Born under a bad sign

17.The real hunting

Kuriakos' POV

"Παρακαλώ;" απαντάει η βραχνιασμένη φωνή της μητέρας μου στη γραμμή.Ακούγεται σαν να την ξύπνησα.Τι λέω;φυσικά και το έκανα.Ποιός ανώμαλος είναι ξύπνιος στις 5 το πρωί;μόνο εγώ!
"Καλημέρα μαμά" Προσπαθώ να ακουστώ φυσιολογικός μετά από τόσο καιρό.Δεν την ενημέρωσε κανείς μας όταν αποφασίσαμε να φύγουμε...δεν ενημερώσαμε κανέναν για την ακρίβεια.Δε θέλαμε να μπλεχτεί κανένας άλλος σε αυτό.
"Ποιός είναι;Κυριάκο εσύ;" το άκουσμα της φωνής μου την έκανε να ξυπνήσει για τα καλά.
"Ναι μαμά,εγώ είμαι..." παίρνω μια βαθιά ανάσα και με δυσκολία συνεχίζω. "Κοίτα,ξέρω πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα ούτε μέρα για να το κάνω,όμως πρέπει να σου μιλήσω." Σαν σήμερα σκοτώθηκαν οι δικοί της και εγώ, ενώ είχα εξαφανιστεί,εμφανίζομαι για να της 'μιλησω'.Πιο απαίσιος γιος πεθαίνεις.
"Δε χρειάζεται να πεις κάτι." με διακόπτει την ώρα που πάω να ξεκινήσω.
"Τι εννοείς;Φυσικά και χρειάζεται.Εξαφανίστηκα στα ξαφνικά έχοντας τον Ιάσονα και τη Μέλανι μαζί μου.Και είμαι σίγουρος πως την ψάχνουν σαν τρελοί οι δικοί της,μήπως μπορείς να τους πεις ότι-"
"Κυριάκο η Μέλανι δε έχει γονείς.Την άφησαν σε ένα ορφανοτροφείο όταν ήταν 5,ίσα που θυμάται τα πρόσωπά τους." μένω αμίλητος.Ενταξει,το ήξερα πως μεγάλωσε δύσκολα,αλλά δεν είχα ιδέα για αυτό...
"Κι εμείς σας ψάχναμε σαν τρελοί ξέρεις." Η φωνή της σπάει στο τέλος.
"Το ξέρω..."
"Όχι Κυριάκο,δεν είμαι σίγουρη ότι το ξες.Καταλαβαίνω ότι ο πατέρας σου κι εγώ ειμασταν απαίσιοι γονείς - όλη μέρα τσακωνόμασταν με αποτέλεσμα να σας αγνοούμε χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε - και γνωρίζω πως είσαι 18,ίσως ήθελες να ξεφύγεις ή να κερδίσεις σημασία,ειλικρινά δεν ξέρω τι είχες στο μυαλό σου...ό,τι κι αν ήταν αυτό όμως,θέλω να ξες πως δε σταματήσαμε στιγμή να σας αναζητούμε.Ψάξαμε μέχρι και στην καλύβα.Η Τζο..." επαναλαμβάνεται το σπάσιμο της φωνής της και τώρα την ακούω να ρουφάει τη μύτη της..κλαίει.
"Ναι μαμά,η Τζο...ήμουν μπροστά.Ξεψύχησε στα χέρια της Μέλανι.Τελος πάντων," αλλάζω γρήγορα θέμα πριν βάλω κι εγώ τα κλάματα "Θέλω να ξέρεις πως δεν ευθύνεσαι εσύ που φύγαμε.Ούτε ο μπαμπάς,ούτε ο Βασίλης...απλά κινδυνεύουμε,μαμά,και χρειάζομαι τη βοήθειά σου." καταλήγω.
"Τη βοήθειά μου σε τι;"
"Τι γνωρίζεις για τον κιτρινομάτη;"

........................................

"Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνιος;" με ρωτάει ο Ιάσονας καθώς μπαίνει στην κουζίνα.
"Πλέκω πουλόβερ,δε βλέπεις;" ειρωνεύομαι."Εσύ τι λες να κάνω καλέ μου αδερφέ;Πίνω τον καφέ μου.Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ."
"Είμαι σίγουρος για αυτό..." λέει κλείνοντας μου το μάτι.
"Έχει περίοδο." στριφογυρνάω τα μάτια μου απογοητευμένος και εκείνος με το που το ακούει σκάει στα γέλια.Παίζει με τον πόνο μου ο μικρός.
"Τηλεφώνησα στη μαμά." μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου σοβαρεύει και κάθεται στην καρέκλα απέναντί μου.
"Τι;Τι είπατε;Τι σου είπε εκείνη;Ήταν πολύ θυμωμένη;Στεναχωρεμένη ίσως;Θα μας δεχτεί πίσω στο σπίτι ή θα μείνουμε άστεγοι;" με βομβαρδίζει με ερωτήσεις και όταν ολοκληρώνει την τελευταία και επιτέλους το βουλώνει δέχεται το βιβλίο που είχα δίπλα μου στο κεφάλι.
"Αρχικά,σκάσε.Τόσες ερωτήσεις δεν έκανε ούτε η ίδια.Ναι,ήταν στεναχωρεμένη αλλά όχι θυμωμένη.Μετάνιωσε...ξέρεις,για τους τσακωμούς και την αδιαφορία.Ο μπαμπάς το ίδιο,αν και δεν του μίλησα.Έτσι μου είπε.Της είπα ακριβώς τι κάναμε,ότι πήγαμε στο καλύβι να θάψουμε την Τζο και μετά ήρθαμε στο καταφύγιο για κυνήγι.Φυσικά αναρωτήθηκε τι είναι το καταφύγιο και που βρίσκεται,αλλά το μόνο που της είπα είναι ότι πρόκειται για ασφαλές μέρος και μας παρέχει εφόδια για αρκετό καιρό.Ησύχασε κάπως.Μετά της ζήτησα πληροφορίες για τον...ξες,τον δαίμονα.Αυτον με τα κίτρινα μάτια." έμεινε να με κοιτάει έκπληκτος,σίγουρα επειδή δεν περίμενε αυτή την αντίδραση από τη μαμά.Πάντα μας έκανε ανάκριση όταν πηγαίναμε κάπου χωρίς την άδειά της.
"Τι σου είπε για το δαίμονα;"
"Ότι είναι ο αρχηγός όλων.Και ο χειρότερος...και μας φοβάται,γιαυτό σε κυρίευσε.Πήρε όλες τις πληροφορίες που είχες στο μυαλό σου.Α,στάσου, δεν έχεις μυαλό!άρα δεν ξέρει τίποτα και είμαστε μια χαρά." του δίνω το πιο σατανικό χαμόγελό μου και ως απάντηση παίρνω ένα κωλοδαχτυλο στα δέκα εκατοστά από το πρόσωπό μου.Λες και δε θα το έβλεπα από μακριά.Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.
"Προσπαθούν να τον πιάσουν χρόνια τώρα,ακόμα και πριν μπεις στο νοσοκομείο.Μου είπε να συναντηθούμε το απόγευμα." τελειώνω τα νέα μου αφού σοβαρευτήκαμε.
"Που;" ρωτάει απορημένος.
"Στο σπίτι...το πραγματικό σπίτι." οι άκρες των χειλιών του σηκώνονται δείχνοντας τα δόντια του σε ένα ευτυχισμένο χαμόγελο,όμως εγώ βρίσκω την ευκαιρία και τον πειράζω.
"Μικροσκοπικά δόντια α λα Ιάσονας,για να μην μπορέσετε να φάτε ποτέ στη ζωή σας!" μιλάω λες και παρουσιάζω προϊόν σε διαφήμιση και το κωλοδαχτυλο του αδερφού μου κάνει πάλι την εμφάνισή του,συνοδευόμενο από ένα 'αντε γαμησου αδερφέ'.