Beauty and the beast

•11• Om de twijfel niet toe te laten

'Zo je zegt dus dat de wolf je niet aanviel.' Meneer Ramen tikte met zijn pen onregelmatig op zijn kladblok.
Daniël kinkte. Dit waren de afspraken waar ze hem naar sleepten en hoe veel hij het ook probeerde te voorkomen, hij begon ze steeds meer te begrijpen waarom hij gek leek, hoe het beeld van een wilde wolf ook zo onwerkelijk leek, maar hij zou het nooit geloven. Zijn hart zou het nooit geloven. De jongens waar hij ooit mee omging vonden hem nu maar een weirdo die was geobsedeerd door wolven. Al die dingen hadden er toe geleid dat hij hier nu zat, tegenover Meneer-ik-ben-het-beste-wat-je-ooit-overkomen.
'Daniël je lijkt wel heel overtuigt van je zaak hoe wist je dat het hem was dan?' "Haar." Corrigeerde hij hem, in zijn hoofd. Al meerdere mensen hadden Green een hem genoemd en hij had ze allemaal stuk voor stuk verbeterd. Natuurlijk had hij niks gezegd, maar in zijn hoofd ging hij los. Uren lang voor de klok en de gesprekken die hij met zichzelf voerde boeide hem voor het eerst. Hij vertelde zichzelf verhalen en tekende in zijn hoofd. Hij liet zich nooit uit het veld slaan. En het beste, niemand sprak hem ooit tegen. Hij had altijd gelijk.. .
'Hoe wist je dan dat het hem was Daniel?'
Na de eerste paar sessies had Ramen er een gewoonte van gemaakt om gewoon door te gaan met vragen te stellen en te speculeren. Hij had, anders dan de anderen, het spraakgedeelte opgegeven en praatte gewoon tegen hem. Hij leek nooit verrast te zijn door de dingen die Daniëls houding opeens konden veranderen. Wel schreef hij dan iets op in zijn aantekeningenboekje.
'Ik heb je tekeningen bekeken. Je kunt prachtig tekenen Daniël, maar heb je wel eens gegoogeld hoe witte wolven zijn? Uiterst zeldzaam en extreem gevaarlijk, en hij zou jou dan wel vertrouwen. Zeg nou zelf, dat klinkt toch onwerkelijk.'
Nee, nee, nee. Niet luisteren. Geen twijfel laten zaaien in je geest, maar diep van binnen wist hij al dat het kwaad al geschied was. Als een pril zaaitje was het in zijn gedachten terecht gekomen en groeide steeds meer.
'Tekeningen zijn spinsels van onze gedachten. Dat zou dit ook kunnen zijn, denk je niet? Daarbij je zeer goede vriendin Suzy vertelde heel anders over hem.' Zei hij uiteindelijk. Zijn gezicht stond nog vriendelijk maar zijn ogen verraden iets wat op vaderlijke verwijting leek.
Daniël haalde zijn schouders op. Het was nog steeds erg pijnlijk om te doen vooral aan zijn rechterkant. Hoewel de wond niet zo groot was zoals eerst werd gedacht zat er nog steeds een flink gapend gat in zijn zij.
'Zij vertelde dat de wolf erg agressief overkwam. Ze gromde en zou haar ook bijna hebben gebeten.'
Daniël rolde in zijn hoofd met zijn ogen. Suzy was ook zoo betrouwbaar.
'Zij is de enige die je ooit aan deze wolvin hebt voorgesteld. Geeft haar dat geen extra status?' Daniel haatte zulke opmerkingen. Suzy was een fout die hij het liefst wou vergeten. Hij staarde maar wat uit het raam. Het had uitzicht op een meer met daarachter weilanden. Nergens was er een bos te zien.
'Daniël ik zal je vertellen wat wij denken dat je hebt. Volgens ons is de vriendelijke wolf een waanbeeld die je voor jezelf hebt gecreëerd om de traumatische ervaring van de aanval die de echte wolf op je heeft gepleegd te verwerken. De vriendelijk wolf is dus niet echt.'
Alweer.
Alsof ze dachten dat hij hun niet hoorde. Dat deed hij op het begin ook niet maar de muren brokkelden af in zijn geest. Ze werden overwoekerd door twijfel als onkruid op de muur. Meneer Ramen had inmiddels een genoegelijk glimlachje op zijn gezicht. 'Daniël ik heb het gevoel dat je wel genoeg stof hebt om over na te denken dus hierbij beëindig ik onze sessie.'
Zonder een teken van afscheid stond hij op en liep terug naar zijn kamertje. Daar haalde hij zijn schetsboek op en nam die mee naar de tuin waar hij in een hoekje ging zitten. Een verpleger kwam maar hij negeerde hij totaal. Daar was hij hier heel goed in geworden. Zodra hij ging zitten en zijn hand over het papier bewoog kwamen zijn gedachten ook weer tevoorschijn. Green was altijd rustig als ze alleen waren. Green.... Ze was weggelopen toen de kogel was afgeschoten. Net na het schot had hij het bewustzijn verloren. Het zwarte had hem opgeslokt voordat hij had kunnen zien of ze gewond was. Hij hoopte van niet, zijn gevoel vertelde hem van niet, maar ook daar had het twijfel aan gezeten. Met zijn ogen dicht bleef hij tekenen. Zijn hand ging over het papier als een bezetene maar zijn hoofd had geen idee wat het zou worden.
Toen hij zijn ogen weer opende keek hij in de hare. Groene ogen waren opnieuw op het papier verschenen. Ze verdween nooit.

Hey guys sorry van de lange pauze! Ik ben de afgelopen tijd een beetje heel erg verslaaft geraakt aan Supernatural en dat slokt al mijn schrijftijd en inspriatie op. Gelukkig heb ik vandaag mijn hoofd ervan af kunnen halen en weer een stuk geschreven. Voor als jullie het nog niet weten, ik heb dit verhaal genomineerd voor de Netties! Dus, als de tijd daar is kunnen jullie ook hier op stemmen. Oh en in het vorige hoofdstuk waren er een paar dingen onduidelijk blijkbaar dus ik vertel het nog wel even. Daniël is nu in een Psychiatrisch centrum omdat nadat hij is aangereden door zijn ouders daarheen is gestuurd.
Ik hoop dat het nu wat duidelijker is,
Toodels!