Luanna

Michael

Terwijl Luanna zich omkleed in de kleedkamer in de kledingwinkel, krijg ik een korte uitleg van wat er zojuist gebeurd is. Zuchtend ga ik zitten. Wat dacht Luanna wel niet? Dat ze het kon opnemen tegen goedgetrainde mensensmokkelaars? Zuchtend sta ik op, wanneer ik Luanna de woonkamer in zie komen. Ze draagt één van de vijf jurken die ik voor haar gemaakt heb. Ze ziet er werkelijk prachtig in uit. Ze draagt het rode jurkje. Het jurkje komt tot net boven haar knie, met een flirterige rok die ietsjes wijd uitloopt. De bovenkant is afgezet met doorzichtig rood kant, waaronder je de rode stof goed kunt zien. De hals van de jurk komt tot net onder haar nek en houdt de jurk bij elkaar. Mouwtjes heeft de jurk niet.
Luanna's haren zijn nog steeds opgestoken in dezelfde hoge staart met hetzelfde blauwe lint. De loshangende plukjes rond haar gezicht krullen lichtjes en sieren haar lichtroze wangen en kersenrode lippen.
Ik loop naar haar toe en strijk één van de plukjes achter haar oor. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik verlies mezelf in haar blauwe ogen. Het is net alsof haar ogen heel haar ziel weerspiegelen en alles blootgeven. Zo puur en nieuwschierig kijkt ze me aan en ik heb de dringende behoefte om haar te beschermen. Misschien doe ik dat zelfs al en begon ik daarmee door haar in ons huis binnen te laten en haar zusje te helpen.
Het was nog maar gisteren dat ze hier, verwaarloosd en hongerig, op onze deur ramde en smeekte of we haar konden helpen. Toch heeft ze zich volgens mij nooit echt zorgen gemaakt over zichzelf, maar meer over Pascalle. Het was Pascalle die zo ziek was en waarvoor ze om hulp smeekte.
Mijn hart klopt onregelmatig in mijn borst en ik moet het oogcontact verbreken, omdat het me teveel word. Ik loop langs haar heen, richting de kledingwinkel. 'Je hebt de jurken gevonden die ik voor je gemaakt heb zo te zien?' Vraag ik aan Luanna op een zo luchtig mogelijke toon. Ik hoor haar instemmend mompelen. 'Ze zijn echt prachtig. Heel erg bedankt.' Antwoordt ze terwijl ze naast me komt staan om wat stoffen te bekijken.
Ik raak met mijn hand voorzichtig de zachte stoffen aan en merk dat zij hetzelfde doet. Nog voordat ik mijn hand kan wegtrekken, ontmoeten onze handen elkaar al en raken ze elkaar lichtjes aan.
Mijn ademhaling versnelt en snel loop ik een andere richting op. Luanna lijkt er niks van gemerkt te hebben en blijft de stoffen aandachtig bekijken. James komt ook de kledingwinkel ingelopen. 'Zo Luanna, heb je ooit eerder met naald en draad gewerkt?' Vraagt James in de richting van Luanna. Ik draai me om en kijk Luanna aan. Zij staat met haar rug naar ons toe en blijft de stoffen bestuderen. 'Ik heb ooit eens een keer bij mijn oma meegekeken terwijl ze een broek aan het maken was. Zelf heb ik er nooit mee gewerkt.' Luanna draait zich om en James zucht. Hij loopt naar de werktafel, in het midden van de winkel, en pakt het naaigaren en een naald. Ook pakt hij één van de stoffen van de stapel en legt hem uitgerold op de tafel. Vandaag is het zondag en op zondag is de kledingwinkel altijd dicht.
Luanna gaat op een kruk zitten, die ze vervolgens aanschuift zodat ze recht voor de stof zit. Met haar ogen bestudeert ze de stof en lijkt ze elk detail in zich op te nemen. De stof is glanzend donkerblauw en is geschikt voor vrijwel elk ontwerp.
'Luanna ik ga je leren hoe je met naald en draad moet werken. We beginnen met een makkelijk patroon en het is niet erg als het je niet meteen lukt.' James gaat naast Luanna zitten en ik neem tegenover hem plaats.
Ik zie hoe James de beginselen aan Luanna uitlegt en hoe zij zo aandachtig en geconcentreerd mogelijk luistert. 'Kleren maken is een vorm van kunst. Als je het niet goed doet wordt het niks. Bovendien is het ook nog eens één van de moeilijkste beroepen die er zijn. Dit vak vereist discipline, precissie en veel geduld. Wij voeren ons vak met zoveel mogelijk trots uit.' James kijkt trots naar Luanna en klopt op zijn borst. 'Wij verwachten dat jij het net zo serieus zult nemen als wij doen. Wij vertrouwen je en leiden je op als onze leerling. Zal jij ons beloven om zo goed mogelijk je best te doen en alles te geven dat je in je hebt?' Vraagt James aan Luanna. Luanna steekt plechtig haar rechterhand in de lucht en legt haar linkerhand op haar borst en stemt met de eed in. 'Luanna, jij hebt zojuist de kleermakerseed afgelegd en bent nu officieel één van ons. We gaan nu officieel beginnen met je lessen.' Luanna kijkt ons stralend lachend aan en begint enthousiast naar ons te kijken.
James vervolgt het gesprek, over de beginselen van het kleren maken, en focust zich alleen nog maar op Luanna.
We zijn ongeveer de hele dag bezig om Luanna alles te leren over de kunst van het kleren maken, maar ze is er werkelijk echt slecht in. Nog nooit heb ik iemand zo beroerd over weg zien gaan met een naald en wat draad. Zelfs mijn overleden blinde overgrootoma was er nog beter in dan Luanna.
Na zo'n vijfhonderd keer in haar vingers te hebben geprikt en het bloed te hebben laten vallen op de stof, besluit ik dat het genoeg is voor vandaag. Ik schuif mijn kruk naar achteren en onderbreek hiermee de discussie die Luanna en James hebben.
'Ik denk dat het genoeg is voor vandaag. Pascalle moet haar medicijnen hebben en bovendien is het al tijd voor het avondeten. Luanna ga jij Pascalle even haar medicijnen geven? De instructies staan op het flesje en de gebruiksaanwijzing.' Luanna knikt instemmend en ik zie hoe ze naar boven loopt, met het flesje antibiotica in haar handen.