fan girls ft. Cameron Dallas and Nash Grier

Hoofdstuk 1

Meghan Court POV
Ik zet onze laatste verhuisdoos met een zucht neer en veeg mijn hoofd af met mijn mouw.
"Pffff..." Hoor ik June achter me, en ik hoor een luide klap.
Als ik omkijk zie ik haar languit op de grond liggen.
"Goed idee." Zucht ik, en ga naast haar zitten.
We wonen gewoon in een villa, En niet zo'n kleine ook!
Ik kijk nog een keer tevreden rond en draai me dan om naar June.
"We moeten onze ouders wel bedanken." Zeg ik.
"Kijk waar we wonen, we hebben een zwembad in ons achtertuin!"
June glimlacht, nog steeds met haar ogen dicht.
"We moeten de kamers nog verdele-"
In één keer staat ze op en rent ze naar boven.
"DEZE IS VAN MIJ!" Roept ze van boven.
Ik rol zuchtend met mijn ogen terwijl ik moe de trap op loop.
Ik kijk welke kamer June heeft uitgekozen. Meteen jaloers kijk ik naar het prachtige uitzicht op de bossen die zich achter ons huis plaatsvinden. "Oh may gawd..." fluister ik. "Dit is oneerli-"
"IK WAS EERDER!" Roept Ze kinderachtig. Nog maals rol ik met mijn ogen en loop dan naar de enigste overgebleven slaapkamer.
"Yes..." roep ik sarcastisch. "Ik heb uitzicht op de buren... jeeej..." Juich ik stijfjes.
June rent grijnzend naar me toe, en fluisterd in mijn oor: "Cameron zou er maar wonen."
En toen was ze weg.
Als in, boem, verdwenen, weg.
Soms vraag ik me wel eens af of ze geen toverkracht bezit ofzo.
Ik kijk op mijn mobiel hoelaat het is. Maar, het is nog geen eens 12:00 's middags geweest.
Ik zucht luid en loop naar mijn balkon, als ik zie dat er op het balkon voor me een jongen staat.
Niet superlang, gespierd, bruin haar en...
Toen draaide hij zich om, en het zonlicht scheen perfect op zijn heilige gezi-
Wacht...
Dit uh...
"C-Cameron Dallas?" Fluister ik. Hij grijnst.
"Oh, je kent me al?" Glimlacht hij.
"Ja ik eh..."
Maar dan bedenk ik me wat.
Hij houd niet van stalkers.
En laat mij nou misschien een heel klein beetje een stalker zi-
"Ik heb je naam wel eens zien langskomen..." besluit ik te antwoorden.
"Oh, Heb je mijn vines gezien?"
Tuurlijk heb ik die gezien.
110373 keer, om precies te zijn.
"Ehm... Misschien? Geen idee!" Lach ik zenuwachtig.
"Kan ik... Naar joun balkon komen? Misschien is dat wat makkelijker praten." Zegt Cameron, terwijl hij zenuwachtig zijn schoen over het hout van zijn balkon laat glijden.
Dat was echt cute.
En...
Hij wil op mijn balkon... Komen... Bij mij...
Omg...
"T-tuurlijk!" Roep ik stotterend, een beetje enthousiast.
"Hoe wil je dat doe-"
En toen stond hij naast me.
"Oké zo dus..." Mompel ik. "Dus, doe je dit vaker ofzo? Zijn er meer meisjes waar je even op het balkon springt? Of ben je er gewoon geweldig goed i-"
"Heee Meghan, ik dacht we hebben nog niet ontbeten en ik zag deze heilige froze-" En daar ging de melk, die blijkbaar niet zo vast in haar handen was geklemd.
"Cameron Da-"
"CAMERON FUCKING DALLAS." Roept een andere jongens stem van beneden.
------------------------------------------
Heeey eerste hoofdstuk!
Tomato