Born under a bad sign

8.Free

Jason's POV

Ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία εξ αιτίας του πόνου που νιώθω στο πρόσωπό μου.Βρίσκομαι δεμένος με χοντρό σκοινί πάνω σε μια ξύλινη καρέκλα, στη μέση ενός σκοτεινού δωματίου που δεν έχω αντικρίσει ξανά.Παράξενα σύμβολα καλύπτουν τα 3/4 των γκρι,μουντών τοίχων.Πολλά από αυτά φαντάζομαι ότι αντιστοιχούν σε κάποιο αρχαίο αλφάβητο,όμως μερικά άλλα είναι αστέρια μέσα σε κύκλους ή τρίγωνα που χωρίζονται σε κομμάτια από διάφορες γραμμές.Χαμηλώνω το βλέμμα μου και αντιλαμβάνομαι πως κάτω από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι είναι σχεδιασμένη μια τεράστια πεντάλφα, που καλύπτει το μισό δωμάτιο.Εδώ μέσα νιώθω αποδυναμωμένος,κουρασμένος,οργισμένος... Ψάχνω βαθιά στο μυαλό μου και τελικά καταλήγω στο ότι όλη αυτή η εικόνα μου είναι από κάπου γνωστή.Όμως δεν μπορώ να θυμηθώ από πού ούτε μπορώ να βρω για ποιό λόγο με επηρεάζει τόσο.Θέλω να βγω από εδώ μέσα...
Αφού μελέτησα εξονυχιστικά την ανατριχιαστική 'διακόσμηση' του χώρου το βλέμμα μου έπεσε σε ένα έπιπλο που μοιάζει με γραφείο και βρίσκεται δίπλα στη σιδερένια πόρτα.Πάνω σε αυτό υπάρχει ένας δίσκος γεμάτος μαχαίρια,λεπίδες, σύριγγες και άλλα πράγματα που προτιμώ να μη δω.Δίπλα στο δίσκο είναι απλωμένα πολλά ασημένια μπουκάλια,που από την εμπειρία μου θα έλεγα πως περιέχουν αγιασμό,μικρά δοχεία με αίμα,χοντρά σκονισμένα βιβλία με τρομακτικά σχέδια στο εξώφυλλο και όπλα.Αυτά τα όπλα τα ξέρω σίγουρα από κάπου...είναι τα ίδια που είδα στην αποθήκη του σπιτιού όταν άκουσα εκείνον το θόρυβο!Άρα ανήκουν στον πατέρα μου...μα τι δουλειά έχουν τα όπλα του πατέρα μου εδώ μέσα;Για την ακρίβεια,τι δουλειά έχω εγώ εδώ μέσα,δεμένος και κουρασμένος σε μια άβολη καρέκλα μέσα στο σκοτάδι;Δε θυμάμαι καν πού ήμουν πριν...ο πόνος συνεχίζεται όμως πρέπει να θυμηθώ τι μου συνέβη και κατέληξα εδώ.
Αρχίζω να κυριεύομαι από πανικό,ωστόσο στο τέλος καταφέρνω να επανέλθω στην πραγματικότητα και ξεκινάω να ψάχνω τις αναμνήσεις μου.Η τελευταία που θυμάμαι θέλει εμένα στην κουζίνα του σπιτιού μου να φτιάχνω κάτι να φάω,όταν κοιτάω μέσα στον καθρέφτη και βλέπω μια σκιά να στέκεται πίσω μου...έρχονται στο μυαλό μου εικόνες,λόγια,ήχοι.Το ενοχλητικό μπιπ που κάνουν τα μηχανήματα του νοσοκομείου.Οι κραυγές και η θλίψη της μητέρας μου.Το τελευταίο αντίο του Κυριάκου...μα γιατί αντίο;
Ξαφνικά νιώθω ένα δυνατό πόνο να διαπερνά κάθε σημείο του κεφαλιού μου.Αρχίζω να χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου και νιώθω πάλι εκείνη την οργή να με κυριεύει.Όμως πρέπει να θυμηθώ...πριν χάσω εντελώς τη δυνατότητα να ελέγξω τον εαυτό μου,πετάγεται μπροστά μου η εικόνα ενός γιατρού να τραβάει κάποιο καλώδιο από την πρίζα που βρίσκεται δίπλα μου.Ακούω πάλι τις φωνές της μητέρας μου και βλέπω τον πατέρα να προσπαθεί να την ηρεμήσει,ενώ δάκρυα τρέχουν κι από τα δικά του μάτια.Όμως κανείς από τους δύο τους δεν αντιλαμβάνεται πως είμαι ξύπνιος...όλοι δείχνουν να είναι πολύ απασχολημένοι με εκείνο το καταραμένο καλώδιο και εγώ νιώθω ασήμαντος για ακόμα μια φορά στη ζωή μου.
Η πόρτα ανοίγει διάπλατα και μέσα από αυτή περνάνε ο μπαμπάς,ο Κυριάκος και ο θείος Βασίλης.Θέλω να τους πω πόσο ανακουφισμένος νιώθω που επιτέλους ήρθαν να με βοηθήσουν,όμως δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.Ο πόνος στο κεφάλι μου γίνεται χειρότερος και αρχίζω να νιώθω παγιδευμένος σε μια γωνία του μυαλού μου.Καταλαβαίνω ότι κάτι άλλο είναι εδώ,μέσα μου,και εγώ με μοιράζομαι με αυτό.Γνωρίζει για αυτό η οικογένειά μου;Ήρθαν εδώ για να βοηθήσουν;Ερωτήματα ξεπηδάνε αμέτρητα μπροστά μου και εγώ δεν μπορώ να απαντήσω σε κανένα από αυτά,δεν μπορώ να κάνω σκέψεις ή να τις εκφράσω,δεν μπορώ να ελέγξω αυτό το πράγμα που μου τρώει το μυαλό κάθε λίγο,θέλω να-
"Hey bastard." με διακόπτει ο Κυριάκος,του οποίου το πρόσωπο στολίζεται από ένα πονηρό χαμόγελο.
"Ήξερα ότι δε θα άντεχες μακριά μου."Ακούω τον εαυτό μου να λέει.Τι στο καλό;!Δε σκόπευα να πω κάτι τέτοιο!
"Ναι όντως.Ανυπομονούσα να έρθω εδώ έτσι ώστε να μπορέσω να σε τυραννήσω και μετά να σε καταστρέψω." ενώ τα λέει αυτά γεμίζει τα όπλα που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι.Ο μπαμπάς και ο θείος Βασίλης τον βοηθάνε.
"Βοηθήστε με"Καταφέρνω να βγω στην επιφάνεια,επιτέλους!Όλοι σταματάνε τη δουλειά τους και συγκεντρώνονται σε εμένα.Φαίνονται πολύ ταραγμένοι...
"Σκάσε ηλίθιο,ανούσιο κατασκεύασμα!Είσαι αρκετά σάπιος εδώ μέσα και δε θα αντέξω για πολύ,οπότε τουλάχιστον βούλωσε το ρημάδι το στόμα σου and let me have some fun!"λέω ξανά εγώ,αυτή τη φορά απευθυνόμενος στον εαυτό μου νομίζω.Νιώθω ένα χέρι να προσγειώνεται στον κρόταφό μου,προκαλώντας μου χειρότερο πονοκέφαλο και αμέσως ακούω τη φωνή του πατέρα μου να μαλώνει τον αδερφό μου.
"Κυριάκο συγκρατήσου!Κι εμένα με νευριάζει αυτός ο γαμημένος δαίμονας που τον έχει κυριεύσει όμως ο Ιάσονας είναι απλά το δοχείο του!Με το να τον χτυπάς στην ουσία χειροτερεύεις την κατάστασή του και όπως ξέρεις είναι ήδη πολύ δύσκολη!"Γελάω δυνατά ακούγοντας όλα αυτά.Όμως δε νιώθω έτσι...δαίμονας;Όταν σε κυριεύει δαίμονας,υποτίθεται, δεν μπορείς να σωθείς.Οπότε τι διάολο κάνω εγώ εδώ μέσα;;;
Ο θείος Βασίλης πιάνει ένα μπουκάλι με αγιασμό και με πλησιάζει.Το σατανικό γέλιο εξακολουθεί να βγαίνει από μέσα μου,εμποδίζοντας τα πνευμόνια μου να πάρουν αέρα.
"Έχεις την εντύπωση ότι μπορείς να κάνεις πολλά με αυτό;"του λέω.
"Δε χάνω τίποτα να το δοκιμάσω πάντως.Θέλω να μου πεις ποιός σε έβαλε να κυριεύσεις τον Ιάσονα."
"Ω έλα τώρα θείο!Μιλάμε για τους Γουίντσεστερς!Ποιός αρχηγός δε θα ήθελε τις πληροφορίες που έχει αυτό το αγγελούδι στο αθώο μυαλό του;Χαχαχαχα,πάω στοίχημα πως ούτε ξέρει τι είμαι ή τι του συμβαίνει!Όμως εγώ έχω μάθει πολλά μέχρι τώρα..."Νιώθω το ίδιο κακό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη μου και αισθάνομαι απαίσια.Κάνε κάτι Βασίλη!"Σε παρακαλάει να κάνεις κάτι.Νιώθει απαίσια έτσι παγιδευμένος.Αλλά εσύ γέρο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό,έτσι δεν είναι;Λίγος αγιασμός δε θα με ενοχλήσει -το έχω συνηθίσει- και όσο για τον άλλο τρόπο,δε νομίζω να πιστεύεις πως μπορείς να με ξανακάνεις άνθρωπο χρησιμοποιώντας ανθρώπινο αίμα,έτσι;"Δεν αντέχω για πολύ.Ξαφνικά αισθάνομαι το δέρμα μου υγρό και ουρλιάζω με όση δύναμη μου έχει απομείνει.Μπορώ να καταλάβω πόσο τον πονάει.Κι αυτός μπορεί να καταλάβει πόσο πόνεσε η μπουνιά από τον Κυριάκο,και αυτό τον χαροποίησε ιδιαίτερα.

.......................

Το τέρας μέσα μου παρακαλάει να το ελευθερώσουν.Ο πατέρας μου κατάφερε να αντλήσει τις κατάλληλες πληροφορίες από αυτό.Αρχηγός του είναι ο Azazel,ένας πανίσχυρος δαίμονας που ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να συγκεντρώσει αρκετούς κατώτερούς του σε ένα στρατό,με σκοπό να κατακτήσει την κόλαση.Οι Γουίντσεστερς είναι γνωστοί σε όλους ως οι καλύτεροι κυνηγοί και είναι φυσικό ένα τέρας να φοβάται,γι'αυτό έστειλε τον μπράβο του να μπει στη ζωή μας και να μάθει τα μυστικά μας.Διάλεξε όμως λάθος άτομο.Δεν ήξερα πολλά.Για την ακρίβεια,τώρα καταλαβαίνω ότι ίσως να μην ήξερα ούτε τα μισά από αυτά που θα έπρεπε.Και καλύτερα για μένα.Από την αρχή δεν ήθελα να μπλεχτώ σε αυτό.Είναι η μοίρα μου τέτοια μάλλον.
Ο πατέρας μου σβήνει τη μπογιά που σχηματίζει την πεντάλφα η οποία κρατάει παγιδευμένο το δαίμονα μέσα μου,και μετά από κάποιες στιγμές βλέπω το μαύρο καπνό που βγαίνει από μέσα μου να κατευθύνεται στον αεραγωγό κάνοντας ένα ενοχλητικό σφύριγμα.Και αυτό ήταν...είμαι ελεύθερος.