Beauty and the beast

•17• te vechten voor elkaar

'Wat?!'
Ze keek het koppel even sprakeloos aan. Waar hadden deze twee weerwolven het recht vandaan gehaald om haar van haar mate te scheiden. Meerdere mensen waren hun voorgegaan en toch stond ze hier.
'Je hebt me wel gehoord. Ga nu en we zullen geen acties ondernemen.' Haar verbazing sloeg om in woede.
'Oh en jij dacht dat ik hem hier zou achterlaten. Denk opnieuw bitch. Desnoods zal ik voor hem vechten.' Wie ze ook waren, deze mensen hadden wel het lef om haar uit te dagen.
Bo was zelf een bedreven vechter ondanks haar jonge leeftijd als wolf én als mens. Het leven bij de roedel was doorgaans rustig maar tijd tot tijd waren er oorlogen over grondgebied tussen de roedels. Elke volwassen weerwolf moest dan klaar staan om op wat dan ook te kunnen vechten. De Alpha's leiden dan hen het slagveld op. Bo's familie had geen overheersende alpha rol ondanks dat er wel alpha-bloed in de familie zat. Volgens haar had ze één of andere verre neef die de rol van luno droeg. Hij heette iets van lenni.. lucie.. Levi? Ach laat ook maar, waar het om draaide was dat ze deze twee wel aankon, maar midden op een strand vol kinderen? Niet het beste slagveld.
Ze keek on opvallend om zich heen, in haar ooghoek zag ze een paar vieze wc's staan. Perfect. De man gromde nu en ze kreeg een scheve glimlach op haar gezicht.
'Even wachten ja, ik moet even plassen.'
En terwijl ze naar de wc hokjes liep hoorde ze hen achter haar aan lopen. Ze deed de deur open van de eerste wc en op dat moment sloegen ze toe. Maar Bo had ze verwacht, voor ze het wisten was ze van haar plek verdwenen. Jaren van training deden eindelijk hun eer aan. Bo was pijlsnel.
'Mates horen bij elkaar, dat weten jullie toch wel. Of is het gewoon niet bij jullie opgekomen dat ik misschien alles voor hem zou doen.' Ze blokte een aanval van de vrouw die nu duidelijk rood aanliep. Wat had ze toch gedaan om hen zo boos te maken?
'Bij hem ligt het anders. Hij zal..' De man haalde uit en Bo was te laat.
Stom! De oudste truc in een man tot man gevecht. Afleiden met praten. Bo gooide zich nu volop in de strijd. Ze schopte en sloeg erop los, maar ze waren goed. Bijna te goed. Na een tijdje kwam ze tot het inzicht dat ze beter kon vluchten. Dit was een gevecht dat ze niet kon winnen, tenminste nu nog niet. Ze wist dat ze de stad zou moeten verlaten als ze dit gevecht verloor. Het enige wat ze kon doen was vluchten en Adam opzoeken. De man haalde uit en ze drukte zichzelf naar de grond. Hoe kon ze uit deze situatie ontsnappen? Ze zette een stap achteruit en voelde opeens een bewegende muur achter zich. Tussen alle klappen in draaide ze zich om naar, wat bleek een deur te zijn. Ze zag haar kans en pakte die.
Voordat de anderen door hadden wat ze van plan was trapte ze zo hard op de afvoerbuis dat hij losschoot. Water vermengd met poep en plas spoot in het rond. Meer had ze niet nodig om verwarring te veroorzaken. Even kreeg Bo de volle laag waarna ze al snel uit de weg stapte en het koppel nu alles over zich heen kregen. Die waren zo verbaasd dat ze een paar seconden niets anders konden dan de poep douche over zich heen laten komen. Dat was voor Bo genoeg. Ze greep het schetsboek dat Daniel was vergeten en rende terug naar haar auto, een spoor van poep achterlatend. Bij de roedel leerde je meestal al op jonge leeftijd autorijden omdat ze wegen nou niet echt geschikt waren voor andere voertuigen. Ze scheurde parkeerplaats af en reed nou niet echt netjes naar het appartement waar zij en Adam verbleven. Hoe hadden ze in hemelsnaam zo stom kunnen zijn om niet te checken of er een roedel in de buurt woonde. Toen ze achterom keek merkte ze tot haar opluchting op dat ze niet gevolgd werd. Het koppel had waarschijnlijk genoeg aan de stront op hun kop en alle commotie te verklaren. Ze glimlachte, mensen die van niks wisten konden soms tot komische acties leiden. Terwijl ze van haar auto naar het appartement liep hield ze de omgeving goed in de gaten. De roedel zou haar uiteindelijk vinden, dat kon niet anders het was hun eigen grondgebied, maar ze wou het hun ook weer niet te makkelijk maken. Toen ze aanklopte bij hun deur wierp ze een blik op het schetsboek dat ze in haar handen had. Daniël zou het sowieso terug willen dus ze had ze des te meer een reden om hem weer op te zoeken. Hij zou haar zeker terug zien. Adam deed de deur behoedzaam open waarna hij haar zorgvuldig opnam,
'Je ziet eruit als shit.' Besloot hij uiteindelijk.
'Nee echt? Had ik ook nog echt niet door.' Ze rolde met haar ogen en liep naar binnen, rechtstreeks naar de douche.

Dit hoofdstuk bevat echt zoveel nostalgie van Soulmate^^ ik denk dat sommigen van jullie het vast wel opmerkten tijdens het lezen.
(Edit) ik had hier een lang verhaal staan over een Q/A maar naderhand heb ik dat toch maar niet gedaan daarom dit. Lees gewoon maar verder, vergeet niet te stemmen😉
Adios mishamigos🙃