Born under a bad sign

6.The Decision

Kuriakos' POV

"Ει,πιάσε την μπάλα γρήγορα!"μου φωνάζει ο Ιάσονας."Τι με κοιτάς;θα σε προλάβει ο Μπλάκι!" φωνάζει πάλι γελώντας.Τρέχω πάνω στα ξερά χόρτα κυνηγώντας την μπάλα παρέα με το σκύλο μας.Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι κάτω,ο Μπλάκι βρίσκεται από πάνω μου και γλύφει το πρόσωπό μου και η μπάλα απομακρύνεται από εμάς.Ακούω τον Ιάσονα να γελάει...έχει ξεκαρδιστεί για την ακρίβεια.Τελικά καταφέρνω να σηκωθώ και αφού πάρω την μπάλα στα χέρια μου αρχίζω να τρέχω κοντά του.

"Ε!Πρόσεχε χαζέ!Με έριξες κάτω!"τώρα είναι η δική μου σειρά να ξεκαρδιστώ...ο Ιάσονας βρίσκεται κάτω και ο Μπλάκι δεν τον αφήνει να σηκωθεί."Δεν είναι δίκαιο αυτό!"κάποιος νευρίασε..."Έλα πριγκίπισσα, μην κλαις!"λέω μέσα στα γέλια μου και τον βοηθάω να σηκωθεί.Του ξαναπετάω την μπάλα και αυτή τη φορά-

Άνοιξα τα μάτια μου και αναγνώρισα κατευθείαν το μέρος στο οποίο βρίσκομαι.Είναι το μέρος που περνάω τις μέρες μου εδώ και δύο μήνες.Το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύεται ο αδερφός μου.Κοιτάω γύρω μου και βλέπω τους γονείς μου να κοιμούνται αγκαλιά στη μοναδική πολυθρόνα που υπάρχει στο χώρο αναμονής.Τουλάχιστον είναι μαζί...

Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το κυλικείο.Χαιρετάω την κυρία Σοφία που εργάζεται εκεί και αγοράζω τον καφέ μου.Ακούω διάφορες φωνές γύρω μου να μου λένε καλημέρα...Με έχουν μάθει όλοι εδώ πλέον.Είμαι το αγόρι με τον αδερφό 'φυτό'.Γυρνώντας στη θέση μου περνάω από το γραφείο και, αφού παίρνω την άδεια της υπεύθυνης,καλώ τον αριθμό του σπιτιού της Μέλανι.Σήμερα θα είναι πολύ μεγάλη μέρα και χρειάζομαι κάποιον να μιλήσω,και εκείνη ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό το διάστημα.

"Παρακαλώ;"Ακούω τη γλυκιά φωνή της.
"Καλημέρα όμορφη.Μπορώ να περάσω από το σπίτι σου σε λίγο;" τη νιώθω να χαμογελάει.Και έχει τόσο όμορφο χαμόγελο...
"Σε περιμένω γλύκα!" απαντάει και το κλείνει.

Αποφασίζω να αφήσω ένα σημείωμα έτσι ώστε να μην ανησυχήσω τους δικούς μου αλλά μάλλον δε θα χρειαστεί.Περνάω από την πολυθρόνα 'τους' και τους βλέπω ξύπνιους.
"Καλημέρα μωρό μου." με καλημερίζει η μαμά.
"Μη με λες έτσι ρε μαμά,18 είμαι!"απαντάω αγανακτισμένος.Κατεβάζει το κεφάλι της στεναχωρεμένη κι εγώ την πλησιάζω και τη φιλάω απαλά στο μέτωπο.
"Καλημέρα." απευθύνομαι και στους δυο."Θα πάω στη Μέλανι τώρα.Λογικά θα έχω γυρίσει μέχρι το μεσημέρι, οπότε μπορείτε να πάτε σπίτι να φάτε αν θέλετε."κάνω να φύγω αλλά με σταματάει η φωνή του πατέρα μου.
"Κυριάκο σήμερα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με τον Ιάσονα.Μην προσπαθείς να το αποφύγεις.Πάνε όπου θέλεις αλλά σε παρακαλώ πολύ σκέψου το καλά αυτό το θέμα...Και να έχεις γυρίσει μέχρι τις 14:00 το πολύ.Να προσέχεις."Νεύω και με γρήγορα βήματα ξεκινάω για το σπίτι της Μέλανι.