Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Τέρας

«Ρόουζ;» Εκείνος μοιάζει σαστισμένος. Όταν τον κοιτάω δεν διακρίνω φόβο και αυτό δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα. Θέλω να τρομοκρατώ τα θύματα μου όχι να τα διασκεδάζω. Σύντομα δεν θα δείχνεις τόσο χαλαρός αγοράκι... Σκέφτομαι χαμογελώντας. Τον αφήνω να σταθεί στα πόδια του όμως ακόμη τον κρατάω γερά. Δεν θέλω να μου ξεφύγει, κάτι που αποκλείεται να συμβεί αν δεν το επιτρέψω. Λίγο να κάνει πως πάει να το σκάσει και με μια κίνηση θα τον απάλλασσα από τον ένα ώμο του.

Πλέον έχω πολύ καλύτερη πρόσβαση στο λαιμό του και νιώθω τον δικό μου να καίει από ανυπομονησία. Εισπνέω ξανά και η φωτιά φουντώνει ακόμη περισσότερο. Περνάω τη γλώσσα μου πάνω από τους επιμηκυμένους μου κυνόδοντες και είμαι ξανά έτοιμη να τους ενώσω με τη σάρκα του όταν εκείνος μιλάει και πάλι.

«Εντάξει Ρόουζ, κατάλαβα, είσαι ένας τρομακτικός και αδίστακτος βρικόλακας. Τώρα κόψε την πλάκα. Όταν βρίσκεσαι τόσο κοντά μου και με αυτό τον τρόπο με κάνει να θέλω να σου επιτεθώ εγώ.» Χαμογελάει παιχνιδιάρικα. Πώς τολμάει; Είμαι έτοιμη να του πιώ το αίμα και έχει το θράσος να γελάει. Μα πόσο ανόητος μπορεί να είναι αυτός ο θνητός; Ελπίζω τουλάχιστον η γεύση του να με αποζημιώσει, κάτι που η όσφρηση μου θεωρεί δεδομένο. Πλησιάζω κι άλλο τα χείλη μου έτοιμη να τον γευτώ όταν ξαφνικά εκείνος σκύβει και με φιλάει.

Αρχικά προβάλω αντίσταση και ετοιμάζομαι να του δαγκώσω τα χείλη, τη γλώσσα και οτιδήποτε άλλο, αρκεί να δοκιμάσω αυτό το σίγουρα θεσπέσιο αίμα. Μετά όμως, ασυναίσθητα, υποκύπτω στις ευχάριστες πιέσεις του. Αφήνομαι στην αίσθηση αυτών των μαλακών χειλιών που πολιορκούν τα δικά μου με πάθος και ξυπνούν την μουδιασμένη ακόμη μνήμη μου. Όταν η γλώσσα του χαϊδεύει τη δική μου νιώθω να συμβαίνει μια μικρή έκρηξη λίγο κάτω από το στομάχι μου.

Τότε εντελώς αναπάντεχα συνειδητοποιώ επιτέλους όλα όσα είχα σκοπό να κάνω και σε ποιόν. Θυμάμαι που βρίσκομαι και ο κόσμος μου σχεδόν γκρεμίζεται. Θα τον σκότωνα. Σκέφτομαι. Απότομα τον σπρώχνω μακριά και βαδίζω με μικρά ασταθή βήματα προς τα πίσω. Δεν μπορεί! Όχι αποκλείεται να έζησα κάτι τέτοιο, αποκλείεται να είχα χάσει τόσο εύκολα τον έλεγχο του εαυτού μου. Ναι, είχα καιρό να τραφώ, το παραδέχομαι, αλλά ποτέ αυτό δεν είχε προκαλέσει κάποια παρόμοια αντίδραση από μέρους μου. Ποτέ δεν είχα θελήσει να χορτάσω την δίψα μου τόσο άμεσα ή με το αίμα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου με τέτοια λαχτάρα.

Συνέχισα να πισωπατώ έχοντας το βλέμμα μου κατεβασμένο. Πώς θα τον αντικρίσω ξανά στα μάτια μετά από αυτό;