Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Μαύρο Τριαντάφυλλο

Το σπίτι μου βρισκόταν στη άλλη άκρη του χωριού, σε σχέση με το δάσος. Απείχε μόλις μερικά μέτρα από την θάλασσα έτσι συχνά τα βράδια αποκοιμόμουν ακούγοντας τους ήχους των κυμάτων. Ήταν μια διώροφη μονοκατοικία που περιτριγυριζόταν από ένα μεγάλο κήπο. Η μπρούτζινη πόρτα που οδηγούσε σε αυτόν ήταν στολισμένη με άσπρες και κόκκινες τριανταφυλλιές που σχημάτιζαν μια μικρή καμάρα πάνω από αυτή. Καθώς έμπαινα στον κήπο την άκουσα να τρίζει μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας –μέχρι και τα κύματα ήταν σιωπηλά απόψε.

Το σώμα μου βρισκόταν ακόμη σε ένταση παρά την τόση ώρα που είχε περάσει από το μικρό γεύμα μου. Αλλά το μυαλό μου σίγουρα βρισκόταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Οι σκέψεις μου ήταν ακόμη σκοτεινές, πλημμυρισμένες με εικόνες γεμάτες αίμα και θάνατο. Το τέρας μέσα μου ακόμη χαμογελούσε ικανοποιημένο.

Μέχρι τώρα δεν είχα κάνει καμία προσπάθεια να συμμαζέψω το μυαλό μου και την εμφάνιση μου. Είχα αφεθεί απλά στην όμορφη αίσθηση της πρωτόγνωρης αυτής μανίας που δεν έμοιαζε σε τίποτα με την αρχική εκείνη έξαψη που κάποτε αποτελούσε το μοναδικό μου πρόβλημα. Δεν ήθελα να σκεφτώ ακόμη καμία από τις πρόσφατες εμπειρίες μου. Προτιμούσα αυτό το επικίνδυνο αλλά προστατευτικό πέπλο που με χώριζε από την πραγματικότητα. Φορούσα τη μάσκα του τέρατος και παρόλο που γνώριζα βαθιά μέσα μου πως αργότερα θα μετάνιωνα γι' αυτή μου την αδυναμία, τώρα το μόνο που ένιωθα ήταν ανακούφιση.

Περπάτησα δίπλα στα διάφορα λουλούδια με κατεύθυνση την είσοδο του σπιτιού. Το βλέμμα μου προσπέρασε κάθε ένα από αυτά λες και ήταν απλά πρασινάδες όμως ασυναίσθητα κοντοστάθηκε σε μία μαύρη τριανταφυλλιά. Αυτό το λουλούδι ήταν από τα σπανιότερα είδη που υπήρχαν και η παρουσία του στον κήπο μας κουβαλούσε μια περίεργη ιστορία...

Πριν περίπου 9 χρόνια, όταν ο κήπος ακόμη ήταν σχεδόν άδειος, οι γονείς μου μου έδωσαν κάποια χρήματα με σκοπό να πάω να διαλέξω μερικά λουλούδια για να τα φυτέψουμε. Ήξεραν πως θα κατέληγα να φέρω τριαντάφυλλα αφού συμπτωματικά το λουλούδι με το οποίο μοιραζόμασταν το ίδιο όνομα ήταν το αγαπημένο μου, όμως δεν είπαν τίποτα.

Εγώ γεμάτη χαρά έφτασα στο μικρό φυτώριο που υπήρχε στο χωριό μου και άρχισα να περιπλανιέμαι ανάμεσα στις πολύχρωμες τριανταφυλλιές. Είχα μαγευτεί από τα τόσα χρώματα και αρώματα έτσι η μελαχρινή κοπέλα με τα πράσινα μάτια που με κοιτούσε διερευνητικά, πέρασε απαρατήρητη για αρκετή ώρα. Όταν γύρισα και εντελώς ξαφνικά την αντίκρισα έβγαλα μια μικρή τσιρίδα. Εκείνη συνέχισε για λίγο ακόμη να με κοιτάζει σα να προσπαθούσε να δει κάτι μέσα από μένα και μετά μου χαμογέλασε.