Luanna

Ik loop Pascalle's kamer in en zie dat ze nog steeds slaapt. Voorzichtig doe ik de gordijnen open en ga naast haar zitten. Ik druk een kus op haar voorhoofd en merk dat ze al wat minder heet aanvoelt. Blijkbaar heeft Michael af en toe de antibiotica al aan Pascalle gegeven. Waarschijnlijk vannochtend toen ik die jongenswees probeerde te redden. Helaas faalde ik ernstig en moest ik uiteindelijk zelf gered worden.
Ik schud Pascalle ietsjes door elkaar en langzaam opent ze haar ogen. Een achterlijk grote glimlach vormt zich om mijn mond en ik kan wel huilen van blijdschap. Ze kreunt zachtjes en rekt zichzelf een klein beetje uit. Vervolgens staart ze me aan met die grote bambi ogen van haar. 'Hey.' Fluister ik zachtjes. 'Hey.' Zegt ze met raspende stem terug. Ze begint te hoesten en ik zet haar rechtop in haar bed, met een kussen achter haar rug. 'Je moet wel rustig aan doen hè?' Zeg ik tegen haar. Ze geeft me een zwakke glimlach, maar zegt niets terug. 'Ik heb hier je medicijnen bij me. Ik kom ze je geven.' Ik lach naar haar en draai het dopje van de fles open. Vervolgens pak ik de lepel, die op het nachtkastje ligt, en schenk daar iets van het medicijn in. Voordat ik de lepel aan Pascalle geef, probeer ik de letters op het flesje te ontcijferen, maar alles zweeft voor mijn ogen. De enige twee letters die ik kan zien zijn de P en de L. Meer niet. Gefrustreerd zet ik het flesje neer en kijk naar de lepel. Zou dit genoeg zijn? Of moet er minder op? Of juist meer? Zuchtend giet ik de lepel leeg in het flesje en Pascalle kijkt me verbaasd aan. 'Ik begrijp het niet.' Zeg ik gefrustreerd. Ze kijkt me meelijwekkend aan en ik geef haar voorzichtig een knuffel. 'Alles is in één dag verandert Pascalle.' Ik vertel haar alle gebeurtenissen van gisteren tot vandaag, maar laat het gedeelte met de geweren in het begin en de mensensmokkelaars weg. Ik wil niet dat ze ongerust wordt. Ze knikt begrijpend en nestelt zich tegen me aan. Haar hoofd rust op mijn schoot en met mijn handen aai ik haar over haar hoofd. 'Laat me nooit meer zo schrikken kleine.' Zeg ik terwijl ik een kus op haar hoofd druk. Ze draait zich lachend naar me toe en kijkt me geamuseerd aan. 'Ik zal het onthouden.' Zegt ze zachtjes.
Ik pak het flesje weer op en probeer opnieuw de gebruiksaanwijzing te lezen, maar het lukt me simpelweg gewoon niet. Alle letters lijken op elkaar en ik kan ze maar niet van elkaar onderscheiden. Gefrustreerd en boos op mezelf probeer ik de codes toch te ontcijferen, maar het lukt me toch niet. Na zo'n tien minuten geef ik de hoop op. Ik hoor voetstappen onze kant op komen en algauw verschijnt Michael in de deuropening. 'Hey.' Zegt hij met een scheve grijns op zijn gezicht. Hij kijkt naar Pascalle en komt dan de kamer ingelopen. Pascalle klampt zich aan me vast en kijkt Micheal angstig aan. 'Geen zorgen Pascalle. Dit is nou Michael. Hij is degene die ons hier naar binnen heeft gehaald. Nog bedankt daarvoor.' Dat laatste zeg ik richting Michael en hij knikt. 'Geen dank. Ik ben blij dat Pascalle er alweer beter uitziet. Ik probeerde haar vannochtend de medicijnen te geven, maar ze was met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Uiteindelijk heb ik het maar gewoon in haar mond gegoten.' Hij kijkt ons geamuseerd aan en Pascalle trekt een vies gezicht, waardoor ik moet lachen. Voor het eerst in tijden heb ik weer eens echt gelachen. Het geluid van mijn eigen lach is me zo onbekend geworden, dat ik er verbaasd van opkijk. Ik heb het gemist.
'Heb je Pascalle haar medicijnen al gegeven?' Schuld bewust kijk ik naar het flesje en schud mijn hoofd. 'Heb je de instructies al gelezen?' Opnieuw schud ik mijn hoofd. 'Ze kan niet lezen.' Klinkt de fluisterende maar duidelijke stem van Pascalle. Michael kijkt me meelijwekkend aan. 'Ik heb het nooit geleerd. Vroeger hadden we het nooit nodig, omdat onze ouders dat altijd voor ons deden.' Zeg ik terwijl ik naar de grond staar. 'Heb je dat ook niet geleerd op school?' Weer schud ik mijn hoofd. 'Onze ouders hadden onze hulp nodig in de kroeg, dus zijn we nooit naar school gegaan. Alleen Pascalle heeft af en toe stiekem een paar lessen gevolgd. Maar ik niet.' Ik hoor hoe Michael dichterbij komt en voel hoe hij met zijn vinger mijn kin omhoog doet, zodat ik hem wel aan moet kijken. Een schok gaat door mijn lichaam heen en ik voel hoe mijn hart een slag overslaat, wanneer ik in zijn prachtige ogen kijk. 'Ik kan het je wel leren als je wilt.' Zegt hij met standvastige stem. In zijn ogen is vastberadenheid te zien en ik wil niets liever dan te kunnen lezen, dus ik knik. 'Dank je.' Zeg ik met een lach om mijn mond. Michael pakt het flesje en begint uit te leggen wat erop staat, zodat ik zelf de medicijnen aan Pascalle kan geven. Zo kan ik elke keer de medicijnen geven en hoeft Pascalle niet steeds haar medicijnen te krijgen van een vreemde. Voorzichtig giet ik de lepel leeg in Pascalle's mond en zij trekt een vies gezicht. Hierdoor schiet ik in de lach en hoor ik Michael mee lachen. Pascalle kijkt ons verbaasd aan, maar lacht uiteindelijk ook.
Na zo'n acht minuten met zijn allen nog even te hebben gepraat en gelachen, stop ik Pascalle voorzichtig weer in haar bed in. Pascalle kijkt me vermoeid aan en sluit haar ogen wanneer ik een kus op haar voorhoofd druk. Ik wacht tot ze in slaap is gevallen en loop dan samen met Michael naar beneden.