Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Απειλές

Έσυρα τη Μέλανη στο πρώτο μαγαζί που είδα και χώθηκα στο πίσω μέρος του. Ήμουν τόσο αναστατωμένη που σχεδόν ξέχασα πως εδώ βρισκόμουν, υποτίθεται, για να αγοράσω κάτι ή έστω να κοιτάξω με ενδιαφέρον τριγύρω.

«Τι στο καλό Ρόουζ; Τι σου συμβαίνει.» Απόρησε με το δίκιο της.

«Ο Εντ.» Η δικαιολογία ήρθε σαν σανίδα σωτηρίας στο μυαλό μου. Για να ήμουν όμως τουλάχιστον ειλικρινής με τον εαυτό μου, ήξερα πως ο Εντ δεν θα μου προκαλούσε ποτέ ξανά μια παρόμοια αντίδραση. Ποτέ ξανά δεν κρυβόμουν φοβισμένη από την παρουσία του.

Νωρίτερα, μέσα στο λεωφορεία που είχαν συναντηθεί οι ματιές μας, είχα πάρει όλες μου σχεδόν τις απαντήσεις. Υπήρχε ο ίδιος θυμός στα μάτια του, όμως κάπου εκεί υπήρχε και κρυμμένος φόβος. Κάτι που πρέπει να υπήρχε και στο δικό μου βλέμμα εκείνη τη στιγμή αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Γιατί αν είχε αποκαλύψει το μυστικό μου, την είχα σίγουρα πολύ άσχημα. Η συνειδητοποίηση της τεράστιας γκάφας που είχα κάνει το προηγούμενο βράδυ με πλημμύρισε κάνοντάς με να νοιώσω απόγνωση. Όμως γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα να φοβάμαι τίποτα.

Η υπερευαίσθητη ακοή μου με εξέπληξε όταν άκουσα τη φωνή του Εντ έξι θέσεις πιο πίσω να συζητάει με τους φίλους του, για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, για μένα, θέμα.

«Ρε σεις, θυμάστε τι κάναμε χτες το βράδυ;»

«Δεν θυμάσαι ρε βλάκα που ήπιαμε εκείνο το ποτό που αγόρασες από την Τσάινα Τάουν;» Χαχάνισε ένας από τους φίλους του.

«Σίγουρα ήταν πειραγμένο... Δε θυμάμαι τίποτα.» Η απορία στον τόνο της φωνής του δεν ήταν καθόλου προσποιητή και μου αποκάλυψε όλα όσα χρειαζόμουν να ξέρω. Ο Εντ δεν αποτελούσε πλέον πρόβλημα.

Τώρα βρισκόμουν στο πίσω μέρος ενός μαγαζιού με γυαλιά και σχεδόν προσευχόμουν να περάσουν γρήγορα οι τελευταίες ώρες πριν την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο. Και ήταν τόσο άδικο όλο αυτό καθώς δεν μπορούσα να απολαύσω καν την τελευταία μου βόλτα στο Λονδίνο. Σε αντίθεση με μένα η Μέλανη γρήγορα θέλησε να συνεχίσει την περιπλάνηση στο εμπορικό. Ο φόβος για τον Εντ ελαχιστοποιούνταν σε σχέση με την αγάπη της για τα ψώνια. Με τα πολλά με έπεισε να βγω από το μαγαζί για μια τελευταία ματιά στο καλύτερο μέρος στον κόσμο, σύμφωνα με τα λεγόμενά της.

Λίγο πριν φύγουμε μου είπε πως έπρεπε να πάει στην τουαλέτα. Ένιωθα πως δεν ήταν καλή ιδέα να χωριστούμε, όμως δεν μπορούσα να βρω μια πιστευτή δικαιολογία που να μην ακουγόταν έστω και λίγο τρελή. Έτσι καθώς η Μέλανη μπήκε μέσα στο μπάνιο του εμπορικού εγώ έμεινα έξω κρατώντας τις τσάντες με τα ψώνια.

Δεν άργησα να αισθανθώ την παρουσία του. Ήμουν τόσο σίγουρη πως θα εμφανιζόταν που δεν ξαφνιάστηκα σχεδόν καθόλου βλέποντάς τον να εμφανίζεται μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών μου εκεί που προηγουμένως δεν υπήρχε τίποτα πέρα από τον λευκό τοίχο. Σα να βρισκόταν πίσω μας όλη την ώρα. Ίσως αυτή να ήταν και αλήθεια.

«Γεια σου όμορφη.» Με χαιρέτησε φυσικά, λες και δεν ήταν μόλις χτες το βράδυ που του έβαλα τις φωνές όπως ποτέ ξανά δεν είχα φωνάξει σε κανέναν.

«Φύγε Τοντ.» Είπα μέσα από τα δόντια μου.

«Μα μόλις ήρθα.» Έκανε μια λυπημένη γκριμάτσα, που μου θύμισε ακόμη καλύτερα το χθεσινό βράδυ, κάνοντάς με να θέλω να τον χτυπήσω.

«Η Μέλανη θα έρθει όπου να 'ναι, θες να σε βρει εδώ;» Αναστέναξα εκνευρισμένη.

«Γιατί όχι; Ίσως ακόμη και να γνωριστούμε, χαμογέλασε αποκαλύπτοντας τους κυνόδονές του κάνοντας φανερές τις προθέσεις του, θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Ειδικά εκείνο τον Τομ.» Γρύλισε τις τελευταίες λέξεις.

«Μείνε μακριά μας Τοντ, το εννοώ. Μην τολμήσεις να με ψάξεις. Μην χάνεις άδικα το χρόνο σου, όσο πολλής κι αν είναι. Δεν πρόκειται να με βρεις.» Του απάντησα με περισσότερο θάρρος απ' όσο διέθετα.

«Αντιθέτως, ήρθα ως εδώ σήμερα για να σου αποδείξω πως όπου και αν πας μπορώ να σε βρω. Δεν άκουσες τίποτα απ' όσα είπα; Οι δεσμοί αίματος μας κρατάνε δεμένους. Δεν μπορείς να κρυφτείς.» Ο τόνος του δεν ήταν απειλητικός όμως αυτά που έλεγε δεν ήταν και πολύ ευχάριστα.

«Παράτα τα Τοντ. Θα μπορούσες απλά να περιμένεις και να ακολουθήσεις το λεωφορείο μου. Που είναι ήδη από μόνο του αρκετά ανατριχιαστικό. Μη με απειλής κιόλας.»

«Πίστεψε ότι θες μικρή μου. Απλά μην παραξενευτείς όταν με ξαναδείς, εντάξει;» Μου χαμογέλασε άγρια.

«Δε σε πιστεύω Τοντ. Άντε χάσου τώρα!» Είπα βλέποντας την Μέλανη να πλησιάζει.

Όταν γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του αυτός είχε ήδη χαθεί και γω είχα σχεδόν ξεχάσει τις ηλίθιες απειλές του. Ήταν ένα ακόμη από τα πολλά μεγάλα λάθη μου.