Luanna

Pascalle en ik worden naar een donkere ruimte gesleept, wat vermoedelijk de kelder is. Ratten schieten over de koude stenen vloer naar verschillende hoekjes en een muffige en rottende geur hangt in de lucht.
Ik probeer me uit alle macht te bevrijden, maar het lukt niet. Na een tijdje worden we in een hoekje neergesmeten en neem ik Pascalle gauw in mijn armen. Snikkend wachten we op ons noodlot.
'Stop met janken onnozele wichten, ik ga jullie niet vermoorden.' Verbaasd en doodsbang tegelijk kijken Pascalle en ik de moeder van Michael en James aan. 'Ik kom hier, omdat ik ben gestuurd door de koning.' Ze kijkt mij strak aan. 'Ik moet jou namens hem een voorstel doen. Ik zal jullie niet vermoorden, als jij mee gaat doen aan die verkiezing van de koning. Jouw zusje Pascalle zal dan een tijdje verblijven in een klein houthakkershutje, hier niet ver vandaan, en ik zal goed voor haar zorgen. Uiteraard kan je hier onder geen beding met James en Michael over praten en moet je nu meteen gaan. Het geld van de verkiezing mag je zelf houden, zolang je me maar beloofd dat jullie na de verkiezing verdwijnen en hier nooit meer terugkeren. Hebben we een deal?'
Mijn hoofd probeert alles te begrijpen, maar het dringt nog niet allemaal tot me door. Een kans om dit te overleven, een kans voor Pascalle om weer helemaal de oude te worden. Ik moet dit aanbod wel aannemen, maar ik kan Michael en James toch niet zomaar achterlaten? Zomaar weggaan zonder dat ze weten wat er allemaal gebeurd is?
'Hoe zit het met James en Michael?' 'Ik zal ze vertellen dat jullie ontsnapt zijn, toen ik even niet keek, met alle spullen die jullie van ons gestolen hebben.' 'Maar dan zullen ze denken dat we ze bedrogen hebben, dat we ze hebben bespeeld. Dat kunnen we ze niet aandoen!' Mijn stem schiet de lucht in en gelijk wordt de loop van het geweer weer tegen mijn hoofd aan gedrukt. 'Stil dom wicht. Straks horen ze ons nog. Ga je nou akkoord met de deal? Het is dit of de dood. Wat wordt je keus?' 'Ik kan ze niet achterlaten. Ik kan Michael niet achterlaten. Niet met het verhaal dat jij over ons gaat vertellen.' Tranen stromen over mijn wangen. Tranen van machteloosheid. Ik kan ze zo niet achterlaten. Ik kan het gewoon niet. Ik schud mijn hoofd. Ik kan Michael en James gewoon niet achterlaten.
'Oké, dan niet.' Haar stem klinkt ferm en hard en haar vinger kromt zich om de trekker. 'Wacht! We gaan met je voorstel akkoord. Ik zal meedoen met de verkiezing.' Verslagen zucht ik. Ik heb zojuist iets vreselijks gedaan, maar ik had geen keus.
'Mooizo.' Tevreden glimlacht ze. 'Pascalle zal in dat huisje verblijven en jij zal nu onmiddelijk vertrekken naar het paleis. Om de hoek staat een limousine voor je klaar om je op te halen en mee te nemen. Hier.' Ze gooit me een tas toe met verschillende spullen erin. Een gouden kandelaar, een parelketting, een zilveren kam en wat eten en drinken. Dit zijn zeker de spullen die ik zogenaamd gestolen zou hebben.
Met een harde blik in mijn ogen sta ik op. Ik zal dit allemaal achter me moeten laten. Zachtjes trek ik Pascalle ook overeind en ik kijk haar in haar prachtige felblauwe ogen aan. Met mijn hand strijk ik door haar bruine, haast zwarte haar. Vaag vang ik de geur van lavendel op. Ik kijk in dat tienjarige gezichtje van haar en plots zie ik alle wijsheid die ze in de loop der jaren heeft meegekregen. Ze heeft al zo snel volwassen moeten worden.
Een traan loopt over mijn wang en Pascalle veegt hem voorzichtig weg. 'Niet huilen Luanna, alles zal goed komen. Ik zal weer beter worden en voor je het weet zullen we weer samen zijn.' Ze glimlacht stralend en ik kan niet anders doen dan met haar meelachen. 'Vaarwel kleintje en nooit vergeten dat ik van je houd he kleine prinses? Wat er ook gebeurt. Ik zie je snel weer.' Ik aai haar over haar hoofd en draai me weer om naar de moeder van James en Michael. 'Wat gebeurt er nadat ik heb meegedaan aan de verkiezing en de koning zijn bruid heeft gekozen. Kan ik dan weer gewoon hier terug komen?' 'Jij en Pascalle zullen dan verblijven in een klein huisje hier ergens ver vandaan, zodat jullie nooit meer bij ons in de buurt kunnen komen.' 'Dank je.' Fluister ik tegen haar en nadat ik Pascalle nog een laatste knuffel heb gegeven, loop ik via een smalle doorgang in een hoekje van de kelder naar buiten. Daar ga ik opweg naar de limousine die op de hoek op me staat te wachten en vertrek ik naar het kasteel. Opweg naar de verkiezing.