Don't Give Up Just Yet

07. hope for forgiveness

Lara pov.

Ik zit hier. Nog steeds. Helemaal alleen. Mijn mond voelt zo droog aan. Alles voelt zo droog aan. Ik ben droog. Ik weet niet hoe mijn lichaam het heeft volgehouden en hoelang het het nog volhoudt. Ik denk niet lang meer. Het lijkt alsof mijn lichaam in een woestijn ligt. Je weet wel. Zonder de cactussen en halisionaties. En het is niet bepaald warm hier. Het is toch gek. Ze zeggen dat als je je leven voorbij ziet komen dat dan je einde in zicht is. Ik heb, soort van, mijn leven voorbij zien flitsen, wel heel langzaam maar oké. Misschien wordt het wel een langzame dood. Volgens mij ben ik al half dood. Ik kan de pijn echt niet meer aan. Kan niemand me verlossen? Ik heb ook niet iets scherps bij de hand. Dan krijg ik een schok. Ik zie een baby en dan een peuter, dan een kleuter. Ze lijkt op mij! Ik zie volgens mij mijn leven voorbij gaan. Ik ben bij de laatste dag buiten dit  huis. Alles gaat zo snel. Ik kan het niet meer bij houden. Dan als laatste wat er gisteren was. Ik zie een meisje nietwetend wat de toekomst zal brengen. Met blauwe plekken en een uitgehongerd en uitgedroogd lichaam. Naar die ene plek op de muur staren. Dan ineens zie ik het. Het is het witte licht. Zou dit mijn einde zijn? Ik sta op en loop ernaartoe. Als ik er met een voet in sta hoor ik de deur openslaan.

"Lara. Lara blijf bij me. Alsjeblieft!" hoor ik Stephano wanhopig zeggen. Wacht wat? Dan hoor ik geruis. En dan ben ik weg.

Stephano pov.

Lara ligt hier in koma. Ze viel net weg. Net toen we haar gevonden hadden. Net toen ik naast haar ging zitten. Net toen ik zei dat ze vol moest houden, maar het niet kon. Net toen ik zei dat ze haar ogen open moest houden, terwijl ze allang dicht waren. Net toen ik dacht dat ze voor altijd bij me kon zijn, maar dat al snel in twijfel werd gebracht. Net iets te laat. Wat 1 minuut kan doen. Wat een groot verschil kan maken, die ene minuut. Het grote verschil van leven en dood. Ze zeggen dat ik op het beste moet hopen en dat ze weer wakker wordt. Makkelijker gezegt dan gedaan. Ik probeer te hopen maar ik betwijfel het heel erg. Ik vrees het ergste terwijl je eigenlijk op het beste moet hopen. Ik heb respect voor mensen die op de ergste momenten toch hoop kunnen vinden en niet het ergste vrezen. Het is gewoon te moeilijk. Het is veel makkelijker om te zeggen dat ze het niet overleefd. Dat vind ik niet kunnen. Waarom bestaat twijfel? Ik ben blij dat we haar gevonden hebben. Ja, dat weer wel. Eindelijk. Het duurde veel te lang als je het mij vraagt. Ik had Luke bijna te grazen genomen. Vettigge vent. Hoe kan iemand ooit zoiets doen? Hoe kan iemand het überhaupt in zijn hoofd halen? Gelukkig zit hij nu ver opgeborgen te rotten in eenoude cel. En Lara is eindelijk veilig. Ik wou dat ik kon zeggen dat ze levend en wel thuis is gekomen. Save and Sound. Maar dat is nu zeker het geval niet. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Ik was bijna mijn beste vriendin kwijt. Nu nog steeds eigenlijk. Ik ben haar nog steeds bijna kwijt. Ik weet niet of ze uit de koma komt. Hoop het wel. Natuurlijk. Iedereen hoopt het. Maar ook iedereen vreest. Vreest voor het ergste. Ik wil er niet eens aan denken. Maar doe het toch. Dat heeft iedereen toch wel eens. Dat je denkt ik wil er niet aan denken maar ze het toch doen. Omdat het gewoon vanzelf gaat. Je denkt er vanzelf aan. Daar kun je niets aan doen. Ze ligt daar zo gebroken. Het doet gewoon pijn om haar zo te zien. Om haar zo te zien liggen. Nee ik kan het niet. Maar ik wil niet wegkijken. Nee ik heb haar daar te lang voor gemist en niet gezien. Haar schattigge gezichtje en die lieve kuiltjes als ze lacht. Haar mooie blauwe ogen die je doordringend aan kunnen kijken wat me altijd doet blozen en haar mooie glans in haar geweldig lange licht bruine golvende haar. Als ik haar nog eens kon zien lachen en die lieve kuiltjes weer eens kon zien. Of die doordringende blauwe ogen die me zo doen blozen. Haar stevige greep als we knuffelen. En haar zachte stem. Haar mooie zachte stem die je vresselijkste dag nog goed maakt. Haar leuke opmerkingen waar je geen genoeg van kunt krijgen. Ik mis het allemaal en nog veel meer. Zoals haar aardige karakter maar ze toch bitchy kan zijn. Ze is gewoon te geweldig dat ik haar niet kan beschrijven. Kom op Lara. Word wakker!

"Lara?" zeg ik zacht. "Lara, word wakker! Lara alsjeblieft. Lara kom op! Doe nou eens wat ik zeg! Lara godverdomme luister gewoon naar me! Lara!" roep ik. Ik krijg tranen in mijn ogen. Hier raak ik echt gefrustreerd van! Waarom moest het haar overkomen? Zo'n lief en onschuldig meisje dat niemand kwaad doet als diegen het niet verdiend.

Ik had het nooit moeten doen. In het begin vond ik het nogal vaag. Nu nog een beetje. Ik snap wel waarom hij eerst zei dat hij haar oom was. En dat hij terug kwam vanuit Amerika. Hij was op reis. Een half jaar lang zei hij. Hij had haar gemist. Hij was haar lievelings oom. Dat zei hij teminste. Ik weet nu wel beter. Hij wilde een feestje geven. Een verassingsfeestje voor Lara. We, haar beste vrienden, waren niet eens uitgenodigd. Het was het plan om vrijdagavond het feest te geven. Hij zei dat hij vrijdagmiddag dan met een wit busje voor de school zou wachten. Hij had het allemaal al uitgedacht. We moesten zorgen dat ze achter in het busje zou zitten. Dat deed ze vroeger namelijk altijd zei hij. Eerst dachten we er niets achter. Maat verloop van de week vonden we het toch wel een raar plan. En Lara had nog nooit iets gezegt over een oom die op reis ging naar Amerika. Dat zou ze wel verteld hebben. Vooral omdat hij zei dat hij haar lievelingsoom was. Ik zou het tenminste  tegen mijn vrienden zeggen als mijn lievelings oom een half jaar naar Amerika zou gaan. We hadden vrijdag ochtend gezegt dat we niet meer mee zouden doen. Dat liet hij dus niet toe. Eerst probeerde hij nog aardg te blijven maar toen begon hij te dreigen. Te dreigen dat hij onze families iets aan zou doen. Dat hij al onze geliefden uit zou roeien. Nou als je in zo'n situatie snel moet denken maak je fouten. Dat hebben we gemerkt. Ik hoop dat Lara dat begrijpt maar ik snap het ook als ze ons nooit meer wil zien. We hebben haar tenslotte in deze ellende geholpen. Nee ik kan niet verwachten dat ze ons vergeeft. Dat ze mij vergeeft. Maar ik hoop het ergens heel graag. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.