Don't Give Up Just Yet

09. Again?

Lara pov.

Ik zit hier in mijn kamer. Of tenminste ze zeggen dat dit mijn kamer is. Ik weet het niet meer hoor. Ik ben al een week uit het ziekenhuis. Al een week "thuis". Ik heb twee weken in het ziekenhuis gelegen zeggen ze. Ik kan me alleen de twee laatste dagen herinneren. Steph bleek dus al die dagen bij mij zijn gebleven. Hij is lief als je het zo bekijkt. Maar hij is ook de rede dat ik daar zat. Hij is de rede dat ik Luke ken. Ik wou dat ik hem nooit ontmoet had. Waarom gebeuren zulke dingen? Waarom doen mensen zoiets? Ik begrijp het niet. Ik zit hier in "mijn" kamer. Het is natuurlijk beter dan die vieze, smerige kamer. Alleen mijn moeder komt de hele tijd binnengestormt. Ze zegt dan "Nee laat maar, ben het weer vergeten. Domme ik." En dan verdwijnt ze weer. Ze komt me gewoon de hele tijd controleren of alles nog goed gaat.

Ik wil wat tekenen maar ik weet niet wat. Ik heb nooit inspiratie gehad. Ik staar naar buiten. Het is mooi weer en ik mag niet eens met de hond wandelen zonder dat iemand mee moet. Of naar mijn favoriete plekje die ik alleen ken. Ik wil het met niemand delen. Het leven is oneerlijk! Ik snap het wel. Ik ben niet zó dom, maar dit vind ik te ver gaan. De mensen hebben te veel zorgen, niet normaal meer! Ik ben bijna klaar met mijn tekening, als er op de deur wordt geklopt.

"Mam ga weg!" zeg ik geïrriteerd. Maar er klopt iets niet. Ze klopte net ook niet op de deur. Maar wie zou het anders moeten zijn? Ze wil vast gewoon beleefd overkomen. Eindelijk.

"Ben ik nu eens een vrouw?" vraagt Stephano. Ik draai me om.

"Sorry mijn moeder komt de hele tijd binnen gestormt. Dat irriteerd me echt!" zeg ik.

"Haha, geeft niet. Wat ben je aan het doen?"

"Niet veel. Ik kan niets. Mam laat me niet alleen naar buiten gaan. Echt erg. En ik ga echt niet met haar naar buiten!"

"Zal ik je meenemen naar buiten?"

"Graag."

***

Ik zit op de schommel. Steph duwt me net als vroeger mijn vader deed. Je weet wel. Voordat hij opgesloten werd in de gevangenis. Voordat de nachtmerries kwamen elke nacht weer. Voordat hij me gebruikte. Voordat alles slecht werd. Ik was zijn kleine prinsesje. Totdat hij doordraaide. Het deed pijn. Mentaal en fysiek. Niemand die me hielp. Niemand die het wist. Als ik het zou vertellen zou hij mijn moeder, mij en het aller ergste mijn zusje vermoorden! Dat kon ik niet toestaan. Wat zou jij doen in zo'n situatie. Ik bedoel maar. Ik kon er niet aan denken dat mijn kleine zusje er niet meer zou zijn. Het was een wonder dat het stopte. Het was een moeilijke tijd en ik dacht dat ik er vanaf was. Zou ik er nu vanaf zijn? Ik schrik op uit mijn gedachten.

"Laraa. Gaat het wel?" vraagt Steph. Hij heeft de schommel gestopt.

"Huh, ja hoezo?" vraag ik.

"Omdat je niet reageerd." zegt Steph.

"Sorry, wat zei je dan?"

"Ik vroeg of je mee wilt gaan?"

"Waar naar toe?" vraag ik.

"Naar mijn vaders strandhuisje. Ik geef een feestje. Omdat je terug bent. Luna, Fleur en Maria komen ook." zegt Steph. Ik denk na. Aan de ene kant wil ik wel maar aan de andere kant vertrouw ik hun nog niet helemaal. Ik bedoel maar. Zou jij dat doen? Maar het zijn mijn vrienden. En Steph heeft me wel gevonden. Ik snap het niet helemaal. Ik begrijp niet precies wat er is gebeurd. Eerst helpen ze me de ellende in en dan doen ze alles om me eruit te halen. Wat? Nu ik er terug aan denk klinkt het nog raarder. "Nou?" vraagt Steph. Ik was weer eens in mijn gedachten verzonken. Hij is onder tussen voor me komen staan.

"Uhm, ik denk niet dat mam..-" steph onderbreekt me.

"Ze vindt het goed ik heb haar al gesmeekt. Wil je mee?" Ik kijk onzeker. Wat moet ik doen? Dadelijk gebeurd er weer zoiets. "Pleasee.." smeekt hij terwijl hij op zijn knieën zit. Haha dat ziet er zo grappig uit. Ik kan niets anders doen dan lachen. Hij ziet er echt schattig uit. Dan knik ik ja. Hij springt op uit blijdschap. Dat is best wel raar.