Don't Give Up Just Yet

01. proloog.

Lara pov.

Ik zit daar maar, in die donkere kamer. Helemaal alleen. Omringt door leegte. Om even tot rust te komen zei hij. Ik zit opgekropen tot een bol heen en weer te wiebelen zonder dat ik het echt merk. Ik staar naar een lege plek op de muur. Er valt niets te zien. Ik herhaal steeds zachtjes een paar zinnen.

"Ik kan dit niet meer. Ik wil weg." Met die woorden vliegt de deur open. Ik blijf naar de muur staren. De man pakt mijn haar vast en trekt me mee naar de keuken. Hij zet me aan tafel.

"Eet!" beveelt hij. Alsof ik ooit honger heb. Vroeger was dat anders. Toen had ik altijd honger. Toen was ik zelfs suiker liefhebber. Je kon me alles geven als ik de zoete smaak van suiker maar kon proeven. Ik wou dat dat nooit veranderde. Dan werd ik maar dik. Dat boeit me niet. Nu ben ik zo dun als een grassprietje. Waarom moest het veranderen?

-- flashback --

*3 jaar terug.*

Ik zit op school. Laatste les van vandaag. Wiskunde gezellig met Blokland. Hij zit wat uit te leggen. Boeit me niet. Ik wil wat tekenen.

"Luna wat moet ik tekenen?" vraag ik.

"Weet ik veel." zegt Luna. Luna mijn beste vriendin. Nooit gedacht dat zij ook in het complot zat.

"Jij kan mooi tekenen."

"Nee niet echt maar toch bedankt." Ze zit chibi's te tekenen. Ze kan echt mooi tekenen.

"Beauty in the water, angel on the beach. Oceans daughter, I thougt love was out of reach. Till I got her,-"

"Fijn nu heb ik dat liedje ook in mijn kop."

"You're welcome." zeg ik blij. Ik zit normaal eigenlijk naast Stef maar Maria is ziek dus mocht ik naast Luna zitten. Ik teken een 'Mermaid.' "Ik kan echt niet tekenen deze is echt mislukt."

"Nee hij is mooi."

"Luna."

"Ja?"

"Volgens mij heb je je bril niet op vandaag."

"Nee klopt mag ik die van jou lenen dan?" vraagt ze. Ik heb een roze bril ketting om. Als ik mijn ketting wil geven gaat de bel. Yay, alleen nog morgen naar school en dan finnaly spring break. Ik dacht dat het een normale saaie meivakantie werd net als normaal. Blijkbaar niet.

-- einde flashback --

"Bitch eet godverdomme je brood op!" schreewt de man uit. Hij heet Luke. Ik vraag me af waarom hij me te eten geeft. Ik neem een hap. Het is een muizenhapje. "Sneller ik heb niet de hele dag de tijd!" zegt Luke. Ik probeer nog een hap te eten maar ik krijg het kleine stukje niet doorgeslikd. "Dan neem je het maar mee terug naar je kamer!" Mijn kamer? Het is mijn kamer niet en het zal het ook nooit worden. Als me niet kon beheersen zou ik nu uitgeflipt zijn op die man. Maar dan zou ik er een blauw oog van overhouden dus dat heeft ook niet veel zin. Het pakt mijn haar beet en mijn bord en duwt me de kamer in. Ik val op de grond en hij gooit het brood naast me op de grond. "Als ik terug kom dan heb je het op begrepen?" vraagt hij woest. Ik geef een simpel knikje en hij sluit de deur achter zich dicht. De eerste week dat ik hier zat had ik nog geprobeerd te ontsnappen maar ik blijf alleen maar blauwe plekken en wonden eraan overhouden dus ik stop er maar mee. Ik kijk naar het kleine holletje waar een muis in zit. Ik noem heb Klaasje. Geen idee waarom. Ik vind het leuk om mensen of dieren of dingen whatever een naam te geven als ze dat nog niet hebben of als ik de naam niet weet. Ik had de man eerst Gerard genoemd maar ik ben er achter gekomen hoe hij echt heet. Namelijk Luke. Klaasje komt naar me toe. Hij weet inmiddels al dat hij mijn brood mee mag nemen naar zijn familie toe. Naar de familie die om hem geeft. En hem niet behandelen als grof vuil. Ik staar weer naar de muur. Ik heb een liedje in mijn hoofd. Ik weet niet hoe ik eraan kom. Ik begin zacht te zingen.

"I have died every day waitin' for you. Darling don't be afraid I have loved you for a 1000 years I love you for a 1000 more." Ik wou dat iemand maakt niet uit wie dat oprecht tegen mij kan zeggen. Dat hij op me heeft gewacht en van me houd. Dat ik niet bang zou moeten zijn. Ik ben nu ook niet echt bang. Ik ben niet bang voor wat er nog moet komen. Eigenlijk zou ik dat wel moeten zijn maar ik ben niet bang. Ik ben bang dat als ik vrijkom ik niet weet wat ik moet doen. Maar er is niet veel hoop dat ik ooit nog vrij kom. Ik voel me misselijk. Ik braak de 2 kleine stukjes uit die ik naar binnen had gewerkt. Ik staar weer naar die ene plek op de muur zoals altijd en er komt weer een herrinnering te boven.