BEN ÖLDÜĞÜM GÜN

GERÇEK ASLA GİZLİ KALMAZ(2.Bölüm)

Gel artık, Gerçeğin saf dünyasına gel, Ama sakın korkma,alışırsın zamanla, Çünkü er yada geç seni kuşatır bu hendekler.

Günler birbiri ardına geçiyordu ve Asya kendini bomboş hissediyordu. Sanki uçurumun kenarında duruyordu.Hastaneden geldiği günden beri derin bir sessizliğe gömülmüştü.Mecbur kalmadıkça konuşmuyor, odasından çıkmıyordu.Çoğu geceler çığlık çığlığa uyanıyordu.Ne ailesine ne arkadaşlarına birşey anlatmıyordu.Yıldız, Ahmet ve Dila sürekli geliyor, onu neşelendirmek için binbir şey yapıyorlardı.Dila esmer güzeli bir kızdı.Çok cevval bir yapısı vardı.Olaylar karşısında sakinliğini koruyan hep o olurdu ama o bile bu duruma nasıl yaklaşacağını bilmiyordu.Daha duygusal olan Yıldız ise Asya nın bu durumuna çok üzülüyor, bir anlam veremiyordu.Asya nın annesi ve babası sık sık doktora danışıyorlardı,doktor onlara bu durumun koma sonrası bir çeşit yan etki olabileceğini ve biraz sabırlı olmalarını söylüyordu.Melisa ablasının yanından hemen hemen hiç ayrılmıyordu.Ahmet ise sürekli onu güldürmeye çalışıyordu fakat başarılı olduğu söylenemezdi.Asya nın kabuslarında hep Liya vardı.Bazen onunla komada karşılaştığı anı görüyordu bazende Liya nın kendini öldürdüğü sahneler görüyordu.Bunu herhangi birine anlatmaya hazır değildi.Ama tek başına taşımakta çok zordu. Hem zaten ona kim inanır dı,herhalde delirdiğini sanırlardı. Önce Liya Uzun diye biri gerçekten varmı bunu öğrenmesi gerekiyordu, nedense kızın ismi hiç yabancı gelmiyordu. Dizüstü bilgisayarını açıp kızın ismini yazdı. Karşısına çıkan resim dudaklarından bir çığlık dökülmesine neden oldu,evdekiler duymasın diye elini ağzına kapattı. Bu oydu, kabuslarında gördüğü kızın ta kendisiydi.Bundan 11 yıl önce okul gezisine gitmek için evden çıkan ve bir daha kendisinden haber alınamayan kız. Fotoğraftaki ev rüyasında gördüğü evdi,kızın annesi evin önünde elinde kızının resmi ile poz vermişti. Tıpkı kızına benziyordu , onun gibi siyah saçlı yeşil gözlüydü. Çok keskin bakışları ve insanı ürküten bir havası vardı. Kız üniversitede tarih okuyordu, ortadan kaybolduğu zaman Asya nın kaza geçirdiği tarihle aynıydı,şu anda Asya onun o zamanki yaşındaydı,onun gibi üniversite ikinci sınıfa gidiyordu. Asya bütün bu benzerlikler karşısında öyle korktuki biran aklını kaybettiğini sandı,bu kötü bir şaka olmalıydı, yada hâlâ komadaydı.Bu duruma mantıklı bir açıklama getirmek imkansızdı çünkü.Sonra Asya evin bulunduğu yerin kendi evlerine uzak olmadığını gördü.Tabi ya şimdi hatırlıyordu bu ev iki sokak ötedeki yolun sonunda bulunan evdi.Kocaman bir arazide tepenin başında taştan yapılmış,ürkütücü görünen,perdeleri hep kapalı olan,komşularıyla annesinin bazen hakkında konuştukları evdi.Asya bu olanlara bir anlam veremiyordu,kendini bir korku filminin içinde gibi hissediyordu ama o bu filmin kahramanı olmak falan istemiyordu.En iyisi bu olanları yok saymaktı evet evet o zaman belki bundan kurtulurdu. Artık düşünmeyecekti zihninden uzaklaştıracaktı.O gece olaydan beri ilk defa verdiği kararın huzuru ile rahatça uykuya daldı. Rüyasında sularla kaplı bir adadaydı,üzerinde beyaz bir elbise vardı,ayakları çıplaktı, saçları dağınıktı. Neredeyim ben diye düşünürken onu gördü. Hayır dedi Hayır lütfen burada olma,Liya orada siyah bir elbise giymiş, saçları uçuşur vaziyette ve öfkeli bakışlarla bekliyordu , -Ne sandın dedi,sesinin tonu yüksekti, sen yok sayınca herşey bitecek mi? Asya çaresizce lütfen dedi lütfen beni rahat bırak .Asla dedi Liya , sana söyledim sen bir görev için seçildin ve bunu yerine getirmezsen olacaklardan ben sorumlu olmam bunu bil.Neden ben dedi Asya söylesene neden?Bence kendine bir bak dedi Liya cevabı belki bulursun. Peki şimdi ne olacak , ne yapacağım dedi Asya , bu senin görevin tatlım ben sana yol gösteremem sen yolunu kendin bulmak zorundasın, benim ruhumu huzura kavuşturmalısın,bana ne olduğunu bulmalı ve gizli kalmış gerçekleri gün yüzüne çıkarmalısın.Asya ilk defa Liya nın gözlerinin içine bakma cesareti buldu ve orada birşeyler gördü,saf bir hüzün,yalnızlık, korku ve çokça gizem ve de yardıma muhtaç birinin katıksız acısı. Artık birşeyden çok ama çok emindi,hayatı bir şekilde bu kıza bağlanmıştı ve bir daha hiçbirşey eskisi gibi olmayacaktı.