Gone

Hoofdstuk 11

‼️🚫LET OP! IK HEB DE NAAM "RUDOLF" NAAR "JULES" VERANDERD. HERHALING: RUDOLF HEET NU JULES!🚫‼️

[a/n ehm.. Ik leef nog. Het is twee maanden sinds ik heb geupdate, en dat is echt belachelijk. Als je dit nog leest, verdien je een award! Zelf had ik het al lang opgegeven, als ik een lezer was 🤔😳. Ik zal even gauw zeggen waar het de vorige keer over ging, aangezien het voor sommige onduidelijk is.

Meredith ging uit met haar vriendin Stevie en haar vriendin Paula, maar werd helemaal gek van het geluid en de mensen en is naar buiten gegaan. Daar is er iets met haar gebeurd, waardoor ze wakker werd aan de andere kant van de stad. Ze weet niet wat er is gebeurd. Terwijl ze op de bus staat te wachten, die pas in de ochtend zal komen, komt er een groep dronken mannen langs die haar aan wil randen. Op het moment dat het bijna gebeurd komt Jules langs en brengt haar naar huis. Ik raad je aan om de laatste zinnen even te herlezen, want daar komt iets belangrijks in voor!
En dan nu het nieuwe hoofdstuk]

Het duurde een paar dagen voordat ik weer contact kreeg met Jules. Het was een heldere zondagavond en ik was op weg naar de avondwinkel om een zak oven aardappels te halen. De zon liet nog haar laatste stralen tussen de bomen dwarrelen, maar het was niet meer zo verschrikkelijk warm. Dat vond ik fijn, want nu werd ik niet meer zo heel raar aangekeken als ik met een zwarte lange mouwen coltrui en lange, zwarte spijkerbroek door de straat liep. Het was een vaan de eerste keren dat ik na zeven uur op straat kwam. Door de mannen die me bijna hadden aangerand voelde ik me vaak alleen en bang, maar dat begon al weg te trekken.
Ik had vanaf acht uur 's ochtends in de boekenwinkel gewerkt en was kapot. De avond ervoor had ik tot laat in de avond naar een bepaalde quiz gekeken, en lag daardoor twee uur later dan normaal in mijn bed. De wallen onder mijn ogen waren enorm. Terwijl ik over de stoep strompelde besloot ik dat het slim was om gelijk na het eten te slapen. Het was immers al een uur of zeven, en ik moest nog koken.
"Meredith.."
Een vaag, zoemend geluid.
Ik draaide me om. Niets. Apart, ik weet zeker dat ik iets hoorde. Mijn ogen scanden de straat af, maar ik zag niets opmerkelijks. Twee, drie auto's stonden geparkeerd voor een huis. Er stond een overvolle prullenbak met een bankje ernaast. Voor de rest stond er een afgebroken stuk beton, die was beklad met graffiti. Ik had echt eerder moeten gaan slapen, gisteravond. Dan had ik die stemmetjes niet gehoord.
"Meredith..."
Alweer een zoemend geluid. Deze keer aan de andere kant van me. Ik sloeg mijn armen om mijn onderbuik. Was ik nou gek aan het worden of hoorde ik serieus iemand mijn naam zeggen?
Het leek alsof de wind opstak, en plots kreeg ik het benauwd. Een zwaar gevoel in mijn onderbuik zette op, en duwde de lucht in mijn longen langzaam weg.
"Meredith.." klonk er om me heen. "Meredith," klonk er aan de andere kant. "Meredith.."
Mijn vingers grepen naar het kettinkje dat om mijn hals zat, terwijl mijn ogen in paniek door de straat flitsten. Het zoemende geluid leek van alle kanten te komen; links, rechts, achter me, voor me. Het was alsof er opeens een wesp op mijn schouder zat, maar elke keer als ik keek was er enkel een schouder. Ondertussen bleef het gevoel groeien en groeien. Mijn ademhaling werd kort en paniekerig.
"Meredith!" riep een heldere stem, en al het gezoem en gefluister leek weg te worden gezogen. Lucht vulde mijn longen alsof ik een hap water nam, en alles werd helder.
"Jules," ademde ik uit. Ik knipperde met mijn ogen en keek recht in die van hem. Hij keek me bezorgd aan en had zijn handen op mijn bovenarmen gelegd, zodat ik overeind bleef staan.
"Shit, je kunt dit niet blijven doen," siste hij kwaad. "Ik schrok me echt het leplazeres!"
"Ik hoorde allemaal stemmen," zei ik nog een tikkeltje duizelig. De wereld draaide, op Jules'  ogen na. Het leek alsof ik dronken was, maar ik was alleen niet dronken. Ik had geen druppel op.
"En gezoem."
"Gezoem?" zei Jules verward. Hij werd een beetje bleek, maar dat kon ook komen doordat het iets donkerder was dan een paar minuten geleden. In ieder geval; zijn ogen leken bijna nog groener dan ik me kon herinneren en hij was nog sexyer, als dat überhaupt kon. "Hard of zacht?"
"Als een bijtje," zei ik schaapachtig toen ik me realiseerde dat ik hem aanstaarde. "Dicht bij m'n oor, zo klonk het. Niet hard per sé, maar ik kon het duidelijk horen."
Jules vloekte even en haalde een hand door zijn lokken. "Dit is niet goed," zei hij gestresst. "Dit is niet goed."
"Wat is niet goed?" zei ik, een tikkeltje ongerust. Het was logisch dat het niet helemaal zuiver was dat ik iemand mijn naam hoorde fluisteren, maar er gebeurde de laatste tijd wel vaker vreemde dingen. Zoals die prankcalls, waarbij elke keer dezelfde stem weer '1960' zei. Gelukkig had ik die vreemde man die me een paar weken terug vast had willen pakken ook niet meer gezien. Ik rilde even bij de herinnering.
Jules vloekte een hele reeks scheldwoorden terwijl hij met zijn wijsvinger en duim in de brug van zijn neus kneep. Ik kon ze niet allemaal verstaan, maar hij klonk niet echt blij. En dat was zwak uitgedrukt.
"Jules," zei ik dwingend. "Wat is er?"
"Je moet met me meekomen," zei Jules toen. Hij keek op. Recht in mijn ogen. Het leek alsof mijn knieën even in rubber veranderde, en ik zakte onderuit. Jules pakte me gelijk vast en trok me weer overiend. "Gaat het?" vroeg hij geschrokken. Zijn handen brandden door mijn shirt heen, verspreidden een soort stroom van elektriciteit over mijn huid. Ik rilde en schraapte toen mijn keel. "Sorry, ik geloof dat- dat ik nog duizelig ben," zei ik met een vlammende kop. Geweldig. Zet jezelf maar helemaal voor schut, Meredith! sprak ik mezelf toe. "Ik heb ook nog niet gegeten en zo."
Maar Jules leek erin te trappen, en leek me nog steviger vast te pakken. "Kom," zei hij bezorgd. Hij duwde me richting het eind van de straat.
Mijn hoofd klaarde opeens helemaal op. "Wacht, waar gaan we heen?"
"Naar mijn huis," zei Jules alsof het oh zo duidelijk was.
"Nee, nee, nee," zei ik resoluut. "Ik moet thuis nog eten maken, en mijn kat moet nog eten, en ik-" ik sloot mijn mond toen ik Jules blik zag.
"Klaar met zeuren?" zei hij met een dwingende blik.
Ik zweeg.
"Dat dacht ik al. Kom op, mijn auto staat op de hoek."

[a/n opgedragen aan Haelinea omdat ik haar niet genoeg bedank voor hoe lief ze altijd al voor me is geweest! Y'all better read her books 🍾]