Born under a bad sign

7.Unexpected

Kuriakos' POV

Βλέπω τα μάτια του να ξανά κλείνουν.Αυτό ήταν.Χάθηκε.Για πάντα.Οι γιατροί βγαίνουν από το δωμάτιο με αργά βήματα.Σε λίγο θα έρθουν οι νοσοκόμες για να τον μεταφέρουν,λένε.Όμως δεν γυρνάω καν να τους κοιτάξω.Έχω επικεντρωθεί στους γονείς μου.Παρατηρούν τον αδερφό μου με βλέμματα γεμάτα ελπίδα,περιμένοντάς τον να ξυπνήσει ξανά ή ίσως να ξυπνήσουν οι ίδιοι από κάποιον εφιάλτη.Μα καλά,κανείς δεν είδε ότι ξύπνησε;Μέσα σε δευτερόλεπτα νιώθω οργή να κατακλύει το σώμα μου.Η Μέλανι το αντιλαμβάνεται και με πλησιάζει ενώ παράλληλα κρατάει σφιχτά το χέρι μου.Είναι λογικό το ότι οι δικοί μου δεν παρατήρησαν ό,τι κι εγώ.Δεν καταλάβαιναν τι τους συνέβαινε από τη θλίψη.Όμως ο γιατρός;Εκείνος ο χοντρός,επιβλητικός,αχώνευτος γιατρός που τράβηξε το καταραμένο καλώδιο δεν είδε ότι τα μάτια του Ιάσονα άνοιξαν;
Απομακρύνομαι από τη Μέλανι και πριν καν το καταλάβω βρίσκομαι έξω από το γραφείο των γιατρών.Το δωμάτιο χωρίζεται από το υπόλοιπο κτίριο μέσω τζαμαρίας και έτσι μου είναι πολύ εύκολο να διακρίνω αυτόν τον μπάσταρδο που θέλει να νομίζει πως σώζει κόσμο.Κλωτσάω δυνατά την πόρτα η οποία χτυπάει στον τοίχο και περνάω μέσα.Έχω πλέον κερδίσει την προσοχή όλων όσων βρίσκονται εδώ.Και χαίρομαι γι'αυτό,γιατί σκοπεύω να κάνω αυτό το απόβρασμα να πληρώσει.
"Κύριε Γουίντσεστερ."μου λέει και καλά έκπληκτος.
"Άσε τις ευγένειες ρε καθυστερημένε.Επίτηδες το έκανες;"Προσπαθώ να μην ξεσπάσω από τώρα όμως μου είναι δύσκολο.Τον πλησιάζω αργά σφίγγοντας τις γροθιές μου...θέλω τόσο πολύ να τον κάνω να μετανιώσει.
"Δεν σας καταλαβαίνω.Θα θέλατε να καθίσετε για να συζητήσουμε καλύτερα το θέμα που σας απασχολεί;"ρωτάει τρομαγμένος και μου δείχνει την καρέκλα που βρίσκεται μπροστά στο γραφείο του.Με μια κίνηση ρίχνω κάτω ό,τι βρίσκεται πάνω σε αυτό.Μένει να με κοιτάει σαν χάνος.Έχει το θράσος, μετά από αυτό που έκανε,να προσποιείται πως δεν ξέρει τίποτα.Πως δεν καταλαβαίνει για ποιο πράγμα του μιλάω.Χάνω την υπομονή μου και μέσα σε μερικές στιγμές κάθομαι πάνω του προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσω και τον χτυπάω αλύπητα στο πρόσωπο.Χέρια με τραβάνε πίσω μα εγώ δε θέλω να σταματήσω.

Melanie's POV

Το μηχάνημα αποσυνδέεται από το σώμα του Ιάσονα και στα μάτια του Κυριάκου αποτυπώνεται ένα αίσθημα καταστροφής,απώλειας,απαισιοδοξίας.Και τώρα ξέρω πως με χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.Έτσι τον πλησιάζω και αγκαλιάζω το μπράτσο του σφίγγοντας την παλάμη του.Λεπτά ποταμάκια κυλάνε στα μάγουλά του και ένας μορφασμός πόνου παίρνει τη θέση του στο πρόσωπό του.Δεν ήξερα σχεδόν καθόλου τον μικρό.Μόλις γνώρισα τον Κυριάκο εκείνος δέχτηκε την επίθεση και κατέληξε κατευθείαν στο νοσοκομείο.Το μόνο που θυμάμαι από αυτόν είναι οι στιγμές που περνούσαμε όλοι μαζί στο μπαρ της Έλεν,μήνες πριν.Γι'αυτό θεωρώ ότι είναι καλύτερο να μην πω τίποτα,απλά να κάτσω εδώ σιωπηλή και να αφήσω τον ήρωά μου να το χειριστεί όπως θεωρεί εκείνος ότι είναι σωστό.Γιατί είναι ο ήρωάς μου.Με έβγαλε από τη βαρετή μου καθημερινότητα,με έσωσε από τη ρουτίνα και το συνηθισμένο.Με βοήθησε να ξεπεράσω το θάνατο της αγαπημένης μου γιαγιάς.Με βοήθησε να ξεπεράσω τις αμέτρητες προσβολές που δεχόμουν καθώς μεγάλωνα,επειδή φορούσα γυαλιά και σιδεράκια.Και επίσης μου έμαθε να ξεχωρίζω ποιός με αγαπάει πραγματικά και ποιος όχι.Και το χρειαζόμουν,γιατί μόλις έβαλα φακούς επαφής στα μάτια και μασελάκι στα δόντια μου άρχισα να αποκτάω 'φίλους'.Για αυτό θα του σταθώ αφήνοντάς τον να αντιμετωπίσει το θάνατο του αδερφού του όπως θέλει.Και για αυτό,όταν τον νιώθω να απομακρύνεται από εμένα τον αφήνω.Έχει ανάγκη να μείνει μόνος και να χαθεί στις σκέψεις του και να πονέσει και να κλάψει γιατί μόνο έτσι αντιμετωπίζεται ο θάνατος,το ξέρω καλά.
Μένω μόνη έξω από το δωμάτιο του νεκρού του αδερφού.Οι νοσοκόμες δεν έχουν έρθει ακόμα,κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία να κάτσω για λίγο δίπλα του.Προχωράω μέσα στο δωμάτιο και στέκομαι δίπλα στο άσπρο,σιδερένιο κρεβάτι πάνω στο οποίο ξεψύχησε.Όμως αισθάνομαι κάτι παράξενο στην ατμόσφαιρα...και η ίδια αίσθηση με κυνηγάει από τη στιγμή που νόμισα πως είδα τον Ιάσονα να ανοίγει τα μάτια του,λίγο πριν τραβήξει ο γιατρός το καλώδιο.Σκέφτηκα πως ήταν απλά ένα παιχνίδι του μυαλού μου,καθώς πέρασα τον τελευταίο καιρό παρακαλώντας να γίνει κάποιο θαύμα γι'αυτόν.Οπότε, ίσως ήταν η δύναμη της επιθυμίας μου που δημιούργησε αυτή την εικόνα.Όμως τώρα δεν υπάρχει άλλο αυτή η επιθυμία γιατί ξέρω πως αυτό το αθώο πλάσμα άφησε την τελευταία αναπνοή του κάποια λεπτά πριν κι έτσι είμαι σίγουρη πως αυτό που βλέπω είναι αληθινό.Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει σε αργούς ρυθμούς.Το δέρμα του δεν είναι άλλο χλωμό όπως πριν,αλλά έχει πάρει ένα πιο έντονο χρώμα και τα μάγουλά του πλέον είναι κόκκινα σαν φράουλες.Αλλά δεν είναι έτσι οι νεκροί,σωστά...;
"Γειά σου Μέλανι."Ακούω τη φωνή του και καρφώνομαι στα μάτια του,που τώρα είναι ξανά ανοιχτά.Αλλά ποτέ φυσιολογικά.Τα μάτια του είναι μαύρα.Τα μάτια του είναι μαύρα και το μειδίαμα που σχηματίζεται απαλά στα τώρα ροζουλί χείλια του μου φαίνονται αφύσικα και πονηρά.Πριν προλάβω να αντιδράσω ακούω φωνές που προέρχονται από το διάδρομο στον οποίο βρίσκονται τα γραφεία των γιατρών να φωνάζουν 'Κυριάκο σταμάτα, ω Θεέ μου θα τον σκοτώσεις,βοηθήστε κάποιος,φωνάξτε την ασφάλεια!' και πριν καν το σκεφτώ τρέχω πανικόβλητη προς τα εκεί.
Αρπάζω τον Κυριάκο απότομα πάνω από το γιατρό αλλά εκείνος δε δείχνει να ενδίδει.Θέλει να εκδικηθεί,τώρα καταλαβαίνω.
"Αγάπη μου κοίτα με!Ο Ιάσονας ξύπνησε."ανεβάζω τη φωνή μου τόσο ώστε να με ακούσει εκείνος αλλά κανένας άλλος.Τα καστανά μάτια του γυαλίζουν ενώ με κοιτάνε απορημένα.Πώς του τα εξηγείς τώρα;!
Όσοι βρίσκονται στα γραφεία ή και έξω από αυτά ασχολούνται με τον αναίσθητο γιατρό και έτσι βρίσκουμε την ευκαιρία να ξεγλιστρίσουμε αθόρυβα.Φτάνουμε έξω από το δωμάτιο του Ιάσονα μα εκείνος λείπει.Το τρομαγμένο βλέμμα μου συναντάει αυτό του Κυριάκου...
"Ήταν εδώ,στο ορκίζομαι!"του φωνάζω.
"Σε πιστεύω γλυκιά μου.Όμως ο Ιάσονας δε θα έφευγε ποτέ έτσι από το νοσοκομείο.Δε θα μπορούσε να το κάνει καν..γαμώτο μέχρι πριν μισή ώρα ζούσε χάρη σε μηχανήματα,δε γίνεται να βρήκε τόσο γρήγορα τη δύναμη να το σκάσει!"η αγανάκτηση φαίνεται καθαρά από τις κινήσεις του και τον τρόπο που μιλάει.Έρχεται σε αντίθεση με τη χαρά που νιώθει επειδή ο μικρός αδερφός του είναι,μετά από όλα αυτά,ζωντανός.
"Ξέρω πού μπορεί να πήγε!"λέει κοιτώντας με μέσα στα μάτια,γεμάτος ανυπομονησία να αγκαλιάσει το σώμα του Ιάσονα.
Τρέχει προς την είσοδο του νοσοκομείου σκοντάφτοντας αρκετές φορές και εγώ ακολουθώ.Ο ζεστός αέρας του καλοκαιριού με χτυπάει έντονα στο πρόσωπο καθώς βγαίνω με τόση ορμητικότητα έξω.Φτάνω στο αμάξι του Κυριάκου και περιμένω να ξεκλειδώσει.Με κοιτάει χαμογελαστός όμως αυτό το χαμόγελο χάνεται σιγά σιγά όταν κοιτάει πίσω μου.
"Τι λέει αδερφέ;"Ακούω τη γνώριμη φωνή του Ιάσονα.Γυρνάω και παρατηρώ πως έχει ακόμα αυτό το μειδίαμα στα χείλη του.Όμως αυτή τη φορά τα μάτια του έχουν το φυσιολογικό τους μπλε χρώμα και δεν είναι μαύρα σαν το σκοτάδι.Τα κλειδιά πέφτουν από τα χέρια του Κυριάκου και εγώ νομίζω πως το κάνει από τη χαρά του,αλλά εκείνος διατηρεί την ίδια έκφραση απορίας και ίσως φόβου με πριν.
"Ιάσονα...;"λέει σιγανά.
"Μόνο αυτό έχεις να πεις;Εγώ γύρισα από τους νεκρούς και εσύ αντί να τρέξεις να με αγκαλιάσεις αμφιβάλλεις για την ύπαρξή μου;;;"Δεν ήξερα ότι ο Ιάσονας είναι τόσο οξύθυμος...
"Εσύ δεν είσαι ο αδερφός μου..."τον πλησιάζει καθώς βγάζει ένα ασημένιο μπουκάλι από την εσωτερική τσέπη του δερμάτινου τζάκετ του.Ξεβιδώνει προσεκτικά το καπάκι και με μια γρήγορη κίνηση του χεριού του τον κάνει μούσκεμα.Προσπαθώ να καταλάβω γιατί αντιδράει έτσι,όμως τις σκέψεις μου διακόπτουν οι κραυγές πόνου που βγαίνουν από το στόμα αυτού του ξανθού αγγέλου,θα έλεγες άλλες φορές.
Οι γονείς τους και ο Βασίλης έχουν εμφανιστεί από το πουθενά και παρατηρούν κι αυτοί σιωπηλοί και γεμάτοι αγωνία τη σκηνή.Ο Ιάσονας εξακολουθεί να ουρλιάζει και βλέπω το δέρμα του να καίγεται στα σημεία που έχει βραχεί.Διακρίνω ένα σταυρό πάνω στο μπουκάλι που περιέχει το νερό και φαντάζομαι πως είναι αγιασμός.Βλέπω τον κύριο Ορέστη να ορμάει στο μικρό του γιο κλαίγοντας καθώς ο Βασίλης κρύβει τη Στέλλα στην αγκαλιά του για να μη δει όσα διαδραματίζονται.Τι στο καλό συμβαίνει...;