Beauty and the beast

•14• dat vrienden er altijd zullen zijn

Hierboven de foto van Daniël (ik viel echt in love toen deze foto voorbij kwam😍)
Green is nep, Green was alleen maar een gedachte. Niet nadenken Daniel, leid gewoon je leven zoals dat is gezegd. Blijf bezig. Niet nadenken. Niet nadenken....

'Kijk, kijk, kijk, daar hebben onze kleine trouble maker.'
Adam lachte haar al van verre toe. Hij stond relaxt tegen de zijkant van zijn huis geleund. Bo frunnikte aan het shirt dat ze droeg. Het voelde vreemd om weer kleren aan te hebben na zo'n lange tijd.
'Wat heb ik nou weer gedaan?'
Ze hoopte dat Adam wist wat er in haar herinneringen ontbrak. Sinds ze was getransformeerd had ze het gevoel dat ze iets heel belangrijks was vergeten. Ze kon alleen niet achter komen wat.
'Je mate ontmoet, en toen als een dolle tekeer gegaan. Niks bijzonders.'
'Wow wacht even. Mate ontmoet?!' Ze schreeuwde het bijna uit.
Hoe had ze dat kunnen vergeten?!
'Ja Daniël Rode. Zeg me niet dat je hem vergeten bent.'
Waarschuwde Adam haar. Bo kreeg een aarzelend lachje op haar gezicht die hem genoeg vertelde.
'Je bent hem vergeten. Top! Nu mag ik weer voor verteller spelen.'
Hij gooide zijn handen in de lucht en ze wist dat zijn afkomst weer eens vervloekte. Adam kwam uit de enige familie in het dorp met een menselijke afkomst. Zijn familie zorgde dat alles geregeld werd als het alle anderen in wolven veranderden. Als er dan iemand in de problemen raakte tijdens zijn wolf tijd losten zij dat op. Het had al veel leven gered en blijkbaar dus nu ook de hare.
'Jij,'
Adam prikte zijn vinger in haar borst.
'Moest zonodig een woonwijk in rennen om je mate te achtervolgen. Die trouwens geen idee ervan heeft dat hij één van jullie is.' Ze staarde hem even sprakeloos aan.
'En toen.' Vroeg ze ademloos.
Tot nu toe had ze nog niks in zijn verhaal kunnen ontdekken waarom ze alles was vergeten. Meestal had het vergeten een reden.
'Toen moest ik je uit de brand helpen natuurlijk. De moeder van die arme jongen zat te schreeuwen om je dood.' Ze sloeg haar armen over elkaar.
'En toen wat, heb je haar gekidnapt om mij te redden?'
Hij moet even lachen om haar sarcastische reactie.
'Ik heb je er gewoon uit gelult zoals altijd.' Ze glimlacht even, Adam is echt goed in zijn baan in de roedel. Ze beseft maar al te goed dat ze zowat haar leven aan hem te denken had.
'Bedankt kleine.' Bedankt ze hem, om hem meteen weer te pesten met zijn oude bijnaam. Vroeger was Adam altijd kleiner dan haar geweest, zelfs al was hij een jaar ouder. Daar was de afgelopen twee jaar wel verandering gekomen toen de puberteit zich eindelijk bij Adam aandiende, toch had hij de bijnaam gehouden.
'Wat ga je nu doen?' Vroeg hij nieuwsgierig naar haar plannen.
Adam wist als geen ander dat zodra Bo iets hoorde ze meteen actie ondernam. Ze was niet echt het type dat veel geduld had.
'De alpha vragen of ik hem mag opzoeken. Heb jij het adres?' Adam rolde met zijn ogen.
'Ik wist wel dat je dat ging vragen. Alleen één dingetje. Ik wil mee.' Ze keek haar beste vriend even sprakeloos aan. Waarom zou hij in hemelsnaam mee willen? Toen Adam haar ongeloof zag legde hij het uit.
'Ik wil hier weg. Ik verveel me en vooral als jij weg bent. En daarbij, de alpha laat je eerder gaan als ik erbij ben.' Daar had hij gelijk in. Bo was zeventien en volgens de weerwolven feitelijk volwassen maar de alpha deed daar nog wel eens moeilijk over. Adam vertrouwde hij echter en samen met hem zou ze eerder kunnen infiltreren in haar mate zijn leven.
'Zullen we het dan maar gaan vragen?' Vroeg ze opgewonden.
Alles bij elkaar gezien was het een prima plan waar de alpha niet tegenin konden gaan. Als ze haar mate had gevonden was er een wet die verklaarde dat Alpha's haar dan niet mochten tegenhouden die op te zoeken.
'Rustig aan tijger. Eerst even kijken of ik het goed begrijp. We gaan dus naar de stad van ja mate, overtuigen hem van zijn afkomst en het feit dat hij je mate is en dan?' Ze dacht even goed na.
'Dan nemen we hem terug naar de roedel.' Besloot ze maar Adam sloeg demonstratief zijn armen over elkaar.
'Nee niet dus. Tegen de tijd dat we zo ver zijn begint school weer en dan eisen zijn ouders hem natuurlijk terug.' Adam legde zijn hand op haar schouder.
'Bo als we gaan. Gaan we voor een erg lange tijd.' Zijn ogen vertelden haar hoe serieus hij dit nam. Ze gingen niet voor maar een paar weekjes op vakantie of zo. Als Bo eenmaal met haar mate samen was zouden ze moeilijk kunnen terugkeren zonder hem. Het was alles of niets....

Spannendd!!  Ik ben nu eindelijk weer eens niet te laat met updaten:D (ben nu stiekem even heel trots op mezelf) het komt ook deels omdat sSurivalwriterlover me op de nek zit om dit te posten. NOG EVEN WACHTEN JA?!
Hoewel ik meestal geen boeken van anderen promoot moet ik toch even melden dat @packlover (met mijn toestemming) een verhaal is begonnen over Bo en Daniël. Ik ben erg benieuwd wat ze er van gaat maken. Als jullie het ook willen lezen staat het op haar profiel onder de naam Green.