The attic mirror

Hoofdstuk 3

Na de klap van de spiegel ren ik mijn kamer uit. Ik wil weg van hier. Wat is er toch met dit huis aan de hand? Snel ren ik de grote brede trap af. Onderaan bots ik tegen Olivier aan. "H-h-te spijt me." zeg ik zachtjes. "Wat is er?" vraagt hij. "I-I-ik.." Komt er uit mijn mond. Olivier kijkt mij vragend aan. "Boven, kamer, spiegel." zeg ik. "Ga maar even in de woonkamer zitten, dan kom ik zo met thee naar je toe. Even later komt Olivier met een kop thee de woonkamer ingelopen. "Vertel eens rustig, wat is er gebeurd?" vraag Olivier. "I-I-k was a-aan het douchen en t-toen hoorde ik gezang. H-h-het kwam uit d-de spiegel. E-e-er was o-ook een meisje." stotter ik. Ik zie aan Olivier dat hij niet goed weet wat hij moet zeggen. "Ik wil weg hier." zeg ik en ik neem een slok van mijn hete thee. "Je kan hier niet weg. Je was onze laatste keus." "Wat bedoel je?" "We hebben hier al veel meisjes gehad, maar iedereen vertrekt na een tijdje hier." "Waarom dan." Olivier slikt. "Zoals je al hebt gemerkt is er iets met dit huis." "Ja maar wat dan?" Olivier staat op en negeert me. "Olivier vertel het me!" roep ik. "Luister." zegt Olivier en draait zich om naar mij. "Ik kan het je niet vertellen oké? Ik wil niet dat jij ook vertrekt. Mevrouw Hazen heeft hulp nodig." Olivier draait zich weer om en loopt de deur uit. De woorden van Olivier galmen nog door mijn hoofd. Als Olivier niet wil zeggen wat hier aan de hand is moet ik het zelf maar uitzoeken. Ik sta op en zet het kopje thee op het glazen tafeltje. Voorzichtig doe ik de deur open en glip naar buiten. Met krakende voetstappen loop ik de grote trap op. Ik loop de gang door en stop bij de trap naar de zolder. Ik twijfel. Moet ik wel nog een keer naar binnen gaan? Ik kijk om me heen en zie Olivier nergens. Ik kijk nog een keer de trap op naar boven en zet dan mijn voet op de eerste traptrede. Langzaam loop ik de krakende trap op naar boven. Ik sta nu voor de deur. Langzaam gaat mijn hand naar de deurknop en probeer hem open te draaien. "Wat is dit?" zeg ik tegen me zelf. Ik draai de knop nog een paar keer om, maar het heeft geen zin. De deur zit op slot. Langzaam loop ik naar beneden en loop naar Oliviers kamer. KLOP KLOP. Olivier reageert niet. Langzaam klik ik de deur open en kijk naar binnen. Olivier is niet te zien. Snel loop ik naar de laatjes kast naast het bed. Met veel lawaai doorzoek ik de laatjes. Ik grinnik om de dingen die ik tegen komt. Oh hier is die. Ik pak de sleutel uit het laatje. "Uchum." hoor ik Olivier zeggen. Ik draai me om en houd de sleutel achter mijn rug. "Eeh" zeg ik. "Wat doe jij hier?" Ik voel dat ik een rood hoofd krijg. "Ik zocht medicijnen voor mevrouw Hazen." Verzin ik snel."In mijn kamer? vraag Olivier verbaast. "Ja.... Ik weet niet waar jij die dingen laat." Ik zie Olivier zijn wenkbrauwen fronzen. Met grote passen loop ik langs Olivier de kamer uit zonder mijn rug te laten zien. Snel loop ik de gang door naar mijn kamer en blijf in de deuropening staan. Ik hoor de deur van Oliviers kamer dichtvallen. Dat scheelde niks. Ik bekijk de sleutel. Hij ziet er oud uit. Echt zo'n grote wat je vaak in films ziet, die dan op een schatkist past. Ik hoor de deur van Olivier opengaan. Van schrik laat ik de sleutel vallen op de grond. Olivier komt naar me toegelopen. "Ik ga even boodschappen doen." zeg hij. Langzaam zet ik mijn voet op de sleutel en schuif de sleutel weg. "Is goed." Olivier kijkt verbaast naar de grond, maar ik ga snel voor zijn beeld staan. "Dan ga ik maar." Zeg hij en loopt weg. Opgelucht haal ik adem en raap de sleutel van de grond. Met de sleutel in mijn hand loop ik door de gang heen. Beneden hoor ik de voordeur dicht slaan. Gelukkig, Olivier is weg. Ik loop de zoldertrap op en sta voor de deur. Langzaam steek ik de sleutel in het slot en draai ik het slot met een klik open. Langzaam open ik de deur. Een koude windvlaag blaast in mijn gezicht. Voorzichtig zet ik een stap naar binnen en tast met mijn hand naar het licht knopje. Snel vind ik de schakelaar en een schemerig lampje knippert aan. Stap voor stap loop ik naar binnen. Bij elke stap die ik zet hoor ik gekraak. Voor de rest is het dood stil in de kamer. Met mijn handen sla ik door de spinnenwebben heen. Ik loop naar de tafel in de hoek van de kamer. De tafel ziet er gammel uit. Ik graai tussen de spullen en vind een boek. Het is een groot dik boek. Ik blaas het stof er vanaf. Voorzichtig open ik het boek. Het valt me op dat in het begin zijn veel bladzijden er zijn uitgescheurd. Plotseling hoor ik iets achter mij kraken. Ook voel ik een adem in mijn nek. Ik verstijf helemaal. Ik laat het boek op de tafel vallen en draai me om. Maar er staat niemand. Hoe kan dat nou? Ik had echt het gevoel dat er iemand stond. Ik pak het boek weer op en begin er in de bladeren. Mijn oog valt op een foto van een meisje. Een meisje van een jaar of 12 gekleed in een lange nachtjapon. Ze staat op de foto met haar vader en moeder, die althans heel chagrijnig kijken. Ik leg het boek weer neer en loop de kamer verder rond. Ik zie in de midden van de kamer een groot voorwerp staan. Ik kan niet zien wat het is, want er hangt een groot wit doek omheen. Ik loop ernaar toe en trek het doek eraf. Ik kijk in een grote spiegel. Een spiegel met zilver gekleurde randjes. Waarom een spiegel hier? Vraag ik mezelf af. Er mogen toch geen spiegels hier hangen? Ik bekijk mezelf in de spiegel. Plotseling verschijnt er een meisje in de spiegel. Ik schrik en deins achteruit.. Het is het zelfde meisje als vanochtend in mijn kamer. Ze kijkt verdrietig naar beneden. Langzaam loop ik weer naar de spiegel toe. Ze ziet er verdrietig uit. Opeens kijkt ze op. Haar gezicht veranderd in een kwaad gezicht. Achter me hoor ik een harde klap. De deur is dicht gevallen. Dan begint het meisje enge bekken te trekken en hard te gillen. Het is afgrijselijk. Ik ren naar de deur en probeer hem open te trekken. Maar hij zit op slot.