Verslaafd aan jou

5. Lilly

’s morgens, altijd hetzelfde liedje. Ik sta op stap onder de douche, ruik aan de aftershave, kleed me aan, eet mijn ontbijt en poets dan mijn tanden en pak mijn lunch van tafel die mijn moeder altijd klaar heeft staan. Dan fiets ik in sneltrein vaart naar school. Aangezien ik nooit op tijd mijn bed uit kan komen, gaat alles nogal snel ’s ochtends. Zo ook vandaag. Ik heb een geweldige schooldag gehad! In het tussenuur ging ik met Mike chillen in het park, maar Jasmin zat liever met haar neus in de boeken. Met gym heb ik 5 keer gescoord met voetbal, waardoor mijn team won. Alleen Alexander, de klootzak, schoot keihard een bal tegen Jasmin aan, wat heb ik tegen hem geschreeuwd. Haha, je had zijn hoofd moeten zien. Met het hardlopen viel Jasmin ook nog eens, het was vast haar pech dag. En die stomme Kirsten, maar opscheppen omdat ze heeft gewonnen. BITCH.

 Jasmin mocht wel eerder weg. Wij hadden nog een onderdeel te gaan, kogelstoten. Ik heb Mike bijna hoofdletsel gegeven of zo, ik was zo slecht, en hij moest de afstand opmeten. Hij heeft me vergeven nadat ik had getrakteerd op Italiaans schepijs. We namen een grote bak met 10 bolletjes en ik mocht natuurlijk gaan betalen. Alsof hij wel nog meer kon opeten. Ik zat helemaal vol en was misselijk geworden. We fietsten samen weg. Hij fietste mee tot aan Jasmins huis. Hij gaf me het briefje met huiswerk en ik zette mijn fiets op slot. “Doei Mike.” Ik gaf hem een knuffel en een mini kusje op zijn wang, hij trok zijn gezicht weg. Wat? Waarom? Ik kon al niks meer vragen want hij fietste er gauw vandoor. Verward liep ik naar de deur en belde aan. Haar moeder deed open, ik probeerde niet zo mezelf te zijn, niet zo luidruchtig, ik herhaalde de zin in mijn hoofd. Maar toen ze hallo zei kwam er spontaan HOI! Uit. Fijn, zo gaan ze me dus nooit leuk vinden.

Haar moeder komt weer beneden. “Oké, Jasmin ik ben weg, ik moet je nog even iets vertellen maar dat doe ik morgen wel.” Ik knipoog naar haar en sta op. “Ik ga!” ik doe mijn jas aan, en pak de sleutel. Haar moeder komt binnen, “Dag mevrouw.” Ik loop nu sneller naar buiten, want langer kan ik mijn lach niet inhouden. Ik stap op mijn fiets en begin aan mijn lange fietstocht naar huis. Nog 20 minuten fietsen. Die tijd is met de kans op verdwalen, ik weet nooit de weg terug. Zo heb ik Mike trouwens ontmoet, ik wist niet dat die stille Mike uit mijn klas, een geweldige jongen zou zijn.

--

Op een dag vanuit school fietste ik met Jasmin mee, ze had me de weg uitgelegd vanaf haar huis, ik knikte maar wat, maar wist al dat ik ging verdwalen. Dus ik fietsen. Opeens kom ik heel ergens anders uit dan waar Jasmin zei. Mike die al de hele tijd op een afstand achter mij aan fietste, hoorde ik keihard lachen. Ik keek om, recht in zijn pret oogjes. Hij had niet door dat ik stil stond, en voor ik het wist, lagen we op de grond. Hij was even stil en begon toen weer hard te lachen, dit keer deed ik mee. “Waar woon je? Ik ken deze buurt als mijn broekzak.” Hij hielp me overeind en ik vertelde mijn adres. Aangezien Mike en ik op mijn fiets waren gevallen zat daar nu een slag in, waardoor ik bij hem achterop sprong en met mijn ene hand hield ik mijn fiets vast en met die andere Mike zijn leren jasje. Hij heeft me toen veilig thuis gebracht, en ik kreeg op mijn donder omdat mijn fiets kapot was. Vanaf toen fietsen we samen, Jasmin vond het in het begin niet leuk, maar ze leerde Mike beter kennen op de fiets, daar was hij tenslotte ook veel gezelliger. En nu fietsen we altijd met zijn drieën.

--

Ik rijd op een weg, een drukke weg met heel veel auto’s. Moest ik hier nou links of rechts? Mijn hersenen werken op volle toeren. Ik ga rechts. Ik fiets een stuk rechtdoor en zie een speeltuintje, met 5 kleine kinderen. Oké, ik fiets dus verkeert, ik kom hier nooit langs.

Ik pak mijn mobiel ik wil Jasmin bellen maar die zit toch thuis en ik snap niks van haar uitleg over de weg naar huis, ik twijfel maar dan bel ik Mike.

“Mike, ik heb een redder in nood nodig, ik dacht gelijk aan super Mickey. Kom alsjeblieft.”

-waar ben je dan? En ik trek net mijn superheldenpak aan.

-hahaha, ik zit bij een speeltuintje met kinderen.

-oh stomme doos, ik moet de weg weten, weet je wel een straatnaam.

-Oké ik loop even naar dat bord.

-het is de laarwoud.

-Oké, ik probeer er zo snel mogelijk te zijn, ik ken deze buurt als mijn broekzak.

En daarmee hangt hij op. Ik moet lachen, ik zie hem zo in een superheldenpak aankomen. Hij had mij een verhaal verteld, dat hij super Mickey was, en als je in nood was dan kwam hij in zijn superheldenpak. Zo had hij al duizend kusjes gekregen van de meest bekakte vrouw nu. Kirsten. Zij waren eerst vrienden, maar nu is ze zo verandert dat Mike niks meer van haar wil weten. Zij wel van Mike, nu hij veel knapper is. Ze fietst ook altijd achter ons aan, in de hoop dat zij een kans krijgt om naast Mike te fietsen. Daarom fietst hij altijd mee naar mijn huis, dat is helemaal om voor hem en haar. Maar hij doet het zelf, en zij heeft geen zin om helemaal om te fietsen.

Daar komt hij aan fietsen, met zijn blauwe pak en een rode cape. OMG, ik word gered door een superheld. Ik begin te schreeuwen: “Help, ik zit in nood, help me toch super Mickey!” de kinderen in de speeltuin kijken naar me, maar het kan me niks schelen. Mike begint harder te fietsen dan nodig. En zodra hij bij me is, gooit hij zijn fiets op de grond en tilt me op. “Ik ben er schoonheid.” Hij knipoogt naar me. 1 kind komt naar ons toelopen. “Zoenen.” Hij kijkt ons indringend aan. Er komt een meisje naar hem toe gerend: “Heb je het echt gezegd?” de jongen knikt. Het meisje begint te lachen. “De dame in nood moet de superheld altijd een kus geven.” Samen kijken ze ons aan. “Zoenen, het is niet moeilijk.” De jongen kijkt nog serieuzer dan net. “Ik doe het wel voor.” De jongen pakt het meisje vast en zwaait haar romantisch over zijn knie, dan drukt hij zijn lippen op die van haar. Het meisje valt bijna, Mike houdt haar net tegen zodat ze net niet valt. Het meisje springt op en drukt een kusje op zijn wang. “Makkelijk toch? Waarom doen grote mensen altijd zo moeilijk.” Ik begin te lachen. Ik pak Mike’s hand vast en trek hem naar me toe. Ik geef hem een kus op zijn wang. Hij stribbelt weer een beetje tegen, zal hij een vriendin hebben? De jongen en het meisje klappen en rennen dan naar de schommels toe. Ik kijk Mike aan. Hij begint te lachen en ik doe mee.

“Blijf je morgen uit school bij mij, we moeten even iets doen.” Mike knikt maar een beetje. “Ik ga je echt niet aanranden hoor” ik geef hem een knipoog. “Dat weet ik.” Hij geeft me een knuffel en draait zich om: “Tot morgen.” Hij stapt op zijn fiets en gaat ervandoor. Ik had het mezelf moeilijk gemaakt, ik reed alleen maar verder van mijn huis af. De tocht naar huis duurde uiteindelijk 30 minuten. Morgen gaan we de drugs gebruiken, het maakt niks uit, ik wil het. Jasmin mag er niks van weten. Ik ben er oud genoeg voor. Ik haal de deur van het slot en loop naar binnen. Ik hang mijn jas op. “Waar kom jij vandaan? Je had huisarrest weet je nog?” ohja, wist ik wel. “Wil je er nog een week bij?” ik ren de kamer binnen: “Nee, alsjeblieft niet, maar Jasmin was gevallen met gym en ik moest het huiswerk langs brengen toen was ik verdwaald. En Mike kwam me redden.” Mijn moeder begint te lachen, “ik heb het al gehoord.” Oké, nu niks meer zeggen, en gewoon doen. “Ik ga mijn huiswerk maken.” Ik loop de trap op, mijn kamer binnen. Een hoera voor algebra. Ik pak mijn wiskunde spullen en begin het te maken.

Ik kijk even hoe laat het is. Wat al half 8? En pap is nog steeds niet thuis. Ik kan mijn hoofd er nu niet meer bijhouden en loop naar beneden. “Mam vertel wat er aan de hand is. Er staat een andere aftershave in de badkamer, ik zie pap nooit meer en jij zegt er niks over, wat is er nou precies aan de hand?” ze kijkt me geschrokken aan, ja hoe redt ze zich hier nou weer uit? “Oké, wacht even.” Ze pakt de huistelefoon en begint een nummer in te tikken. “Jaap, kom hier heen.” Ze hangt op. Sinds wanneer noemt ze pap, Jaap? De deurbel gaat, heeft hij geen sleutel meer? Mijn moeder doet open. “Hoi Sjanna.” Mijn vader klinkt heel vrolijk.“Hoi Jaap.”maar mijn moeder is nogal chagrijnig. Ze komen zwijgend de kamer binnen. Mijn moeder gaat op de bank zitten en mijn vader op de stoel. Ikzelf geef mijn vader een knuffel en ga op de grond zitten. Jaap kijkt heel blij uit zijn ogen. Mijn moeder neemt het woord: “Lilly, we moeten je iets vertellen.” Ze kijkt me ernstig aan. Jaap kijkt gelijk anders uit zijn ogen dan net. Hij knikt alleen maar. Dan komt het hoge woord eruit:

“Schat, we gaan scheiden.”

 Mijn wereld stort in 1 klap helemaal in.

halloooo, dit is mijn hoofdstukje, sorry dat het zo lang duurde ;)

ik hoop dat jullie dit een leuk verhaal vinden, let me knoww

nu mag jij weer sharon, je krijgt het zwaar met me, geloof me ;)

hope you enjoyed it

byeeeee x