Born under a bad sign

2.Uncle Bob

"ΣΕ ΕΣΚΙΣΑΑΑ!"μου φώναξε ο Κυριάκος. Είναι πολύ αστείος όταν με νικάει γιατί συμβαίνει σπάνια και όταν συμβαίνει κάνει σαν ένα πεντάχρονο παιδί που του δίνουν το αγαπημένο του γλυκό.
"Ναι ναι εντάξει,έλα να πάμε μέσα τώρα γιατί κουράστηκα."απαντάω στριφογυρνώντας τα μάτια μου. Όμως πριν κάνουμε βήμα βλέπουμε το αγροτικό αμάξι του θείου Βασίλη να έρχεται σηκώνοντας χώμα στον γεμάτο λάσπη και σκόνη δρόμο που οδηγεί στο σπίτι μας.

"ΘΕΙΕ ΒΑΣΙΛΗΗΗ!!" φωνάζουμε ταυτόχρονα και τρέχουμε να τον υποδεχτούμε.
"Hello boys!"Βγαίνει από το αμάξι και έρχεται προς τα εμάς.Ανοίγει τα χέρια του διάπλατα έτσι ώστε να χωράμε και οι δύο μέσα,και μας σφίγγει για πολλοστή φορά μέσα στη ζεστή αγκαλιά του.

Ο θείος Βασίλης δεν είναι πραγματικά θείος μας.Για την ακρίβεια δεν έχει καμία σχέση μαζί μας.Απλά είναι ένας συνέταιρος του μπαμπά στη δουλειά και από όσο ξέρω τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε διάφορα θέματα.Έχουμε περάσει πολλά βράδια στο σπίτι του επειδή ο μπαμπάς και η μαμά έπρεπε να πάνε για κυνήγι.Όμως ο θείος Βασίλης ήταν πάντα δίπλα μας και πάντα μας αγαπούσε και μας πρόσεχε σαν συγγενής.

"Πάνω στην ώρα ήρθες θείε, μόλις έσκισα τον Ιάσονα στο ποδόσφαιρο! Δεν βλέπεις τα μούτρα του;Κόκκινος έγινε.Αυτά πεθαίνεις όταν παίζεις με τον μεγάλο.." Ε είπα κι εγώ,δε θα το πει σε όλους;

"Αμάν ρε Κυριάκο,δείξε λίγο έλεος στον αδερφό σου."απαντάει ο θείος κλείνοντας μου το μάτι."Πώς τα πάτε αγόρια;"

"Προσπαθούμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη..πάλι τσακώθηκαν.Δεν είναι κανένας από τους δύο τους εδώ. Έχεις καμιά ιδέα για το που μπορεί να είναι;"του εξηγεί σοβαρά ο Κυριάκος..

Μπαίνουμε,λοιπόν, ξανά σε αυτό το βαρετό και αυστηρό κλίμα μέσα στο οποίο ζούμε.Τουλάχιστον ξεχάστηκα κάπως με το παιχνίδι...

"Το ξέρω παιδιά,το ξέρω.Τα έμαθα.Ήμουν στο μπαρ της Έλεν όταν μπήκε ο πατέρας σας μέσα αναστατωμένος.Μου εξήγησε τι συνέβη.Μη στεναχωριέστε,είναι και οι δύο καλά.Η Στέλλα είναι στο νεκροταφείο,στον τάφο των γονιών της,την είδα όταν ερχόμουν.Θα τα ξανά βρουν,το ξέρετε πολύ καλά.Μέχρι τότε θα είμαι εγώ εδώ, σας το υπόσχομαι."

Το νεκροταφείο απέχει μερικά χιλιόμετρα από το σπίτι μας.Γενικά, ζούμε σε πολύ απομακρυνσμένους τόπους - όταν προλαβαίνουμε να ζήσουμε κάπου,δηλαδή.Ο μπαμπάς, εξ αιτίας της δουλειάς του,λέει ότι είναι καλό να αλλάζουμε σπίτι τακτικά.Έτσι μπορεί να κυνηγάει πιο εύκολα.Τώρα ζούμε στο πατρικό μας,εκεί που μεγαλώσαμε.Είναι ένα ξύλινο σπίτι με δύο ορόφους χτισμένο πίσω από ένα λόφο,για να μη φαίνεται.Έχει μια τεράστια αυλή και γύρω γύρω του πεδιάδες και βουνά.Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα είναι όμορφα εδώ..δέντρα και φυτά παντού,καθαρός ουρανός και ήλιος που καίει,ειδικά αυτή την εποχή. Όμως είμαστε το μόνο σπίτι σε αυτό το μοναχικό λόφο και για ακόμα μια φορά δεν μπορώ να κάνω φίλους.Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσω να το συνηθίζω κάποια στιγμή....

"Ευχαριστούμε θείε, τι θα κάναμε χωρίς εσένα;"παραδέχεται ο Κυριάκος και τον αγκαλιάζει. Δεν είναι του χαρακτήρα του να δείχνει συναισθήματα, όμως με τον θείο Βασίλη αλλάζει αυτό.Και πώς να μην αλλάξει;

"Λοιπόν αγόρια εγώ θα είμαι μέσα.Θα σας φτιάξω κάτι να φάτε και μετά ίσως ασχοληθώ λίγο με τα εργαλεία του Ορέστη.Μέχρι τότε θα εκτιμούσα λίγη βοήθεια, εκτός αν έχετε καμία άλλη δουλειά." Κοιτάει ειρωνικά τον Κυριάκο.Τι εννοεί;Πάλι με κορίτσι έμπλεξε;

............................

"Εμ εγώ θα φύγω τώρα,έχω μια δουλειά στην πόλη."λέει ο γόης αδερφός μου αμήχανα.Τελικά ναι,πάλι με κορίτσι έμπλεξε.Μα μόλις φάγαμε θα φύγει;

"Κάτι ήξερα εγώ...καλή επιτυχία μικρέ.Να είσαι εδώ πριν βραδιάσει σε περίπτωση που γυρίσουν οι δικοί σου.Και πρόσεχε ε;"του κλείνει το μάτι.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ POV

Φτου!Με κατάλαβαν πάλι.Κυριάκο συγκεντρώσου, έχεις σοβαρότερα θέματα να ασχοληθείς.Και αμάν αυτό το άγχος!Δεν το ένιωσα ποτέ με καμία! Πώς καταφέρνει και μου το βγάζει η Μέλανι;Η πόλη είναι μακριά... Αν αργήσω;

......................

Φτάνω στην πλατεία και κάθομαι κάτω από το κιοσκι. Της είπα να είναι εδώ στις 5 και τώρα είναι 4:30...μπράβο έξυπνε Κυριάκο,περίμενε μισή ώρα τώρα!Θα μπορούσα να της αγοράσω κάτι.Ναι,ένα τριαντάφυλλο θα ήταν ότι πρέπει!Μα τι λέω;Δεν ξέρω καν πού θα είμαι την ημέρα που μας ξημερώνει..έτσι μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να φύγω.Τι νόημα έχει;Γνωρίζεις άτομα,εντυπωσιάζεσαι, εξαφανίζεσαι.Και μάλιστα το κάνεις άθελά σου,όμως παρόλ'αυτά πληγώνεις κόσμο.Αλλά δε θέλω να πληγώσω τη Μέλανι...

Αποφασίζω να φύγω πριν έρθει εκείνη όμως με το που σηκώνω το κεφάλι μου τη βλέπω να έρχεται.Θεέ μου,είναι τόσο όμορφη. Φοράει ένα γαλάζιο φόρεμα και έχει τα καστανά μαλλιά της πιασμένα πίσω. Όσο πλησιάζει τόσο πιο διακριτό γίνεται το όμορφο χαμόγελό της που τονίζει τόσο πολύ την ομορφιά της.Με έχει μαγέψει...

"Γειά σου Κυριάκο..."λέει με ένα ντροπαλό χαμόγελο.

"Μέλανι... Είσαι πανέμορφη."της δίνω το τριαντάφυλλο που έκρυβα πίσω από την πλάτη μου και βλέπω το χαμόγελό της να γίνεται πιο πλατύ,να αναδεικνύει περισσότερο τα πράσινα μάτια της και τα ροζ σαρκώδη χείλη της.Ερωτεύομαι...

Περνάω τα χέρια μου γύρω από τη μέση της και την φέρνω κοντά μου.Κοιτάω βαθιά μέσα στα μάτια της και στη συνέχεια στα χείλη της.Πλησιάζω το πρόσωπό μου στο δικό της και επιτέλους το καταφέρνω,καταφέρνω αυτό που φοβόμουν να κάνω,τη φιλάω.Εκείνη τυλίγει τα δικά της χέρια γύρω από το λαιμό μου και συνεχίζει το φιλί.Τι μαγική στιγμή...

Ξαφνικά ακούω ένα αμάξι να φρενάρει απότομα και μια γνωστή φωνή να με καλεί,καταστρέφοντας όσα νιώθω.Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τη μαμά μέσα στο αμάξι και τον μπαμπά στη θέση του οδηγού να μου φωνάζει..
"ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΡΕΧΑ,Ο ΙΑΣΟΝΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ!!!"

Μπαμπά; Μαμά; Μα πώς..;