Born under a bad sign

21. The End

Τραβάω το κολτ από τη θήκη του.

Εκείνος είναι ακόμα από πάνω της.

Και εκείνη; Εκείνη δεν έχει καν το θάρρος να με κοιτάξει. Ποιο θάρρος; Ούτε το σεβασμό. Δε θα ρίξει τα μούτρα της. Ούτε τον εγωισμό της. Ακόμα κι αν τη βλέπω να με κερατώνει με τα ίδια μου τα μάτια.

"Πρέπει να καταλάβεις..." ακούγεται ψιθυριστά η φωνή της. Νομίζω πως κλαίει. Ή προσποιείται ότι κλαίει.
"Πώς μπόρεσες;" τη ρωτάω απλά. Γιατί αυτό θέλω να μάθω. Μετά από όλα αυτά...μετά τον Ιάσονα δαιμονισμένο. Μετά την Τζο νεκρή. Μετά το βασανισμό της ίδιας.
"Κατέβασε το όπλο Κυριάκο." Ακούω τον Μπρέντον να λέει. Όμως οι σκέψεις μου είναι τόσο θολές που χρειάζεται ώρα μέχρι να καταλάβω πως απευθύνεται σε εμένα. Μα εγώ δε θέλω να είμαι ο Κυριάκος πλέον!

Τα χέρια μου τρέμουν. Τα πόδια μου δε με κρατούν. Το όπλο σημαδεύει τη Μέλανι. Ο δείκτης μου στη σκανδάλη. 'Μην' λένε όλοι. Γιατί όχι; Το αξίζει η σκύλα.

Τα μάτια μου κλειστά.

Τραβάω τη σκανδάλη.

Μπαμ

Ανοίγω τα μάτια μου.

Ο Ιάσονας έχει πέσει πάνω μου, στρέφοντας έτσι το όπλο αλλού. Σε εκείνον.
"Κυριάκο;Το έκανες." μου λέει με δάκρυα στα μάτια.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία. Δεν μπορώ να δω πολλά. Υπάρχει σκοτάδι παντού. Και αίμα.

Σηκώνομαι ελαφρά. Το αμάξι είναι παράξενα διαμορφωμένο. Τα καθίσματα είναι πιο κοντά το ένα στο άλλο...και το τιμόνι είναι κολλημένο πάνω στο σώμα μου. Πατάω την κόρνα άθελά μου. Αυτό ήταν που με ξύπνησε.

Στάσου. Τον σκότωσα. Το έκανα. Και εκείνη; Τι συνέβη μετά;

Όνειρο ήταν

Όχι,δεν ήταν!

Δεν μπορείς να με σκοτώσεις τόσο εύκολα μικρέ...

"Κυριάκο..." Ο Ιάσονας. Ξεχάστηκα. "Κυριάκο!" η φωνή του ακούγεται από το πίσω κάθισμα.
"Εδώ είμαι. Που είσαι;" σηκώνω ελαφρά τον κορμό μου για να μπορώ να τον βλέπω όμως νιώθω έναν τεράστιο πόνο να διαπερνά την κοιλιά μου. Χαμηλώνω το βλέμμα μου αυτόματα. Ο καθρέφτης του αμαξιού έσπασε. Το μεγαλύτερο κομμάτι βρίσκεται καρφωμένο στην