Verslaafd aan jou

6. Jasmin

Mijn bruin gekrulde haar heb in een rommelige knot op mijn hoofd gebonden. Mijn grijze joggingsbroek en zachtgroene slobber trui maken mijn, ik moet naar de dokter dag, outfit helemaal af. Ik hinkel onhandig naar de auto. Het miezert iets, een poosje geleden was het nog super weer en nu word het een soort mini herfst. Bij de huisarts aangekomen hinkel ik, nu wat makkelijker, naar de behandel tafel toe. ‘Zo, wat is er gebeurt?’ Ik vertel het hele verhaal van het vallen van mijn trapper tot de ongelukken bij gym. ‘Nou, laat mij het maar eens bekijken.’ Als een echte vakman onderzoekt hij mijn enkel en hij kijkt mijn hoofd ook nog na. ‘Nou, met je hoofd zit alles wel goed en ook nog eens wondermooi.’ Gatver, waarom moeten oude mannen dat nou weer altijd zeggen! ‘Maar je enkel, ik ben bang dat je daar een foto van moet gaan maken.’ NEEEEEE! ‘Maar kan ik dan wel naar Londen?’

Dat moest ik maar in het ziekenhuis vragen, fijn. Ik zit samen met mijn moeder te wachten op de uitslag van de foto’s, ik hoop echt heel er dat er niks gebroken is, want anders kan ik misschien niet mee naar Londen omdat het gips eraf moet of ik moet de hele week nog klasgenoten vooruit worden geduwd. Nee dat wil ik echt niet.

‘Er is niets gebroken, maar hij is wel zwaar gekneusd. Je krijgt krukken mee, die moet je ook meenemen naar Londen en we willen dat je laat weten of alles goed is gegaan in Londen.’ Ik neem afscheid en ga weer naar huis.

Jas,

Hoe gaat het?? Kan je naar het veld tegenover je huis komen?

X Lilly

Verzonden om 11 uur? Dan heeft ze hem onder Nederlands gestuurd, nee dat kan niet, onze leraar heeft het altijd door en dat weet Lilly onderhand ook wel.

Sorry sorry sorry, lees het nu pas. Na 3 uur?

Mijn moeder komt net terug met de krukken. Ik zit met een kommetje soep op de bank.

Nee, nu?

‘Mam, mag ik mijn krukken even uitproberen?’ Ik wacht niet op antwoord en trek mijn jas aan. Er moet wat aan de hand zijn. Ik doe er ongeveer 10 minuten over om naar de overkant te lopen, maar dan ben ik er ook. Lilly zit al in het vochtige gras te wachten. Haar ogen zijn rood uitgelopen. ‘Wat is er? Waarom ben je niet op school?’ ze staart zonder enige emotie voor zich uit. ‘Niks, ik wou je gewoon even zien.’ Ze omhelst me stevig. De botjes in mijn nek protesteren en ik wurm me voorzichtig los. ‘Hoe gaat het met je enkel?’ het valt me nu ook op dat ze enorme wallen heeft. ‘Heb je niet geslapen?’

‘Ik vroeg je wat!’ ze slaat wilt om zich heen. ‘Ja, het gaat wel goed. Hij is niet gebroken. Wat is er aan de hand?’

‘Niks, Jas, helemaal niks, laat me gewoon.’

‘Maar waarom moest ik dan…’

‘LAAT ME GEWOON!’

‘Doe even normaal Lil. Waarom vertel je me niet wat er aan de hand is?’

‘Dat gaat je geen zak aan! En alsof jij geen geheimen voor mij hebt.’ Ze heeft het door… van Mike en mij. Wat nu?

‘Jij vertelt mij toch ook niet alles.’ Zegt ze wat rustiger. Ze begint te lachen. ‘Heb je gedronken ofzo.’

‘Waat? Wat denk je wel niet. En jij noemt je mijn beste vriendin?’

‘Nu is het genoeg!’ ik pak mijn krukken en probeer zo snel mogelijk weg te komen met mijn krukken. Na tien meter te hebben gehinkeld val ik recht naar voren in het gras. Ik word overeind geholpen door Lilly. ‘Ga weg! Alsjeblieft, laat me alleen!’ Lilly begint zachtjes te huilen.

Ik hinkel de gang in. Elke stap galmt door de gang. Mijn mobiel gaat, het is Mike. Ik druk weg, daar heb ik nu even geen zin in. Na vijf minuten belt hij voor de achtste keer. Ik neem dit keer wel op. ‘Hoi.’

‘Hoi, waarom nam je niet op? Gaat alles goed? Gaat het goed met je enkel? Is er iets gebeu…’

‘Wow rustig, ja het gaat goed. Of eigenlijk, nee het gaat echt niet goed. Ik heb ruzie met Lilly, ze deed heel raar.’

‘Ow… en je enkel?’ vraagt hij voorzichtig.

‘Hij is zwaar gekneusd, maar gelukkig niet gebroken.’

‘Gelukkig maar, kom je maandag weer naar school? Ik mis je.’ De tranen springen in mijn ogen, ik had geprobeerd me groot te houden, maar nu breek ik.

‘Het is gewoon zo oneerlijk. Alles komt nu vlak voor Londen. Het moest onvergetelijk worden, samen voorkriebels hebben. Maar nu is alles stom.’ Ik zak in elkaar op de bank. ‘Moet ik langskomen?’

‘Nee, doe maar niet. Mijn moeder weet je wel.’ Ik probeer de tranen te bedwingen. ‘Ja, ik snap het.’

‘Ik moet ophangen, doei.’

‘Doei.’

Ik veeg mijn tranen weg met mijn mouw. Mijn moeder komt naar beneden lopen met een fruit salade. ‘Wat is er aan de hand meisje?’ ze geeft me het fruit. ‘Ik baal gewoon van Londen.’

‘Het komt echt helemaal goed hoor.’ Ook mijn vader komt thuis. ‘Dag schoonheden.’ Hij doet zijn stropdas af en geeft mijn moeder een zoen. ‘Wat is er met jou?’ hij streelt door mijn haar dat nu pluizig alle kanten opstaat. ‘Ik heb mijn enkel zwaar gekneusd, ik moet met krukken naar Londen.’

‘Het komt goed, echt waar. Waarom vraag je niet of Louise komt eten?’

‘Ja, is goed.’

Na een uur zitten we met zijn alle aan tafel.

Bijna naar Londen, ik hoop dat alles leuk word, gelukkig heb ik Louise nog. Ik merk dat ze steeds meer voor me gaat betekenen de laatste tijd.

Oké, ik heb wat uit te leggen, ik had al vrij snel een nieuw begin van dit hoofdstuk en heb toen rustig verder geschreven. totdat ik heel veel toetsen kreeg. het is er toen een beetje bij in geschoten. sorry.

ik kreeg vrijdag van Babette op mijn donder. het duurde nu echt te lang. dus ik heb plechtig beloofd dat ik dit weekend zou uploaden. dat red ik makkelijk dacht ik.

ik zette mijn computer aan, opende de map met deze verhalen reeks en wat denk je? HIJ WAS WEG! mijn meesterwerk. dus ik snel alles opnieuw schrijven. ik wist gelukkig nog een beetje wat erin stond maarja...

ik hoop dat jullie hem dramatisch :'( vonden ; P

Vote/Comment vinden we echt super!