Don't Give Up Just Yet

11. Fav spot

Lara pov.

Ik word wakker door mijn telefoon. Ik word gebelt.

'Hoi?' zeg ik slaperig.

'Wtf? Je verhuist toch niet echt hea? Dat had je dan wel eerder vertelt. Je kan ons niet verlaten! Niet na alles wat er is gebeurd..' Ratelt Maria maar door en door. Ik kijk op mijn wekker. Dan worden mijn slaperige ogen groot.

'MARIA! THIS PAS 2 UUR! Wie belt iemand op om 2 uur 's nachts?' vraag ik.

'Ja ik dus. Ik kon niet slapen dus ik dacht ga maar even op internet en toen kwam ik bij facebook aan en toen las ik je berichtje en ik dacht wtf this can't be true. Toen pakte ik mijn telefoon en belde jou. Maar je gaat toch niet echt hea? ..-' en ze begint weer met ratelen.

'Jawel doeg.' zeg ik en druk haar weg. Ik doe mijn pyjama aan en poets mijn tanden en ga dan nog even naar bed.

Ik word wakker, alweer. Alleen nu uit  mezelf. Ik kijk op mijn wekker. 3 uur. Dan hoor ik iemand op mijn deur kloppen. Waarom zou iemand op mijn deur kloppen om 3 uur 's nachts? Ik stap uit bed en maak de deur open. Stephano staat in de deur opening. Hoe kan dat nou weer? Hij glimlacht lief.

'Uh hoi? Waarom ben je uit het ziekenhuis?' vraag ik. Dan verdwijnt zijn glimlach. Hij kijkt langs me af naar achteren. Ik draai me om. Iemand staat in mijn kamer. Ik kan het niet goed zien. Hij houdt iets vast. Het lijkt wel op.. op.. op een pistool! Mijn ogen worden groot. Ik ren de gang op maar Stephano loopt een stukje mijn kamer binnen. 'Wat doe je? Ga daar weg!' Ik kan alleen Steph zien. De zwarte waas zie ik niet. Dan blijft Steph staan. Ik hoor een paar schoten en dan valt Stephano op de grond. Ik ren er naartoe en kijk nog even mijn kamer in maar de zwarte waas is alweer weg. Er stroomt zoveel bloed uit hem. Dit is al de 3e keer in mijn leven dat ik hem zo zie. Neergeschoten in een plas bloed. Op een gegeven moment hoor ik zijn ademhaling niet meer. Ik druk 2 vingers in zijn nek maar voel geen hartslag. Het is te laat. Hij is dood. Ik kan niet geloven dat Steph dood is. Ik barst in tranen uit.

Ik open mijn ogen wijd. Mijn wangen zijn vochtig. Ik kijk naar de deur opening. Er ligt geen Steph of bloed. Gelukkig het was maar een nachtmerrie. Ik voel me bezweet en ik weet dat ik gehuild heb. Ik kijk op mijn wekker. This 7 uur. Ik heb geen zin. Ik sta op uit bed en pak een koffer die mijn moeder klaar had gezet. Ik kan nog steeds niet geloven dat we naar Amsterdam vertrekken. Ik begin wat kleren in te pakken en leg wat kleren opzij om zo aan te doen.

Als ik al mijn kleren in de koffers heb geprop en me heb omgekleed is het 7 voor 8. Ik loop naar onder en eet wat. Als ik klaar ben met eten bedenk ik wat ik zou kunnen doen. Ik zou het echt niet weten. Ik ga wel ff tv kijken. Ik loop naar de tv en zet hem aan en plof dan op de bank. Ik zet hem op mtv.

Als ik net lekker zit gaat mijn telefoon. Lekker ik heb hem in de keuken laten liggen. Ik heb geen zin om hem te pakken,, Iknow ben lui,, maar ik sta toch maar op. Wil graag weten wie het is.

'Unknown.'

Ok. Ik neem maar op.

< Met Lara.

> Hey.

< Stephano?

> Juppjupp. Ik heb eindelijk mijn telefoon terug.

< Waarom heb je hem op onbekend staan.

> Wat?

< Nee laat maar, hoe gaat het?

> Slecht voel me niet zo goed.

< Sorry.

> Nee daar kan jij toch ook niets aan doen.

< Als IK naar boven was gegaan wel.

> Never mind. Ik hoorde dat je gaat verhuizen?

< Ja.

> Naar Amsterdam?

< Ja.

> Waarom zo ver weg?

< Is maar 2 uurtjes, met de auto.

> Is MAAR 2 uurtjes?

< Jupp.

> Maar dan moet ik je gaan missen.

< Je hebt de andere nog.

> Maar dat is anders.

< Sorry ik kan er niets aan doen. Maar moet hangen doeeeiii.

En ik hang snel op. Waarom doen mensen mij dit steeds aan. Ik heb er toch niet voor gekozen om naar Amsterdam te gaan. Ik bedoel niet met opzet in ieder geval. Ik hou niet eens van het stadsleven. Elke keer als ik al door Roermond loop vraag ik me af hoe mensen hier kunnen wonen. Altijd druk. In een nog grotere stad is het vast nog erger. Vooral doordat het ook nog eens de hoofdstad is van Nederland. Niet van Duitsland of België. Ok. Sorry. Ik denk altijd over rare dingen.

Ik wordt uit mijn gedachten gehaald als de deurbel gaat. Waarom heet het eigenlijk een deurbel? Ik bedoel het zit naast de deur en niet.. Ok.. Niemand snapt mijn logica ofzo. Dat is soms best irritant. Ben ik dan zo onlogisch? Zal wel. Ik maak de deur open. En raad eens wie daar staat..

Nee fout het is de wereldberoemde superster Justin Bieber. Nee grapje ik weet niet wie het is.

"Hoi." vraag ik nonchalant.

"Hallo, is een van je ouders thuis?" vraagt de man met zwart haar. Hij heeft een hele zware stem en bruine ogen en een lompe snor. En wat een geweldige kledingstyle *kuchkuch*.

"Mijn MOEDER is thuis ja." zeg ik. "Maaaaaaamm. Er staat iemand voor de deur die jou moet hebben."

"Ik kom al." roept ze terug.

"Ze komt er zo aan." Zeg ik als ik mijn jas pak en naar buiten ren. Ik ren naar de garage. Ja ben ineens niet meer zo lui. Ik pak mijn fiets en wat te eten en drinken uit de (koel)kast die in de garage staan stop ze in de rugzak die ik net heb gepakt. Dan race ik naar ons; Kristy, Luna en ik, favo plekje.

Als ik er ben spring ik van mijn fiets en laat hem op de grond vallen. Het is toch maar een oud krakkemikkig ding. Ik ga op het bankje zitten en kijk om me heen. Dan ga ik op de tafel zitten. Zo zie ik beter. Ik zie in de verte een groot weiland met wat koeien erin. En een klein huisje. Om het bankje heen zie ik niets anders dan mooie kleine witte bloemen. Aan de andere kant zie ik nog een spoor liggen. Je weet wel, zo'n ding waar de trein over heen gaat.

Ik pak mijn drinken en drink wat. Ik heb eigenlijk niet zo'n honger. Ik pak mijn mobiel en ga even op twitter.

'@ItsLaraaaxo: Ben op ons plekje. Mis de andere. Komen jullie ook @Kristyyxo & @MeLunaaaxo?xo' '

Even later fluit mijn telefoon.

'@Kristyyxo: @ItsLaraaaxo @MeLunaaaxo Ok. Ben er in 5.xx'

-___________________________________-

Sorry voor het hele saaie hoofdstuk. Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet$$ tips?  Reactions and votes r always welcome.x