Beauty and the beast

•30• te begrijpen

Hoe lang ze daar hadden gelegen hadden ze niet meegekregen. Stap voor stap had Bo hem uitgelegd hoe de wereld in elkaar zat. Wat hij voor wezen was en hoe het allemaal werkte. Het boeide hem allemaal eigenlijk niet. Al was er nu eindelijk duidelijkheid. Hij had er ook geen problemen om het allemaal te geloven. Waar het bij Daniël om draaide waren Bo haar groene ogen en dat het precies dezelfde waren als die hij eerder bij dit meertje had bewonderd. Al die tijd was Bo echt geweest en had het juist aan zijn omgeving gelegen dat ze als een illusie was bestempeld.

Ook snapte hij zijn biologische ouders nu beter. Waarschijnlijk waren ze het Alpha koppel geweest en was hun roedel het meest belangrijk geweest. Belangrijker zijn hun net geboren zoon. Voor het eerst erkende hij het dier in hem. Hij herkende het dierlijke verlangen naar Bo en waarom hij elk jaar op precies dezelfde dagen zich zo vreemd voelde. Alles viel nu op zijn plek.
'Kom,'
Bo stond eindelijk op nadat ze de zon al hadden zien omgaan.
'Ik ben uitgehongerd!' Hij lachte.
'Als een wilde wolf zeker?' Nu moest zij ook lachen.
'Helemaal.' Terwijl ze terug liepen naar de auto leunde Bo op zijn schouder.
Uiteindelijk kwamen ze bij de auto en reden -met een omweg via de pizzeria- naar huis. Tevreden en gelukkig kwamen ze aan bij het apartement waar Adam al op hun stond te wachten.
'Dat duurde lang. Wat hebben jullie allemaal... oh pizza!' Hij flipte van een bezorgde broer om in een opgetogen vierjarige. Helemaal gelukkig met zijn pizza hadden Bo en Daniel niet door dat hij ondertussen ook hun analyseerde. Toen Daniël hier gister sliep had hij het al kunnen raden dat het niet lang zou duren voordat Bo hem "het gesprek" gaf. En ja hoor, ze waren nog geen vijf minuten binnen en hij hoorde Daniel al tegen Bo iets fluisteren. Bo glimlachte,
'Adam is geen weerwolf maar hij weet er alles vanaf.'
'Humanitaire hulp adviseur om precies te zijn. Oftewel haar slaafje.' Daniël werd bleek en het was bijna onmogelijk voor Adam om zijn lach binnen te houden, toch lukte het hem om serieus te blijven kijken. Maar toen Bo er even later met een al even serieus gezicht eraan toevoegde,
'Wat heb ik nou aan jou als slaaf. Je zit alleen maar mijn pizza op te eten.' hield hij het niet meer. Hij barste in lachen uit kort gevolgd door Bo en even later Daniël toen hij door kreeg dat het allemaal een grapje was.
'Dus hoe is het onze tortelduifjes vergaan. Daar diep in de bossen.'
Bo gaf hem een korte beschrijving van het verhaal over Daniël en Adam dook meteen achter zijn laptop.
'Vloek zeg je. Het klinkt alsof de vrouw de alpha van de roedel. En een oudere zus. Dit is niet moeilijk uit te vinden.' Hij begon razendsnel alle databases af te speuren en op Google te zoeken. Daniël stond er een beetje verdwaasd bij. Wou hij eigenlijk wel weten wie zijn ouders waren? Ja. Die vraag was makkelijker dan hij zou moeten zijn. Toch had hij niet verwacht dat het zo makkelijk en zo snel zou gebeuren. Bo zag zijn blik en fronste even.
'Wil je wel dat we ze vinden? We kunnen het ook zo stop zetten hè. Je hoeft het alleen maar even te zeggen.'
Snel schudde hij zijn hoofd. De deurbel ging en ze keken alle drie verrast op waarna Adam zich iets herinnerde.
'Oh ja, ik had ook nog Chinees besteld. Bo wil je ff open doen? Ik heb eigenlijk nog steeds wel honger.' Bo stond op en liep naar de deur.
'En dan noemen ze mij een hongerig dier.' Mompelde ze terwijl ze de kamer uit liep. Toen ze even daarna weer terug kwam was het echter niet met Chinees eten. Nee, Bo had een wat pikantere uitdaging meegenomen. Een bijna volledige roedel en een pistool tegen haar hoofd. Precies wat ze nu net niet nodig hadden.

Oeps :/ 😈
(Sorry voor de korte hoofdstukken. Ze worden binnenkort weer langer! echt waar belooft! Tenminste... Dat denk ik:) )