Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Μέλανη

Όπως και στο όραμα μου, η Μέλανη αδυνατούσε να μιλήσει καθαρά αλλά πλέον γνώριζα το λόγο. Το σοκ δεν τις επέτρεπε να μιλήσει κανονικά παρά μόνο να βγάζει κάποιες άναρθρες κραυγές ανακατωμένες με λέξεις. Για λίγο όλοι βρισκόμασταν στο ίδιο σχεδόν σοκ. Ακόμη και γω που περίπου γνώριζα τι θα συμβεί. Έπειτα ο Τοντ μίλησε.

«Τι κάνει αυτή εδώ; Πώς ήξερε ότι θα ερχόσουν;» Ο τόνος του είχε μια χροιά που άκουγα για πρώτη φορά από αυτόν. Ήταν σκέτος θυμός και δολοφονική μανία. Απομακρύνθηκα από αυτόν και πλησίασα την Μέλανη δημιουργώντας ένα προστατευτικό τείχος ανάμεσα τους.

«Ρόουζι τι συμβαίνει; Άκουσα τη φωνή σου καθώς ανέβαινα για να έρθω στις πάνω τουαλέτες γιατί οι κάτω δεν λειτουργούν. Είναι... είναι αυτό που νομίζω; Σε πείραξε;» Η φωνή της Μέλανης έτρεμε και έβλεπα πως κατέβαλε υπεράνθρωπη προσπάθεια ώστε να μην καταρρεύσει. Στη θέση της εγώ, ως ο παλιός μου εαυτός πριν το ταξίδι στο Λονδίνο, ίσως να το είχα ήδη κάνει.

«Σσσς Μελ, ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά. Απλά να μείνεις πίσω μου, ότι και αν συμβεί.» Προσπάθησα να την ηρεμήσω ανεπιτυχώς καθώς και η δική μου φωνή έτρεμε. Δεν φοβόμουν όμως πια για τον εαυτό μου αλλά για την άτυχη φίλη μου βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, σώζοντας όμως έτσι το τομάρι μου.

«Και εσύ τι θα κάνεις; Αν είναι πράγματι βρρ... βρικόλακας πώς θα ξεφύγουμε;» Ψέλλισε τρομοκρατημένη καθώς συναντούσε το αποφασισμένο βλέμμα μου.

«Τίποτα, μικρή φοβητσιάρα. Δεν θα κάνει τι-πο-τα. Και ξες γιατί;» Χαχάνισε χαιρέκακα ανεβάζοντάς μου το αίμα στο κεφάλι.

«Σκάσε Τοντ!» Απείλησα αλλά αμέσως το μετάνιωσα βλέποντας τα μπερδεμένα και έπειτα πληγωμένα μάτια της Μέλανης.

«Τον ξέρεις;» Η έκπληξη και ο τρόμος ήταν έκδηλα στη φωνή της καθώς πισωπατούσε ώσπου να βρει τοίχο.

«Φυσικά και με ξέρει. Ρόουζ γλυκιά μου δεν έχεις πει στη φίλη σου πως ξεκίνησε η σχέση μας τότε στο Λονδίνο; Νόμιζα πως ήταν η καλύτερη σου φίλη...» Ο Τοντ έμοιαζε να το απολαμβάνει πραγματικά και αυτό με ωθούσε να ξεπεράσω τα προσεκτικά διατηρημένα μου όρια. 

«Τοντ σου είπα να σκάσεις!» Γρύλισα αποκαλύπτοντας τους μυτερούς μου κυνόδοντες και κάνοντας την Μέλανη να πάρει μια κοφτή ανάσα πριν λιποθυμήσει.

«Μελ!!!» Αναφώνησα από τον απόλυτο τρόμο που με κατέκλυσε, ξεχνώντας για λίγο την παρουσία του Τοντ. Πλησίασα το αναίσθητο κορμί της τρέμοντας. Όχι, όχι, όχι... Ήταν το μόνο που σκεφτόμουν.