Born under a bad sign

16.Hi,Melanie

Melanie's POV

"Κυριάκο;" ρωτάω δειλά.Εχει μείνει κοκαλωμένος πάνω από το δαίμονα και σπρώχνει το μαχαίρι πιο βαθιά στο στήθος του.Τον πλησιάζω σιγά και ακουμπάω το πάνω μέρος του χεριού του.Το τραβάω μαζί με το ματωμένο μαχαίρι και το αφήνω πάνω στο τραπέζι.Εκείνος κοιτάει χαμηλά,στην πληγή που δημιούργησε στον άντρα.
"Κυριάκο;" ξανά ρωτάω.
"Τον άκουσες;Άκουσες τι είπε;Γαμώτο!Γαμώτο,γαμώτο!" με μια γρήγορη κίνηση αναποδογυρίζει το τραπέζι με αποτέλεσμα να σπάσει ό,τι υπήρχε εκεί πάνω.
"Σταμάτα." του λέω με σταθερή φωνή."Δεν είσαι ο μόνος που πονάς.Ήταν η κολλητή μου.Σε καταλαβαίνω...όμως το να σπας τα πάντα γύρω σου δε θα βοηθήσει πουθενά.Αντιδράς όπως θα ήθελε ο κιτρινομάτης να αντιδράσεις,και αυτό είναι κάτι που σίγουρα δε θέλουμε.Οπότε θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις,όπως θα κάνουμε και οι υπόλοιποι,και μετά θα συζητήσουμε σχετικά με αυτά που μάθαμε."
"Τι εννοείς θα συζητήσουμε;Δε υπάρχει κάτι να συζητήσουμε.Θα βρούμε αυτό το κάθαρμα και θα το κάνουμε να πληρώσει.Όπως πλήρωσε η Τζο." μιλάει με τραχιά φωνή και παράλληλα σφίγγει το μαχαίρι,που πριν ήταν κάτω,στην παλάμη του.
"Κυριάκο;Σ'αγαπάω.Και θα το ξεπεράσουμε μαζί.Στο υπόσχομαι."
"Δεν καταλαβαίνεις!Κανένας δεν καταλαβαίνει!" φωνάζει και φεύγει τρέχοντας από το δωμάτιο...τι εννοεί δεν καταλαβαίνω;φυσικά και το κάνω.Κι εγώ έχω χάσει τον άνθρωπό μου!Το στήριγμά μου,την κολλητή μου!

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και νευριασμένη,πλέον,τον ακολουθώ.Ομως το χέρι του Ιάσονα με προλαβαίνει πριν βγω από το δωμάτιο.
"Μην." λέει απλά,κοιτώντας με.
"Θα κάνει κακό στον εαυτό του." του ανταποδίδω το βλέμμα.
"Είχε δίκιο όταν είπε ότι δεν καταλαβαίνεις.Οπότε μην..."
"Θεωρώ πως κάνω αρκετές προσπάθειες να τον καταλάβω Ιάσονα,αλλά δυστυχώς νιώθω ότι μόνο εγώ προσπαθώ.Και πάντα εγώ ξεκινάω τις συζητήσεις,γιατί πιστεύω πως βοηθάνε πολύ σε μια σχέση,αλλά πάντα στο τέλος εγώ βγαίνω η κακιά!Κι εγώ την αγαπούσα,ξέρεις,και όταν έμαθα ότι εκείνος ο μπάσταρδος τα ξεκίνησε όλα ήθελα να κατέβω στην κόλαση και να τον κάνω να φάει τα έντερά του,εγώ αυτοπροσώπως.Και επιπλέον σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να μείνουμε ενωμένοι σε αυτή τη φάση της ζωής μας αλλά εκείνος συνέχεια απομακρύνεται,απομακρύνεται τόσο πολύ..." τα δάκρυα που προσπαθούσα απελπισμένα να συγκρατήσω τόση ώρα μόλις έκαναν την εμφάνισή τους.Και το μισώ να συμβαίνει αυτό,γιατί νιώθω ευάλωτη,όπως ένιωθα κάθε φορά που με φώναζαν 'χοντρή' στο σχολείο.

Με αγκαλιάζει και μου ζητάει επανελειμμένα να ηρεμήσω."Δεν είναι έτσι όπως νομίζεις Μέλανι.Δε φταις εσύ για τίποτα.Προσπαθείς πολύ και ο Κυριάκος το καταλαβαίνει -διαολε,μέχρι κι εγώ το καταλαβαίνω!- γιαυτό σταμάτα να κλαις και να σκέφτεσαι έτσι.Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα...είναι αυτός.Νιώθει...υπεύθυνος." καταλήγει.
"Υπεύθυνος για ποιό πράγμα;" ρωτάω αφού βγαίνω από την αγκαλιά του και σκουπίσω τα μάτια μου.
"Για το θάνατο της Τζο." μένω να τον κοιτάω με τα μάτια γουρλωμένα.Απο που κι ως που ο Κυριάκος να φταίει για το θάνατό της;Μόλις τώρα μάθαμε ότι ήταν σχέδιο του κιτρινομάτη,πώς θα μπορούσε να φταίει εκείνος;!
"Έλα." τις σκέψεις μου διακόπτει ο Ιάσονας που με τραβάει προς το αμάξι.