Luanna

Michael

Ik zie hoe Luanna vredig slaapt en sta op. Ik loop de kamer uit en loop zachtjes de trap af. James staat in de keuken eten voor morgenochtend klaar te maken. Ik leun tegen de deurpost en volg met mijn ogen zijn bewegingen. 'Luanna komt ons morgen helpen in de winkel. Ze wilde graag iets terug doen dus heb ik dit voorgesteld. Ik zal haar wat dingen leren over kleren maken.' James knikt instemmend en zucht. 'Oké, maar als die meid er niks van bakt vliegt ze eruit en zorgt ze maar dat ze ons op een andere manier terugbetaalt. Ik heb namelijk geen zin in al dat gedoe.' 'James het komt heus wel goed. Heb een beetje vertrouwen.' Bedachtzaam staar ik voor me uit en zet ik mijn gedachten op een rij. 'Michael stop daarmee. Je bent weer eens aan het mompelen.' James draait zich naar me toe en kijkt me beschuldigend en geïrriteerd aan. Ik had zelf niet eens door dat ik aan het mompelen was. 'Luanna en Pascalle moeten natuurlijk ook iets van kleding hebben.' Zeg ik; mijn gedachten in woorden vertalend. Meteen begint James afkeurend met zijn hoofd te schudden. 'Michael die meiden hebben genoeg aan de kleding die ze nu aan hebben. Je gaat geen nieuwe kleren voor ze regelen. Michael? Michael!' Ik hoor James' stem wegsterven terwijl ik richting de kledingwinkel loop.
De winkel zit aan ons huis gebouwd en zit links van het huis. Ik pak wat stoffen, naald en draad en begin patronen te tekenen. Ik begin met een lichtzijden blauwe jurk te maken, met een eenvoudig silhouet. Na zo'n kwartier ben ik klaar met de 5 jurken ontwerpen voor Luanna en begin ik aan die van Pascalle. Voor haar maak ik een turquoise bloemetjes jurk en nog 4 andere jurken.
Ik hoor de voetstappen van James op de vloer en weet dat hij hiernaartoe loopt. Eigenwijs ga ik verder met de kleren voor Luanna en Pascalle. Ik wil dat ze het zo goed mogelijk worden verzorgd en alles krijgen wat ze nodig hebben. Ik weet nog hoe vaak ik daarom gewenst heb toen mijn familie dakloos was en we door de straten aan het rondzwerven waren. Hoe graag ik toen had gewild dat iemand dít voor ons zou hebben gedaan, maar in plaats van ons te helpen deed iedereen alsof we niet bestonden. James is daardoor verbitterd geraakt en vertrouwt alleen op zichzelf. Ik ben daardoor juist mezelf voor gaan nemen om anderen zo goed mogelijk te helpen.
Met een zucht komt James de kamer binnen gelopen. 'Michael je verspilt onze laatste resten stof.' 'Dan halen we morgen op de markt toch gewoon weer nieuwe? Dat kan Luanna mooi doen.' Antwoord ik koppig. Ik hoor James nog een keer zuchten en zie dat hij een kruk naast me neerzet. Vervolgens pakt hij ook wat stof en naald en draad. 'Als jij de ontwerpen voor Luanna doet dan doe ik de ontwerpen voor Pascalle.' Zegt hij en hij begint meteen met de eerste jurk voor Pascalle. 'Je vindt het dus toch niet zo'n onzin?' Vraag ik hem. 'Natuurlijk wel. Maar ik ben je broer en als broer is het mijn taak om je te helpen. Net zoals vroeger.' Lachend kijk ik hem aan. 'Je mag dan wel drie minuten eerder geboren zijn, maar dat betekent nog niet dat je meteen de oudste van ons tweeën bent.' Lachend en elkaar plagend gaan we verder en zijn we de hele nacht in de weer met naald en draad en stoffen. Net zoals vroeger, voordat alles zo gecompliceerd werd.