Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Προβλήματα

Τίποτα -σχεδόν- δεν μένει κρυφό. Λίγες μέρες αφότου γυρίσαμε οι γονείς μου έμαθαν κατά λάθος από τη Μέλανη για το συμβάν με το νοσοκομείο. Η Μέλανη τηλεφώνησε για να δει αν ήμουν καλά και ρώτησε τη μαμά μου αν είχαν φύγει τελείως τα σημάδια από το 'ατύχημα'. Φυσικά η μαμά μου τη ρώτησε αμέσως τι εννοούσε και έτσι έμαθε την ιστορία με το νοσοκομείο. Θύμωσε αρκετά και όταν με ρώτησε γιατί δεν της το είπα εγώ το μόνο που μπορούσα να απαντήσω ήταν πως το έκρυψα για να μην τους ανησυχήσω.

Τελικά όμως το ότι το έμαθαν -έστω και αν δεν ήταν η αλήθεια με ανακούφισε, έστω και προσωρινά. Γιατί αν και δεν χαμογελούσα πλέων καθόλου, όλο και κάποια στιγμή θα παρατηρούσαν πως έλειπαν τα σιδεράκια μου. Φακούς επαφής φορούσα και παλιότερα έτσι δεν αποτελούσε πρόβλημα. Έτσι μέχρι τότε είχα καταφέρει να δικαιολογηθώ για όλες τις αλλαγές μου στη Μέλανη και κυρίως στους γονείς μου. Τα γυαλιά αντικαταστάθηκαν με φακούς επαφής από το νοσοκομείο, τα σιδεράκια αφαιρέθηκαν για τις εξετάσεις σε ένα μηχάνημα που απαγορευόταν κάθε είδους μέταλλο, η ακμή μου ελαττώθηκε λόγω του διαφορετικού κλήματος και η επιδερμίδα μου παρέμεινε ασυνήθιστα ωχρή, χωρίς να φαίνεται διαφορετική, ούτως ή άλλως, στα μάτια τους.

Όλες οι αλλαγές είχαν δικαιολογηθεί μ' ένα μικρό ή μεγάλο ψέμα. Όλες, εκτός από μία. Το σημάδι μου, το ρόδο μέσα στην καρδιά, βρισκόταν σε ορατό σημείο στο λαιμό μου, έτσι με ταλαιπώρησε περισσότερο απ' όλα μαζί. Κάθε μέρα το κάλυπτα όσο μπορούσα με μέικ απ όμως πάντα αχνοφαινόταν. Λες και έπρεπε πάντα να ξεχωρίζει για να μου θυμίζει τι είμαι. Γι' αυτό αναγκάστηκα να πω οτι ήταν σημάδι που έμεινε από τα ατύχημα. Ήταν η καλύτερη δικαιολογία που μπορούσα να βρω και έπεισε τους πάντες, μέχρι εκείνη την απαίσια μέρα.

Την χειρότερη μέρα μετά την επιστροφή μου την πέρασα μια εβδομάδα πριν το χορό, στο τέλος των σχολικών εξετάσεων και όλα ξεκίνησαν εξαιτίας της χαζής μπλούζας του Τοντ. Συνήθως έβαζα μπλουζάκια με αρκετά ψηλό λαιμό όμως η ζέστη εκείνη τη μέρα ήταν αφόρητη και είχα βαρεθεί να λερώνω όλες τις μπλούζες μου με το μέικ απ που κάλυπτα το σημάδι μου. Έτσι εκείνο το πρωί που βρήκα το χαζό μπλουζάκι του Τοντ με το χαμηλό ντεκολτέ αποφάσισα να το φορέσω για να δροσιστώ λιγάκι. Για κακή μου τύχη η μαμά μου με πέτυχε ακριβώς τη στιγμή που άνοιγα την εξώπορτα.

«Τι φοράς;» Με ρώτησε άχρωμα και πλησίασε περισσότερο. Έβαλλε το χέρι της πάνω στο ύφασμα της μπλούζας τσεκάροντας το.

«Ένα μπλουζάκι που πήρα από το Λονδίνο.» Έβρισα από μέσα μου για πρώτη φορά από τις χίλιες που ακολούθησαν, τον εαυτό μου που φόρεσε το συγκεκριμένο ηλίθιο ρούχο.

Το χέρι όμως της μαμάς μου κινήθηκε στο λαιμό μου και επικίνδυνα κοντά στο σημάδι μου. Προσπάθησα να φύγω αλλά το κράτημά της ήταν γερό και η δύναμη που θα χρειαζόταν να βάλω για να απελευθερωθώ δε θα έλεγες πως ανήκε σε ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Παρέμεινα λοιπόν ακίνητη στη θέση μου καθώς τα ακροδάχτυλά τις κινούνταν προς το χειρότερο δυνατό σημείο και προσευχόμουν να μην παρατηρούσε τίποτα. Άδικα όμως.

«Τι είναι αυτό; ακούστηκε η σχεδόν τσιριχτή φωνή της μαμάς μου. Το δεξί της χέρι ήταν πασαλειμμένο με μέικ απ, έκανες τατουάζ; Σε στείλαμε στο Λονδίνο για μια εβδομάδα και γυρνάς με τατουάζ; Ρόζαλη Τέρνερ απάντησέ μου τώρα!» Όμως εγώ δεν μπορούσα να απαντήσω τίποτα. Το μυαλό μου είχα κολλήσει τελείως. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η χαζή συνήθεια των μεγάλων να σε φωνάζουν με το πλήρες όνομά σου όταν ήταν πολύ εκνευρισμένοι μαζί σου. Επίσης ήξερα πάρα πολύ καλά τι θα ακολουθούσε, σα να έβλεπα επεισόδιο σαπουνόπερας σε επανάληψη.

Κυρία μου, είσαι τιμωρία, σκέφτηκα την ίδια στιγμή που τα λόγια της μαμάς μου αντηχούσαν στην κουζίνα μας. Και τι μπορούσα να πω προς υπεράσπισή μου; Μαμά, στο Λονδίνο με δάγκωσε ένας ηλίθιος και πολύ ενοχλητικός βρικόλακας κάνοντάς με ημίαιμη και αφήνοντάς μου αυτό το απαίσιο σημάδι, που παρεμπιπτόντως είναι δάγκωμα και όχι τατουάζ. Πράγματι ακουγόταν πολύ καλό και σίγουρα θα μου εξασφάλιζε ένα ραντεβού στον ψυχίατρο.

Έτσι σώπασα και δέχτηκα την τιμωρία μου. Μέχρι να πάμε στο χωριό θα ήμουν υπό κατοίκων περιορισμό και χωρίς το κινητό μου. Φυσικά δεν θα πήγαινα στο χορό παρ' όλο που αυτό ήταν για μένα περισσότερο ανακούφιση παρά τιμωρία. Και πάλι όμως δεν θεωρούνταν και ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει κάποιος τις καλοκαιρινές του διακοπές. Ούτε οι τσακωμοί με τους γονείς μου δεν ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσα να ευχηθώ για δώρο των ερχόμενων γενεθλίων μου.