Gone

Hoofdstuk 9

Het was verschrikkelijk. Echt waar. De jurk was te kort, mijn hakken te lang en mijn haar voelde zwaar aan. Stevie had me in een dieprood jurkje gewurmd, die tot ongeveer één centimeter onder mijn billen stopte. Bij elke stap die ik deed moest ik weer aan de zoom van het kleine stukje stof trekken, voordat hij te hoog was. De hakken waren zwarte pumps en voor een normaal mens zou het heel gangbaar zijn, maar omdat ik nog nooit een stap op hakken had gezet voelde het aan alsof mijn enkels elk moment konden breken als mikado stokjes. In mijn haren had Stevie krullen gezet. Wat ik ook ontzettend lelijk vond. Alles aan deze outfit was verschrikkelijk, maar Stevie was er erg enthousiast over geweest, en ik kon haar niet stoppen. Uiteindelijk zou ze me toch meeslepen naar die verschrikkelijke plek, dus dan kon ik beter mijn tijd stoppen in het kalmeren van mezelf.
"Oh Meredith, I swear to god, als je vanavond niemand mee naar huis sleept of naar iemands huis gaat, weet ik het ook niet," zei Stevie trots. Ze kneep in mijn wangen. "Klaar om te gaan?"
Nee. "Ja," zei ik zenuwachtig. Ik moest weer een avond met mensen doorbrengen. Zwetende, rokende, drinkende, zoenende mensen. Mensen waarbij ik me totaal niet thuis voelde. En aan Stevie zal ik niet veel hebben, want die was waarschijnlijk te druk bezig met Paula om op mij te letten. Waarom hadden ze me in vredesnaam meegevraagd?
Ik hobbelde op mijn veel te hoge hakken achter Stevie aan naar buiten, de warme zomeravond in.  Mijn bovenbenen schuurde langs elkaar, en de lipgloss die Stevie bij me had opgedaan plakte aan mijn mond. Zodra ik in de club was zou ik het er meteen afhalen met een tissue, zei ik tegen mezelf. 
"Oh, Meredith, vind je het erg als we gaan lopen? Paula en ik willen deze avond smashen en daarbij hoort alcohol. En jij, jongedame, gaat eens een keer loskomen. Oké?"
Oh nee hè, het was nog een kwartier lopen naar die discotheek! Een kwartier vol blaren van deze schoenen. En alcohol? Geen denken aan. "Oké," zei ik braafjes.,
"Mooi zo. We ontmoeten Paula bij de ingang. Zij heeft de pasjes. Capiche?"
"Sí."
"Oké. Awesome," zei Stevie. We liepen de winkelstraat in. Ergens in de buurt zat de discotheek waar Stevie graag heen wilde. Ik voelde hoe ik misselijk werd. Waarom liep ik hier? Hier, waar de lichten zo fel zijn dat je de sterren niet kan zien? Hier, waar nú al dronken mensen liepen de lallen en te lachen. En dat om een uur of tien 's avonds! Een rilling trok over mijn ruggengraat. Verschrikkelijk. Mijn jurkje kroop weer op, en ik moest hem, voor de zoveelste keer, weer naar beneden trekken. Mijn voeten prikten van de pijn, en ik had het gevoel alsof er tien kilo aan mijn haar hing. Maar ik deed er Stevie een plezier mee, dus ik zette een kleine, geforceerde glimlach op mijn lippen en probeerde vrolijker te kijken. Alsof ik het naar mijn zin had.
"Daar is Paula!" zei Stevie opgetogen. Ze liep naar het meisje toe en drukte een kus op haar lippen. Ik keek weg, naar de felle ingang van de club. "One Night Dance" heette de club. De titel was met neonlichten boven de deur gehangen, en overal waar je keek scheen licht. Het een nog feller dan het ander. Mensen liepen naar binnen, en twee bewakers hielden de ingang in de gaten. Nerveus trok ik een velletje van mijn nagelriem af. Oh, wat hoopte ik dat ik snel naar huis kon gaan. Wat een nachtmerrie was dit, en ik was hier nog maar net!
"Kom, Meer," zei Stevie terwijl ze zich losmaakte van haar vriendinnetje. Ze had wat lippenstift van Paula op haar onderlip, maar ik zweeg erover. In stilte liep ik achter haar aan, naar de ingang.
"Hi," zei Paula met een glimlach. "Zus van Swirono. De DJ. Dit is mijn aanhang." Ze wapperde naar ons.
"Kaarten?" bromde een van de bewakingmannen. Hij had een fors gezicht en een stekelkop.
"Eh, ja, momentje," Paula rommelde in haar minitasje en haalde er drie glimmende kaartjes uit. 'V.I.P' stond er op. Oh nee hè, dan zaten we met alleen maar kakkers in de ruimte. Wat een afgang. De stekelkop keek me onderzoekend aan. Nerveus trok ik mijn jurkje naar beneden. "Alles oké, darling?" vroeg hij aan me, terwijl hij even aan een ring die rond zijn vinger zat draaide.
Ik knipperde met mijn ogen. "Ik?"
"Wie anders?" vroeg de bewaker met priemende ogen.
"Eh.. Ja?"
"Hm. Nou, ik vertrouw je op je ogen, maar probeer maar geen fratsen uit te halen," zei de man met samengeknepen ogen, voordat hij zich omdraaide naar het volgende groepje.
"Wat was dat in vredesnaam?" vroeg Stevie geërgerd. "Je hebt toch helemaal niets om te verbergen? Wat een hufters."
Paula had haar hand om Stevie's getattooërde arm geslagen en sleepte haar mee naar de bar. "Eerste shotje is op mij!" riep ze boven de knallende muziek uit. Het was een wonder dat ik haar nog kon horen boven de bassen uit. Van alle kanten stroomden mensen; lachend, zoenend, dansend. Ze duwden me weg, of zagen me niet. Ik kon het ze niet kwaad nemen, het was verschrikkelijk donker, op de felle laserlichten na. Ik kneep mijn opgemaakte ogen een beetje dicht, terwijl ik Paula en Stevie bij probeerde te houden. Mijn smalle lichaam was een probleem in deze enorme mensenmassa. Mensen botste tegen me op, versperde mijn weg, drukten tegen me aan. Een kleffe hand werd op mijn onderrug gelegd. Ik deinsde vooruit, en draaide me om. Een bruinharige jongen keek me met een dronken grijns aan. Zijn natte lippen zeiden iets, maar ik verstond hem niet door de verschrikkelijke muziek die als een soort kooi om me heen hing- ik kon er niet uit. Het bleef maar doorgaan.
"Sorry?" schreeuwde ik boven de muziek uit. Mijn stem sloeg over, en ik hoeste. Iemand naast me had stiekem een joint opgestoken en blauwe rook dwarrelde in mijn gezicht.
"-TITS," schreeuwde de jongen terug terwijl hij mijn kant op liep.
Ik had geen idee wat 'tits' waren en waarom de jongen dat tegen me zei, maar mijn intuïtie zei dat het niet een heel zuiver woord was. De jongen keek me met opgetrokken ogen aan en wilde me vastpakken, maar ik draaide me om. Waar was Stevie? Terwijl ik als een onhandige muis door het publiek probeerde te lopen, zochten mijn ogen de club af. Maar nergens zag ik de bekende tattoos. Ik stond stil in het midden van de op en neer hutsende massa, en ging op mijn tenen staan. Nog steeds zag ik haar niet. Zweet gutste over mijn rug, en de jurk plakte tegen mijn huid aan. Ik veegde met de rug van mijn hand over mijn bovenlip, waar het begon te zweten. Iemand botste tegen me op, waardoor ik weer tegen iemand anders aanbotste. Een klots bier viel over me heen.
De jongen, waarvan het bier was, keek niet op of om- hij bleef doordansen met het onderlichaam van een meisje dicht tegen de zijne aan. Hulpeloos keek ik naar mijn jurkje, waar nu een natte plek op zat. Tranen sprongen in mijn ogen. Wat een verschrikking. En ik was er pas tien minuten!
Met de plakkerige jurk en een bezweet, rood hoofd stond ik daar, midden in de club. Ik werd misselijk van de felle lichten, die in mijn ogen schenen en vlekken achterlieten op mijn netvlies, de rook van de sigaretten en het ontzettende gedreun van de bas dat van alle kanten leek te komen en me insloot. Ik drukte mijn handen tegen mijn oren en probeerde na te denken. Paula en Stevie zouden naar de bar gaan. Ik moest de bar vinden.
Met mijn handen nog tegen de zijkant van mijn hoofd gedrukt, probeerde ik me door de mensenmassa te wurmen. Iemand drukte zijn billen tegen me aan. Zonder te kijken wie het was, duwde ik diegene van mijn lichaam af. Ik huiverde. De bar. Ik moest bij de bar komen.
Stapje voor stapje kwam ik dichter bij de zijkant van de club, waar ik van hoopte dat daar de bar zat. Wat wilde ik graag naar huis. Het moment dat ik een voet in deze club zette wist ik al dat het geen goed idee was. Dat ik meteen om moest draaien om naar huis te gaan. Maar ik wilde Stevie niet teleurstellen, want ik haatte teleurstelling. Mijn hoofd tolde en de grond dansde. Hijgend en kletsnat van het zweet kwam ik na wat uren aanvoelde bij de rand van de zaal aan. Er was geen bar te bekennen. Radeloos keek ik om me heen. Had ik nu die hele dansende zee doorgelopen om aan de verkeerde kant te zijn beland? Ik kreunde en legde mijn hand op mijn voorhoofd. Wat een hel. Misselijkheid kwam in me omhoog, en opeens had ik het gevoel dat ik moest overgeven. Ik leunde met mijn lichaam tegen de stenen muur aan en probeerde de muziek te blokkeren. Ik drukte mijn handen tegen mijn oren en probeerde om de bassen buiten te sluiten. Het was tevergeefs. De trillingen van de muziek galmde door mijn hoofd, tussen mijn schedel heen. Mijn onderlip bloedde van het harde bijten. Waar kwam deze misselijkheid vandaan? Waar kwamen al die sterren vandaan?
Mijn knieën leken onder mijn lichaam te bezwijken en ik greep me aan de dichtbij staande plantenbak vast en kneep in de stenen pot. Mijn hele lichaam leek te draaien, steeds harder en harder, terwijl de felle lichten om me heen flitsten. Zweet gutste over mijn voorhoofd, tikte op de grond. Ik beet harder op mijn lip, de smaak van bloed werd duidelijker en duidelijker.
Ik moest hier weg, voordat ik op de grond zou vallen en zou worden betrapt door de honderden lichamen die voorbij me leken te lopen, tegen me aan leken te duwen. Alsof ik er niet was. Met een hand tegen mijn mond aan gedrukt duwde ik me door de mensen heen. Het leek alsof het makkelijker ging dan voorheen. De lichamen leken te wijken, hoewel mijn lichaam tegen werkte. Met elke stap die ik richting de deur zette leek het zich steeds meer af te remmen. Alsof er lijm onder mijn hielen zat, dat steeds meer plakte en meer plakte.
Ik werd opzij gegooid door een lichaam, dat tegen me aanknalde. Het meisje keek me lachend aan en haalde een hand door mijn haren. "So pretty," schreeuwde ze schaterend. "Like stars! I adore it. Love it, even"
Het was overduidelijk, dit meisje had XTC gehad. Ik deinsde achteruit, weg van haar en probeerde verder te lopen. Het meisje keek me lachend aan en zwaaide naar me. Het maakte me niet meer uit of ik mensen wegduwde of ze pijn deed. Met zo veel kracht als ik had duwde ik mezelf door de menigte heen, op naar buiten, waar ik de sterren en de maan kon zien, waar de lucht helder was en de wereld vrij van de knallende muziek, dat mijn oren met de seconde meer leken te beschadigen.
Mijn enkels leken te breken als stokjes terwijl ik over voeten en benen struikelde, op weg naar de uitgang. En eindelijk, eindelijk kwamen de massieve deuren in beeld. Opluchting verspreidde zich door mijn lichaam heen, terwijl ik mensen uit de weg duwde. Ik was er bijna. Mijn hoofd tolde, en ik snakte naar adem. De wereld leek steeds sneller te draaien, steeds sneller en sneller, alsof ik in een draaimolen zat die maar niet stopte. Steeds sneller en sneller.
De hoeveelheid mensen werd al minder, en ik kon al makkelijker bewegen. Mijn handen duwde tegen de rode deuren aan, en ze gingen open. Ik struikelde de gang naar de uitgang in, en de deuren vielen achter me dicht. Mijn haren plakten tegen mijn wangen aan, de geur van bier hing om me heen, mijn adem klonk piepend en ik had het gevoel alsof ik dood ging. En dat meende ik.
De muziek was al minder luid op de rustigere gang. Met trillende ledematen liep ik naar de uitgang, waar dezelfde wachter voor de deur stond. Hij keek me met samengeknepen ogen aan. Net zoals net. "Alles goed, jongedame?" vroeg hij.
"Nee,"  zei ik eerlijk. Mijn stem klonk ruw. Tranen sprongen in mijn ogen. " Ik- Ik- Ik wil graag naar buiten."
De bewaker maakte een gebaar naar buiten, en keek weer de gang in.  Het kon hem niets schelen of ik nu neer zou vallen of niet. Strompelend liep ik naar buiten, de zomerlucht in. Frisse lucht vulde mijn longen, en ik voelde me alweer stukken beter. Het kon me niets schelen of mijn jurk was opgekropen of niet, en het kon me niets schelen wat mensen van me vonden. Het enige wat ik wilde was naar huis gaan, een douche nemen en nooit meer mijn huis verlaten. Maar eerst moest ik Stevie een berichtje sturen. Met trillende handen haalde ik mijn mobiele telefoon uit het kleine schoudertasje, waar hij nog maar net in paste.
'uk ga nar huiis' typte ik met moeite voordat ik hem weer terug deed. Mijn ademhaling was weer een beetje teruggekeerd. Ik legde een hand op mijn voorhoofd en sloot mijn ogen. Hopelijk stopte het tollen ook zo. En het gezoem mocht ook wel weg gaan.
Ik liet me op een bankje dat zich langs de weg begaf zakken, en legde mijn hoofd op mijn knieën. Gewoon even blijven zitten, en dan zou het gedraai ophouden. Nog even blijven zitten, en het gedraai zou ophouden. Nog even blijven-
het laatste was ik voelde, was dat mijn lichaam wegzakte, voordat alles zwart werd.

[a/n ik blijf tot negen uur online, en probeer nog snel wat te schrijven! Dit was in ieder geval een 2000 woorden hoofdstuk, in plaats van een 1000 woorden hoofdstuk. Wat vonden jullie ervan? In het volgende hoofdstuk komt Rudolf weer voor ;) ]