Beauty and the beast

•3• te denken over wie we zijn

De dagen die daarop volgden zag ze hem niet weer. Wel kwamen er vreemde mensen naar haar kijken. Ze praten tegen haar gaven haar eten in de vorm van ronde balletjes die nergens naar smaken en probeerde haar zelfs te benaderen. Ze hield zich doorgaans rustig, ervan uitgaand dat mensen niet teveel aandacht voor haar zouden hebben maar zodra er eentje te dichtbij kwamen begon ze meteen te grommen en liet ze haar tanden zien. Ze zou niemand anders dan Daniël om haar heen accepteren. Misschien kon ze zo duidelijk maken wat hij voor haar was. Vooral de witte jassen bleek terug te komen. Die waren het irritants afgezien van die vrouw met dat flitsende vierkant. De witte jassen probeerde haar aan te raken schenen met lichtjes in haar oog en gaven haar nog eens zo'n spuit. Toen ze de daarvan ontwaakte bleek dat ze weg geweest uit haar kooi want er stond vers water en dat bruine spul. Er was geen zicht naar buiten en ze verlangde naar de blauwe lucht en de geur van het bos. Toen opeens midden in de sleur van witte jassen ving ze een blik van hem op. Hij ogen stonden bezorgt maar in die flits dat hij voorbij kwam had hij haar nooit kunnen zien. Ze concentreerde zich voor het eerst in de dagen dat ze hier was weer om de woorden te kunnen verstaan en begrijpen.
'Ze wordt onderzocht maar er zijn geen tekenen van de hondsdolheid wat we aanhankelijk dachten. Ze is blijkbaar dol geworden toen ze uw zoon zag. Een heel raar geval.' Vertelde de witte jas die bij hem was. Ook verstond ze nu de woorden van de witte jassen die haar stonden te bestudeerden.
'Ze lijkt echt gespitst op zijn aanwezigheid. Heel opmerkelijk.'
'Ik zou weleens een ontmoeting tussen die jongen en haar willen zien. Kijken of ze hem ook anders behandeld.'
Haar ogen flitsten boos op en even liet ze haar tanden zien. Natuurlijk zou ze hem anders behandelen. Hij was haar mate en niet één van die domme witte jassen. Maar dat zouden zij nooit snappen.
Opeens was er oproer in de gang en de witte jassen die zich in haar hok bevinden lopen even naar buiten. Als ze weer naar binnen komen worden ze gevolgd door een jongeman met een grimmige uitdrukking. Hij vormt een scherp contrast met de witten jassen door zijn normale kleding aan te hebben. Hij leek even oud als Daniël, als haar beseft ze, haar menselijke leeftijd dan. Ze concentreerde zich weer om de woorden te verstaan en schrok ervan wat ze hoorde.
'Haar band met Daniël Rode is uniek. Ze reageert uitzonderlijk als hij langskomt, zelfs als we zijn naam noemen reageert ze.' De jongeman knikte kort en wierp een blik op haar. Toen ze zijn ogen zag kroop ze helemaal naar achteren. Ze had die ogen eerder gezien, ze zijn zo vertrouwt.... De witte jassen leken nu uitgepraat en op één of andere manier werkte de jongeman ze de kamer uit. Toen ze weg waren ging hij voor haar kooi zitten.
'Je hebt het jezelf ook niet makkelijk gemaakt hé.' Begon hij op luchtige toon terwijl hij haar aankeek. Nu ze helemaal alleen waren had ze geen problemen meer mee om zijn woorden te begrijpen. Alles aan hem was zo bekend, zo vertrouwt.
'Echt Bo ik haat die tijden dat zo bent. Je herkent me nauwelijks!' Ze liep weer naar voren toe en blafte kort. Haar intuïtie zei haar genoeg dat deze jongen te vertrouwen was.
'Oh wel dus. Nou je hebt je tenminste wel in de nesten gewerkt. Hoe haalde je het in je hoofd om zomaar een stad in te lopen! Hij is het zeker. Die jongen. Die Daniel Rode.'
De laatste twee zinnen zei hij op een zachtere toon alsof er nog iemand anders in de kamer is die het niet mocht horen. Bo was echter door het dolle heen. Iemand begreep het! Hij snapte haar band met Daniël. Eindelijk!
'Zo te zien heb ik gelijk.' Zei de jongen glimlachend. Zijn toon werd echter weer serieus. 'Maar je moest wel oppassen. Ik ga je hier uit lullen maar je moet niet nog eens zoiets flikken. Het is nog drie maanden tot de zomerwende dan kun je hem op een normale manier benaderen.' De jongen staat op en loopt naar de deur. Vlak voordat hij hem opendoet draait hij zich nog één keer om.
'Oh en omdat je het vergeten bent. Ik ben Adam je beste vriend. Tenminste als je menselijk bent dan.'  

Jeeee alweer een nieuw hoofdstuk! Ik vind Adam zo leuk. Eigenlijk vind ik beste vrienden in verhalen en series altijd leuk. Beste vrienden hebben altijd zo'n band die hilarisch en toch zo menselijk is. Volgens mij is het daarom zo leuk omdat je dan echt het gevoel krijgt dat de hoofdpersoon ook maar een mens is (behalve als het een alien is, dan is het maar een alien👽) mijn favoriete duo allertijden is waarschijnlijk Scott en Stiles van teenwolf🐾 en anders Simon en Clary van mortal instruments➰
Wat is jullie favoriete duo in het hele universum? (Of daarbuiten?)