Beauty and the beast

•8• dat bewijs niet altijd nodig is

Ze keek uit naar het moment dat hij weer in het bos verscheen maar deze keer was het niet zijn geur die als eerste in haar neus binnendrong. Het was de geur van een stinkend vrouwelijk wezen die werd omringt door de geur van chemicaliën. Parfum vertelde haar menselijke kant haar. Pas na die geur volgde de bekende geur van Daniël.
Hij had iemand meegenomen. Hij had iemand meegenomen en het voelde als het grootste verraad wat hij ooit zou kunnen doen. Ze liet zich niet zien en volgde hen stilletjes terwijl hij om haar zocht. Het meisje baggerde achter hem in een outfit die maar weinig verhulde en niet het meest geschikte outfit was voor het bos.
'Ik snap het niet! Gister was ze hier nog!' Daniël was duidelijk ongerust over het feit dat Bo gekomen was. Het onbekende meisje snoof.
'Het is maar een dier. Een gevaarlijk dier bovendien.' Bo kon niet begrijpen waarom hij zo'n wezen mee naar haar zou nemen. Daniël was van haar en delen zat er niet echt in. Het liefst zou ze het meisje bestormen, verscheuren.
'Ik weet het niet hoor het voelt alsof we iets speciaals hebben.' Antwoord Daniël haar beledigende opmerking schouderophalend. Het meisje stapt naar hem toe. Ze staan nu wel heel dichtbij voor haar zin. 'Wat wij hebben is toch ook speciaal.' Zegt het meisje dan en ze slaat haar armen om zijn nek. Bo voelde nu totale woede opkomen. Hoe kon Daniël haar zo bedriegen recht voor haar neus! Toen hij haar toen ook nog eens pakte hield ze het niet meer en stormde het pad op. Het zoenende koppel liet elkaar verschikt los.
'Green! Waar zat je?!' Roept Daniël verbaasd terwijl het meisje zich achter hem verschuilt. Ze liep naar hen toe om vervolgens langs Daniëls benen te strijken en te grommen naar het onbekende meisje. 'Help! Ze valt me aan!' Gilde het meisje angstig terwijl ze Daniel los laat en wegliep. Bo ging tussen hen in staan en bleef grommen naar het meisje tot die minstens op tien meter afstand stond. Pas toen draaide ze zich naar Daniel toe. 'Waarom ik en zijn niet?' Vroeg hij bezorgd terwijl hij zijn hand door haar haren liet gaan. Het voelde fijn om even zo te worden geliefkoosd. Het meisje verderop gilde weer iets waarop Daniel antwoordde maar Bo verstond het allemaal niet. Ze ging op in het gevoel dat ze kreeg als zijn hand haar huid raakte. Elke aparte zenuwtje bracht een nieuw gevoel bij haar naar binnen.
'Green? Green! Luister.' Daniëls zijn stem haalde haar terug naar de grond.
Hij was op zijn hurken gaan zitten waardoor zij zowat hoger was dan hem. Hij wees naar het meisje dat inmiddels al een flink eind weg was, en nog belangrijker buiten gehoorsafstand.
'Dat daar is mijn vriendin.' Al bij die woorden begon ze luid te blaffen.
'Ssssst, sssst. Ik weet het, ik weet het jij vind niemand anders leuk dan mij, en die Adam vreemd genoeg.' Hij haalde even diep adem. 'Maar iedereen zegt dat we zo'n goed stel zijn en nu met het schoolfeest enzo. Ik kan niks anders dan met haar gaan!' In zijn stem klonk zijn hulpeloosheid in door. Alsof alle anderen bepaalden hoe zijn liefdesleven eruit zag puur omdat het een mooi plaatje was. Bo blafte als protest. Hij zou niet naar al die anderen moeten luisteren. Even wenste ze weer dat ze gewoon mens zou zijn en het hem kon vertellen. Hem vertellen hoe het echt zat. Hoe zijn leven een soort illusie was van het leven dat hij eigenlijk zou moeten leven. Maar het kon allemaal niet. Ze was zoals ze was en het enige wat ze kon was proberen en hopen dat hij er zelf achter zou komen.
'Ik weet niet waarom ik haar meenam, misschien wil ik wel bewijs.' Daniël keek een peinzende naar het meisje verderop.
'Ik denk dat dit nu wel genoeg bevestiging is.'
Bo voelde een steek omdat hij haar niet geloofde. Ze stond hier recht voor hem en hij aaide haar zelfs! Was dat niet genoeg bevestiging? Had hij echt meer nodig?
'Ik moet haar gaan geruststellen denk ik. Sorry green ik hoop dat ik nog terug kan komen.'
Daniël klopt even zachtjes in haar nek en loopt dan weer naar het meisje toe. Even denkt ze erover na om hem te volgen en het meisje echt bang te maken maar dan denkt ze aan Daniëls reactie van toen ze zoiets eerder deed. Hij wil het niet en hoe jammer ze het ook vind ze zal niet tegen hem ingaan.

Alsjeblieft weer een nieuw hoofdstuk van dit verhaal. Het is vakantie! Ik ga proberen deze vakantie meer te schrijven en eerst vooral te herschrijven. Ik heb nog een paar hoofdstukken liggen maar ik ben er niet tevreden mee terwijl het wel een heel belangrijk stuk van het verhaal is. Maar ja we zullen zien hoever ik daarmee kom. Ik heb trouwens ook (alweer) de titel veranderd. Ik vond hem te lang. Hij heet momenteel Wild Wolf maar zelfs daar ben ik nog niet zeker over. Ik wacht soort van nog op de perfecte titel die ik steeds niet kan vinden. Maar voorlopig blijft het dit denk ik.
Merry Christmas and a happy new year!