Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Αλήθεια

ΤΟΜ

Τι στο καλό γινόταν; Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν αυτός ο παρανοϊκός βλάκας μπροστά μου ούτε πως εμφανίστηκε, ούτε τι ακριβώς ήταν. Έμοιαζε σαν φάρσα όταν χαμογέλασε αποκαλύπτοντας δύο υπερβολικά μυτερά δόντια. Όχι αποκλείεται να ήταν αυτό που σκεφτόμουν. Δεν ήταν δυνατών. Τέτοιες βλακείες υπήρχαν μόνο στις ταινίες. Όμως η βλακεία μπροστά μου ακόμη κοίταζε τη Ρόουζ που προσπαθούσε με το σώμα της να με κρύψει από κείνον. Γαμώτο γιατί την κοιτούσε έτσι; λες και του ανήκε. Και γιατί στο καλό την άφηνα να μπει ανάμεσά μας σαν φοβητσιάρικο νιάνιαρο; Γιατί δεν μπορούσα να κουνηθώ από τη θέση μου;

Πριν λίγα λεπτά ήταν όλο σαν σε όνειρο. Ακόμα δεν μπορούσα να το πιστέψω πως την είχα φιλήσει. Ένιωθα ακόμη τη γλυκιά, σχεδόν ζαχαρένια γεύση της στο στόμα μου. Άκουγα ακόμη τα σιγανά βογκητά της καθώς δάγκωνα παιχνιδιάρικα το κάτω χείλος της. Έβλεπα ακόμη τις διεσταλμένες κόρες της καθώς ξάπλωνε από πάνω μου. Αισθανόμουν ακόμη τα μικρά της χέρια να πιέζουν απαλά το στήθος μου. Είχα πραγματικά καταφέρει επιτέλους να της πω τι νιώθω και για λίγο πίστεψα σαν ανόητος πως ένιωθε και εκείνη το ίδιο. Όμως εκτός της εξωτερικής της εμφάνισης ίσως είχε αλλάξει και μέσα της. Ίσως δεν ήθελε πλέον να είμαστε ούτε φίλοι πόσο μάλλον μαζί.

Ο τύπος πρέπει να ήταν τρελός. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Τον κοιτώ τώρα και δείχνει τόσο σίγουρος πως έχει κάποιο ηλίθιο δικαίωμα πάνω της, μόνο και μόνο επειδή είναι εκείνος που τη μεταμόρφωσε. Στην αρχή όταν μου εξηγούσε με τον προκλητικό του τόνο τι συνέβη εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο δεν μπορούσα να τον πιστέψω. Μόνο όταν κοίταξα στα μάτια τη Ρόουζ και είδα τη θλίψη και το ανεπαίσθητο νεύμα της συνειδητοποίησα πως ο παραλογισμός του ήταν αλήθεια. Οι αλλαγές πάνω της, η περίεργη συμπεριφορά της και ο δισταγμός της, όλα έβγαζαν κάποιο νόημα πλέον. Παρ'όλη την παράλογη κατάσταση όλα εξηγούνταν.

«Και ξέρεις ποιο είναι το πιο γελοίο, συνέχισε αφού ολοκλήρωσε την αφήγηση των γεγονότων, πιστεύει πως είσαι τόσο ηλίθιος ώστε να μείνεις μαζί της και να τη δεχτείς ακόμη κι έτσι, ως μισή βρικόλακα.» Οι λέξεις τους έσταζαν δηλητήριο και με κοιτούσε χλευάζοντάς με. Το πρόσωπο της Ρόουζ αρχικά χαμήλωσε λες και ένιωθε άβολα που ο Τοντ μιλούσε για τα συναισθήματά της για μένα, όμως μετά τον κοίταξε ακόμη πιο εκνευρισμένη από πριν –αν αυτό ήταν δυνατών.

«Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο Τοντ. Μην ανακατεύεσαι!» Μίλησε με άγρια μα σταθερή φωνή.