Gecenin En Yaşlı Varlıkları Vampirler: LANETLİ AŞK

BAŞLANGICA DÖNÜŞ DEVAM.

" Eğer buradan kurtulamazsak hepimiz öleceğiz."

" Bunu bilmediğimi mi sanıyorsun?"

" O zaman gerçek gücünün farkına var artık. Sen Olethe'nin soyundan geliyorsun. Buradaki cadılardan yüz kat daha güçlüsün."

Jasper olduğu yere çöküp dizlerini başının arasına aldı. Brain köşeden onu izliyordu. Belki de Jasper'ın ihtiyacı olan tek şey öfkeydi. Karşısındaki cadıyı öfkelendirmeliydi.

" Bu kadar işe yaramaz biri olduğunu bilseydim, seni yanımızda getirmezdim."

" Ne?"

" Evet, beni duydun. İşe yaramaz bir adamsın. Ufacık bir büyüyü yapmayı bile başaramıyorsun. Olethe sizin için kendini feda ettiğine eminim pişmandır. Çünkü onun onda biri etmezsin."

" Sözlerine dikkat et, Brain."

" O zaman ayağa kalkıp bana haksız olduğumu söyle. Eminim benden Nisa'yı koruyamayacak kadar acizsindir. Birde okula giderken kızı sana emanet ediyoruz. Bu kadar güçsüzken sevdiklerini nasıl koruyacaksın? Şu demirleri aşabilsem çoktan boynunu kırmıştım."

Jasper'ın gözleri bir ara koyu dipsiz bir kuyu gibi simsiyah oldu. Ardından yeniden eski halini aldı. Tabi gözlerinin değiştiğinden Jasper'ın haberi yoktu. Brain'ın onu biraz daha zorlaması gerekiyordu.

" Zavallısın Jasper. Acınası bir haldesin. Buraya sevdiğimiz insanları kurtarmak için geldik. Sense oturmuş mızmızlanıyorsun. Eğer bütün vampirler güneşte yürümenin bir yolunu bulurlarsa ne olur biliyor musun? Nisa ölür, Gece ölür. Sevdiğimiz sevmediğimiz herkes ölür."

Jasper'ın gözleri giderek daha da koyulaştı.

" Brain,"

" Evet."

Jasper bütün gücünü ellerinde topladıktan sonra önündeki demir parmaklıkları kırarak karşı duvara fırlattı.

" Sanırım, artık gücümü nasıl kontrol edeceğimi biliyorum."

" Beni hemen buradan çıkar."

Jasper, Brain'ın bulunduğu parmaklıkları kırdıktan sonra gözlerini karşısındaki vampirin yüzüne dikti. Ardından tek bir vuruşla adamın başını gövdesinden ayırdı. Brain ise olanları hayretle seyrediyordu. Bu özellik vampir avcısı cadılarda vardı. Jasper bir vampir avcısıydı. Üstelik en güçlü cadının soyuna ait bir vampir avcısı.

" Jasper?" dedi Brain biraz çekinerek.

Jasper başını çevirip ona doğru baktı. Sanki bir tür büyünün etkisi altındaydı.

" Brain,"

" Jasper, sanırım sadece bir cadı değilsin. Aynı zamanda bir avcısın."

" Şimdi ne yapmam gerekiyor? Bütün güdülerim seni öldürmem için tetikte."

" Sakinleşmelisin. Ben asla sana zarar vermem. Öfkeni yukarıdaki diğer vampirlere yöneltsen iyi olacak."

Aniden koridorun ucundaki büyük kapı gürültüyle açıldı ve içeri giren vampir saniyeler içinde kendini yerde cansız halde buldu. Jasper'ın bir vampiri öldürmesi saniyelerini alıyordu. Yeniden gözlerini çevirip Brain'a doğru baktı.

" Sizi de öldürmeliyim."

" Jasper," dedi Brain olduğu yerden hızla uzaklaşarak. Ardından mutlak bir sessizliğe büründü. Saklanıyordu. Biliyordu ki eğer avcı onu bulursa hiç düşünmeden bu sefer onu da öldürecekti. Brain havalandırma deliğini kullanarak üst kata çıktı. Adrian'ı arıyordu. Kan kokusunu takip etmeye çalıştı. Koku güney koridorundan geliyordu. Ancak şuan da orada birden fazla ayak sesi geliyordu. Adrian'ın bulunduğu odanın hemen yanında bir toplantı yapılıyordu. Peşindeki kişiler -artık her kimseler- sırf laneti bozmak için peşlerinde değildi. En azından adamlar bu tedaviyi kendileri için istemiyorlardı. Brain temkinli adımlarla ilerlemeye koyuldu. Bir yandan da arkasını kontrol ediyordu. Jasper hala onu bulamamıştı.

Adrian'a seslenmek istedi. Ama bunu yapmadı. Ona seslenirse diğer vampirlerin onu duyacağından çekiniyordu. Olabildiğince yavaş ilerlemeye çalıştı. En ufak bir çıt sesi bile çıkarmamaya özen gösteriyordu. Adrian buradan birkaç kat daha yukarıdaydı. Merdivenleri kullanmaktan başka şansı yoktu. Hızla merdivenlere yönelerek ilk katı çoktan çıktı ve önüne çıkan bir nöbetçinin başını gövdesinden ayırdı. Beden gürültüyle yere düşmeden hemen yakaladı ve yavaşça yere bıraktı.

" Brain," diye sayıkladı Adrian.

Brain sessizce diğer merdivenlere yöneldiğinde yerde cansız halde yatan parçalanmış bedenlerle karşılaştı.

" Jasper!" diye bağırdı Brain. Saniyeler içinde Adrian'ın yanında belirdi. Jasper çoktan Adrian'ı çözmüş gitmek için onu bekliyordu. Üstelik cadının gözleri nihayet eski halini almıştı.

" Bunun için özür dilerim." dedi Jasper başını eğerek.

" Özür dilemene gerek yok."

Brain tek bir hareketle cadıyı sırtına alıp binanın dışından kendini boş zemine bıraktı. Adrian da hemen arkalarından kendini binanın dışına bıraktı. Ancak toparlanıp yeniden ayağa kalkamadı. Şiddetle betona yapıştığında yanına ilk koşan Jasper oldu.

" Öldü mü?"

" Bir şey olmaz. Eve götürdüğümüzde kendine gelir."

Brain, dostunu sırtına alarak bulundukları binanın hemen ilerisindeki ana yola ulaştı. Yolun köşesinde iki tane araç bekliyordu. Eve dönmek için o arabalardan birine ihtiyaçları vardı. Tek bir solukta Brain araçların yanına yürüdü.

" Kimse yok. Anahtarlarda üzerinde."

" Galiba, içerdekiler beslenmek için yoldan geçenleri kullanmışlar. Hadi, ne bekliyorsun? Adrian'ı alıp arka koltuğa getir."

Jasper güçlükle yerde yatan yarı ölü vampiri sırtına alıp araçların yanına doğru yürüdü.

" Göründüğünden daha ağır." dedi derin bir nefes alarak ve Adrian'ı arka koltuğa yatırdı. Brain sadece yarım ağız gülümsedi. Adrian'ın durumu hiç de iyi görünmüyordu. Gece'ye bu olanları nasıl açıklayacağını düşündü. Laneti bozmak için hançere ihtiyaçları vardı. Ama artık hançer de ellerinde değildi. Üstelik şimdi birden fazla vampir topluluğu peşlerine düşmüştü. Bir an için kızdan uzak kalmayı düşünse de bundan hemen vazgeçti. İnsan sevdiği birinden nasıl uzak kalabilirdi ki? Bu onun için bile çok zordu. Hatta imkânsız. Brain asla sevdiği kızı ortada bırakıp gidemezdi.

" Eve mi dönüyoruz?"

" Kızların güvende olduğundan emin olmalıyız. Burada işimiz kalmadı. Hançer onların elinde."

" Belki laneti bozmanın başka bir yolu vardır."

" Belki." dedi Brain iç çekerek.

Arkadan Adrian inledi. Bir şeyler sayıklıyordu. Üzgün olduğunu söylüyordu. Yarım yamalak ağzından çıkan en net kelime buydu. Üzgünüm! Brain aynadan arkaya baktı. Onları takip eden hiç kimse yoktu. En azından şimdilik.

"