Luanna

Michael

Met het geweer op haar achterhoofd gericht volg ik elke beweging die ze maakt. Langzaam draait Luanna zich om en kijkt me aan. Ik kijk recht in twee zachtblauwe ogen die haar ziel lijken weer te geven. De ogen staan vol met verdriet en angst, maar ook met nieuwsgierigheid en liefde. Wanneer ik naar het lijkbleke meisje voor haar kijk, zie ik precies wat Luanna bedoelde. Het meisje is ziek en niet zo'n klein beetje ook. Ik laat het geweer langzaam zakken en zet het tegen de deurpost aan. Vervolgens kniel ik naast het meisje neer en bekijk haar aandachtig. Ik voel de observerende en wantrouwige blik van Luanna op me gericht en kijk haar recht aan. Gauw wend ze haar hoofd af, weer naar haar zusje.
'Hoe heet ze?' vraag ik aan Luanna. 'Pascalle.' antwoord ze met zachte stem. Voorzichtig neem ik Pascalle in mijn armen en til ik haar op. Vervolgens draag ik haar naar binnen. Ik sta vlak voor de bank, wanneer ik een klik hoor. Ik draai me om en zie Luanna met het geweer, op mij gericht, in haar handen staan. 'Wat ga je met haar doen?' vraagt ze wanhopig. In haar ogen staat nog steeds verdriet en angst, maar ook nog steeds is de nieuwsgierigheid aanwezig. Weliswaar in een klein hoekje, maar het is er.
James komt naar binnen gelopen met een ander geweer in zijn handen. 'Als je op mijn broer schiet. Ben je dood voordat je ook maar de trekker kan overhalen. Laat nu dat wapen vallen of ik schiet je neer.' Zijn stem klinkt dwingend en angstig kijkt Luanna naar James, maar ze laat het geweer niet zakken. 'James niet schieten. Ze is gewoon bang en bezorgd om haar zusje.' Spreek ik met kalme stem. Luanna houdt haar blik op James gericht. Voorzichtig leg ik haar zusje op de bank neer en loop naar haar toe. Meteen heb ik weer haar volle aandacht.
In haar ogen is de paniek duidelijk te zien. 'Luanna luister naar me. Je zusje is ernstig ziek en ik wil haar gaan helpen. Jullie kunnen tijdelijk hier gaan wonen, totdat je zusje weer beter is. Maar dat hangt allemaal van jou af. Zonder jou kan ik haar niet helpen. Wil je dat ze weer beter wordt? Geef me dan nu dat wapen.' Begripvol kijk ik naar haar en blijf ik maar doorlopen. Uiteindelijk stop ik op de plek waar het geweer mijn borst raakt. Ik reik met mijn hand naar het geweer en probeer het voorzichtig vast te pakken. Als Luanna nu schiet, ben ik dood. Hopend dat ze de trekker niet over haalt, pak ik het geweer steviger vast en trek het voorzichtig uit haar handen. Ze laat het toe en het geweer beland in mijn handen.
'James laat je geweer zakken.' Zeg ik zonder mijn blik van Luanna af te wenden. Ik zie vanuit mijn ooghoek het geweer van James op de grond vallen. 'Er zaten toch geen kogels in.' Bromt hij terwijl hij de kamer uitloopt. Ik ontferm me over Pascalle. Samen met Luanna staan we over haar heen gebogen. 'James kan jij even een dokter bellen? Met spoed!' roep ik in de richting waar James is verdwenen. Hij komt teruggelopen met een telefoon in zijn handen. 'Al gedaan. De dokter is onderweg en komt er meteen aan.' Luanna zucht opgelucht en gaat op de oude stoel naast de bank zitten en verliest Pascalle geen moment uit het oog.
Ik neem tegenover haar plaats en bekijk haar aandachtig. Haar goudblonde haren hangen verwilderd rond haar gezicht en haar donkere wenkbrauwen staan zorgelijk. Haar lippen zijn kersenrood en lijken de hele tijd een lach te vormen, wat waarschijnlijk komt door de vorm van haar lippen. Haar wangen zijn perzik roze gekleurd van vermoeidheid en kou . Ik zie hoe haar oogleden steeds langzaam dichtvallen.
'Anders ga je even slapen, ik let wel op Pascalle.' stel ik voor. Ze wend haar blik van Pascalle af en bekijkt me van top tot teen. Ze begint met mijn ravenzwarte haar dat warrig alle kanten opsteekt, vervolgens komt ze bij mijn herfstbruine ogen die aandachtig terugkijken. Mijn scherpe kaaklijn lijkt haar ook op te vallen en ze knikt kort, alsof ze weet dat ze me kan vertrouwen. 'Dank je.' zegt ze zacht terwijl er zich een zwakke glimlach om haar lippen vormt, waardoor er kuiltjes in haar wangen ontstaan.
Ik zie hoe ze zich comfortabel installeert op de stoel en haar ogen sluit. Algauw valt ze in slaap en richt ik me op Pascalle. Pascalle lijkt in niets op Luanna. Ze heeft donkerbruin, haast zwart, haar en felroze lippen. Haar huid is lijkbleek en voorzichtig loop ik naar haar toe om haar pols te controleren. Ik leg mijn wijsvinger en middelvinger om haar pols en voel haar extreem warme huid op die van mij branden. Even doet Pascalle haar ogen open en kijkt me strak aan. Wanneer ik haar terug aankijk, zie ik dat ze zich niets hiervan realiseert. Haar ogen zijn felblauw en lijken haast licht te geven, maar staan tegelijkertijd ook dof en doods.
Wanneer Pascalle haar ogen weer sluit ga ik met een zucht weer zitten op de stoel tegenover Luanna. Waar zijn we nu toch weer in verzuild geraakt?