Beauty and the beast

•36• het einde te vertellen

'Ik moet... ik moet...' Gek genoeg vond Ember het idee van sterven niet eens zo erg.
Haar leven was geweest en dit was een passende dood voor een vrouw die te veel had gedaan om op het einde haar terug te trekken en vanaf de zijlijn meekijken tot ze stierf.
'Mam we kunnen je het laten vergeten. De methodes in de kerkers werken maak je geen zorgen!.' Smeekte Freya, ze was er nog niet klaar voor om haar moeder en voorbeeld kwijt te raken.
Ember schudde haar hoofd.
'Nee ik denk dat het altijd al zo bedoeld was. Dit is mijn einde. En ik accepteer het.'
Ze drukte haar twee kinderen tegen haar aan.
'Als ik dan toch zal sterven doe ik het liever hier, bij jullie.'
Ze keek hun beiden aan, de wolf met de ogen die haar deden herinneren en de vrouw met het gezicht dat ze nooit zou kunnen vergeten.
'Freya, ik weet dat je bang bent maar maak je geen zorgen. Je zult een goede alpha zijn, net als Will na jou zal zijn. Wees dapper, rechtvaardig en liefdevol. Laat je niet door angst leiden. Jij kan alles overwinnen.' Freya snikte maar knikte toen. Ze zou doen wat haar moeder zei.
Toen wende Ember haar tot Daniel.
'Lieve jongen. Je gezicht zal ik misschien nooit zien maar weet, ondanks alles dat ik er altijd voor je zou zijn geweest en niks van dit alles zal ooit jouw schuld zijn. Niks en niemand is hiervoor aan te rekenen wij zijn allemaal de dupe geworden van een  hele slechte deal.'
Ondanks alles lachte ze. Toen keek ze naar Bo, die wat beduusd naar dit alles had zitten kijken. Toen vroeg Ember om haar laatste wens. Een laatste kans om te zien hoe haar leven met haar mate ooit was geweest. Ze vroeg Bo om het verhaal te vertellen van een liefde die ondanks alles samenkwam. Die tegen alle tegenslagen in een weg vond in elkaars hart. Het verhaal van zij en Daniel.
Dus Bo vertelde. Ze vertelde hoe ze als een dolle door een wijk was gerend naar hem toe. Ze vertelde hoe ze wakker werd in een kooi en ontdekte hoe hij nog van niks wist, ze vertelde over de momenten die ze samen hadden gehad, al die prachtige momenten. En langzaam veranderde de sfeer. Eerst kwam Freya's man binnen met hun kinderen, later de roedel. Ze verplaatsten zich naar de zaal terwijl ze samen moesten lachen om de akward situaties tussen Bo en Daniël of beschaamd naar de grond keken toen Bo over hun tegenslagen vertelde. Oude vrouwtjes riepen Awww toen ze samen dansenden op het schoolfeest en kleine kinderen sloegen hun handen voor hun oren en schreeuwden keihard ieuww toen Bo over de zoen sprak. En Ember.... Ze zat stralend tussen haar familie in lachend en opmerkingen makend. Ze waren nergens meer bang voor.
'En nu zitten we hier. Het einde van het verhaal is nabij. Wij tweeën zijn verenigd en de vragen opgelost.. Ik zou het niet aanraden maar het was de moeite waard.' Eindigde bo glimlachend haar verhaal. Het was een moeilijk stuk geweest, dat is zeker. Maar als ze in de blauwe ogen van hem keek wist ze weer dat het allemaal inderdaad de moeite waard was geweest. Elke lange, moeilijke stap.

'Daar zijn ze.' Ember keek naar een lege hoek in de zaal. 'Ik hoop dat jullie een beetje schoon doen monsters, ik heb geen zin om mijn familie op te zadelen met nog meer rommel.' Riep ze de honden dapper toe. Ze gaf Freya nog een laatste knuffel, bedankte Bo voor haar verhaal en zei haar roedel gedag. Toen stond ze op van haar plaats en keek vragend naar Daniël.
'Wat denk je zoon? Een laatste wandeling aan mijn zijde?'
En met Daniël aan haar zijde liep ze de honden tegemoet.

Einde

Nee eigenlijk niet.  We hebben nog een epiloog. Ongelofelijk hoe dit boek is gegaan. Wisten jullie dat ik hier eerst aan begon als een kortverhaal over een tragische liefde? Nooit gedacht dat dit het zou worden. Wat vonden jullie ervan? Tips en tops. Please wees totaal eerlijk en als je een stille lezer bent, durf eens te stemmen of een reactie achter te laten. Ik zou het heel erg waarderen omdat mijn boeken er alleen maar beter van worden.
Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van dit boek. Iedereen tot de laatste van blik van de 5000 mensen aan toe. Echt waar Wow jullie zijn allemaal zo Awesome.
Voor de laatste keer, bedankt.
(Na de epiloog komt er een persoonlijke dankbetuiging voor zij die steeds terugkwamen door de maanden heen.)