FÂNİ

3 - Uyanış

O odada, yan yana, ne kadar döndük bilmem.

Döne döne pervane nereye uçtuk bilmem.

Uçup da bir yere konduk mu,

Konacak bir yer bulduk mu,

Bulduysak da uyduk mu

Bilmem...

Uyandım gecenin bir yarısı uykumdan.

Bir sızı ki sanki yarıyorlar kafatasımdan.

Kalktım ağır ağır doğruldum yataktan,

Bir tas su içeyim de, kurtulayım sızımdan.

Geceden doldurduğum tasa doğru meylettim.

Tasa baktım, suyu gördüm, ama içmedim.

Bir şey vardı suda yoksa ben mi delirdim?

İyice yaklaştım tasa, ne var içinde göreyim.

Görmez olasıca gözüm, aha aklımı yitirdim.

Alelade bir tas suda bir çift göz görebildim.

Belki işe yarar dedim bir salavat getirdim,

Topladım gücümü bir daha nazar ettim.

Bir yere gittiği yoktu,

Suda öyle duruyordu,

Vallahi de billahi de,

O gözler bana bakıyordu.

Ey! Dedim Yüce Rabbim! Sen içimdekini bilen.

Bu gözlere ne gerek var, Ey her şeyi gören?

Ben gözümü aç isterken sen aklımı aldın,

Bana bunu mu reva gördün, ne suç işledim? Neden?

Sonra birden durdum, iyice bir düşündüm. 

Belki de hiç kalkmamıştım, rüyadan uyanmamıştım. 

İlkin bir rahatladım, hayaldi suda gördüğüm.

keçimi kaçırmamıştım, kervana katılmamıştım. 

Nasıl olsa rüya diye, güvendim kendime.

Tası, suyu ve o gözleri, çektim kendi önüme.

Tam kalayı basmıştım ki cevap duydum sesime.

Sus dedi, şimdi beni dinle, vakit Dönence!

Ne vakti, ne dönencesi, hiçbir şey anlamadım.

Hele bir yol anlayayım dedim, kulak kabarttım.

Siz de dikkat kesilin iyi dinleyin şimdi,

Nitekim, başkasından duyulmaz ondan duyduklarım. 

Sen! dedi. günahı çok seven, sevabı zor öğrenen.

Sen! dedi. çamurdan gelen, elbet çamura giden.

Sen ki, bu alemde hem en akıllı hem de aptal!

Sen! beni tanımadın mı? Ben, sana can veren.

Bir menzildi beklediğin işte gerçek oldu şimdi.

Bundan önce ne ektiysen biçme vaktin geldi.

Istırabın sona erdi, geçmişine perde indi.

Müjdeler olsun sana! acın artık dindirildi.

Amma hemen sevinme, kolay yoktur hayatta.

Bir alırsan bir verirsin kanun budur kainatta.

Kimi ekmek alır, öder borcu kuruşla,

Kimileri de can alır, öder kendi canıyla.

Sen dünyaya geleli, aradın durdun kendini.

Ha buldum, bulacağım derken aştın bendini.

Şimdi boyuna aradığın kendini tanıyacaksın,

İstediğini alacak, ama kendinden olacaksın.

Bir yazgıdır bundan gayrı yaşadığın yaşayacağın. 

Ne sende bir sen var artık, ne de verecek bir kararın. 

Ben ne istiyorsam, sen onu yapacaksın,

Varlığını tümüyle bana adayacaksın. 

Şimdi sana anlatacağımı ömründe unutmayacaksın. 

Sözümü unutmamak için durmadan sayıklayacaksın. 

Anlattığımla içten içe alev alev yanacaksın,

Yangının söner diye sen de anlatacaksın. 

İşte görevin budur, işte yazgın, kaderin!

İşte Dönence budur, işte senin menzilin. 

Bundan sonra bu hayattaki tek ödevin,

Anlatmaktır anlatmak! 

Anlat! sonsuza değin!