Gone

Hoofdstuk 8

[a/n de informatie over sterren heb ik van wikipedia en NewScientist.com]

"Meredith."
"Stevie."
"Meeeredith!"
"Wat wil je?" vroeg ik geërgerd toen Stevie haar armen om mijn nek sloeg en er half aan ging hangen.
"Meredith, stop met leren. Je bent zo saai."
Ik keek naar mijn boek dat voor me open lag. Getallen der universum. Hoofdstuk zeventien- tijd in de ruimte.
"Je bent van school af, stop met leren! Ga iets doen- ga met me mee vanavond, naar een club."
"Albert Einstein stelde in zijn speciale relativiteitstheorie dat het niet mogelijk is over ruimte en tijd als twee afzonderlijke entiteiten te spreken," las ik. Ik sloeg de bladzijde om.
"-dan kun je je vriendengroep uitbreiden-" ging Stevie verder.
"Maar dat er slechts één entiteit bestaat namelijk de ruimtetijd, die alle gebeurtenissen in het verleden, heden en toekomst in ons heelal bevat. De tijd is daarbij een dimensie net als de andere, die echter op menselijke schaal anders wordt ervaren. De vier dimensies worden vaak ook in dezelfde eenheid gemeten: door de vaststaande lichtsnelheid komt 299 792 458 meter overeen met 1 seconde," onder de tekst stond een tabel, met de geschatte uren in andere sterrenstelsels met de "aardse" uren. Gaaf.
"-en misschien ontmoet je wel een speciaal iemand. Je weet wel- hé, Meredith, luister je wel?"
Verstrooid keek ik op. "Wat?"
Stevie zuchtte. "Aan jou heb ik vrij weinig, hm?"
"Sorry, ik leg het boek wel weer weg," zei ik. Ik las gauw nog wat zinnen terwijl ik het boek zo langzaam mogelijk dichtdeed, en schoof hem toen naar de hoek van de tafel. Ik had de hele middag gelezen over getallen en mogelijkheden in de ruimte, en hoewel het me erdoor ging duizelen vond ik het super interessant. Ik vroeg me af hoe mensen dit konden weten. Was er op een dag een persoon die in zijn achtertuin zat en dacht "goh, ik vraag me af of er daarboven andere tijden worden gebruikt?" en toen maar een onderzoek opzette? Ik vond zelf nogal een hoop gedoe, maar ik was blij dat er in ieder geval iemand was die het zich afvroeg en het had onderzocht.
"-Meredith!" Stevie sloeg met haar getatoeëerde hand op de tafel, waardoor ik opschrok. "Goede goden, ik ga je meenemen vanavond! Paula en ik gaan naar een club, en jij gaat mee. Of je wilt of niet."
"Ik ben niet eens achttien," zei ik, en ik kon niet zeggen dat dat me niet opluchtte. Niet ouder dan achttien, niet naar binnen. "Hoe wil je dat ik binnen kom?"
"Een beetje make-up doet wonderen."
"Ik draag geen make-up," sputterde ik tegen. "En ik wil ook niet naar een of andere grot met te harde muziek en mensen met te weinig kleren. Geen denken aan!"
Stevie rolde met haar ogen. "Kom op, Meredith, dat is echt bullshit. Ik ken alleen maar goede clubs, de slechte laat ik links liggen. Alsjeblieft? Voor mij? Toeeee?"
"Nee."
"Als je niet mee gaat, ga ik een surprise party organiseren met enorm veel mensen," dreigde Stevie.
Ik huiverde bij het idee. Stevie was niet heel erg populair, maar als ze het wilde kon ze met gemak 1000 mensen optrommelen voor een feestje.
"En," zei ze op een zachte, dreigende toon, terwijl ze over de tafel hing om me aan te kunnen kijken. Een lok witblond haar viel onder haar '00 pet naar beneden, over haar linkeroog. "Ik laat ze allemaal tegelijk 'happy birthday' zingen." Ze ging rechtopstaan. "Maar goed, als je niet mee wilt- mij best. Eens zien wie ik uit ga nodigen." Ze liep richting de deur.
Ik kreunde. "Stevie, dit is sabotage."
"Happy birthday to you..." zong Stevie.
"Steef, kom op, dit is niet leuk. Ik wil niet."
"Happy biirthday dear Meredith..."
"Oké, oké, jij je zin- ik ga mee!" riep ik gauw, voordat ze verder kon gaan.
"Yes! Awesome!" riep Stevie tevreden. "Ik zie je over twee uur, dat is om half tien, bij mij. Zorg dat je hebt gedoucht. Ik zorg wel voor een leuk jurkje, oké? Awesome."
"Maar-" Stevie gooide de deur dicht terwijl ik aan het praten was. "- ik haat jurkjes." Ik liet mijn hoofd op de tafel vallen. "Dit gaat echt een hel worden."

Anderhalf uur later stond ik met een ellendige blik voor de spiegel. Mijn haar hing klitterig over mijn schouder, en ik zag bleek. Ik leek net een zombie. Maar dat kon ook komen door het felle licht van de tl-buizen die in mijn badkamer hingen. Ik haalde een hand door mijn haar, en trok een gezicht toen ik voelde hoe ontzettend veel knopen erin zaten. Beter ging ik ze er allemaal uitkammen voordat Stevie het ging doen, want ik wist uit ervaring dat ze het hardhandig deed. De sadist.
Ik pakte een houten borstel (die ik ooit had gekregen van een Frans vriendinnnetje. Ze zei dat haar vader hem met de hand had gemaakt, maar later zag ik precies dezelfde in de HEMA liggen) en kamde voorzichtig door mijn haren. Tranen sprongen in mijn ogen. Yikkes. Dit deed echt vreselijk veel pijn. Waarom had ik niet meteen conditioner gekocht toen de andere op was?
Uiteindelijk was mijn haar min of meer klittenvrij, en stond ik met een zwarte broek en een zwart t-shirt in mijn woonkamer. Ik had geen zin. Ik had écht geen zin. Mijn boek lag op de tafel, en keek me aanlokkend aan. Ik kon ook gewoon de avond met Stevie cancelen, mijn pyjama aandoen, thee zetten, misschien nog zo'n appeldingetje erbij doen, en dan lekker gaan lezen terwijl het buiten donker werd.
Maar ik wist dat Stevie dan serieus een feest zou geven, en daar had ik geen zin in. Dus ik pakte mijn mobieltje, mijn portomonnee, mijn huis- en fietssleutel, gaf Kat nog even een beetje te eten (de geluksvogel mocht thuis blijven), slingerde mijn jas (die waarschijnlijk overbodig zou zijn, aangezien het nog steeds immens warm was buiten) en liep naar buiten.

Dit gaat een lange nacht worden, bedacht ik me terwijl ik de trap af liet, een hele lange nacht.

[a/n dubbele update?]