Lost Boy - Dan Howell

>1<

Ik geef Dil, mijn kat, een laatste aai over haar kop, waarna ik mijn jas pak en de deur uit loop. De deur slaat met een klap achter me dicht en ik loop door de kou snel naar de auto Ik ben 22 jaar oud en heb mijn rijbewijs pas sinds vorig jaar. Sommigen zullen het gek vinden, maar ik had niet het gevoel dat ik perse in een auto moest kunnen rijden tot ik vorig jaar op mezelf ging wonen. Op je 21 pas op jezelf gaan wonen is best oud, maar ik had het goed thuis en had niet de neiging weg te gaan.

Ik woon al mijn hele leven in Seattle. Niet ergens middenin de stad, maar in een buitenwijk. Niet heel ver van de stad.

Ik start de auto en zet meteen de verwarming aan, genietend van de warme lucht die hij uitblaast. Ik stuur de auto van de stoep af en rij onze straat uit. Ik zet de radio aan en zoek een leuke muziekzender op. Uiteindelijk blijf ik steken bij een radiozender waar op het moment Focus draait. Ik draai het volume iets harder en zing mee, meer schreeuw mee, met de muziek.

Aangekomen in de stad loop ik meteen door naar de dichtstbijzijnde boekenwinkel en stap er naar binnen. Het was nog geen 5 minuten lopen en toch ben ik totaal verkleumd. Op zo'n moment heb ik verschrikkelijke medelijden met zwervers.

Ik loop naar de boekafdeling en zoek rond naar het boek waar ik voor ben gekomen. Na kort zoeken zie ik het al en ik loop met een glimlach naar het boek met de prachtige glanzende letters erop en de twee mensen die mijn hele leven in beslag hebben genomen.

The Amazing Book Is Not On Fire

Ik pak het met nog steeds een glimlach op, het voorzichtig vasthoudend alsof het het belangrijkste boek ooit is. Voor mij is het het belangrijkste boek ooit. Ik loop naar de toonbank er reken het boek af, waarna ik hem in een tasje naar me toe geschoven krijg. Ik zeg de verkoper gedag en loop de winkel weer uit, waar ik meteen weer wordt begroet door de koude wind.

Ik loop zo snel mogelijk door de winkel straten naar mijn auto en ga erin zitten, waarna ik de deur achter me dicht sla. Ik leg het tasje op de bijrijdersstoel en zet de auto aan, zodat ik de verwarming ook aan kan zetten. Zogauw ik de warme lucht tegen mijn gezicht aan voel pak ik het tasje weer op en haal het boek eruit.

Zogauw ik het boek in mijn handen heb begin ik meteen weer te glimlachen en blader er snel doorheen. Mijn glimlach wordt met de bladzijde groter en ik leg met een tevreden zucht het boek terug op het tasje. Ik rijd de parkeerplaats af en door de straten richting de buitenwijken.

Ik rijd met een redelijke snelheid een bocht om en trap vol op de rem als ik een jongen over straat zie rennen. Ik draai mijn raampje open en ga eruit hangen. 'Waar denk je dat je mee bezig bent, zo over straat rennen!? Kijk is uit!' De jongen kijk beschaamd naar beneden. Hij heeft een capuchon op, waardoor ik zijn gezicht niet kan zien. Misschien was het wel iets te bot wat ik zei, hij is zich vast dood geschrokken.

'Sorry voor mijn uitbarsting. Gaat het een beetje? Kan ik je misschien helpen?' Ik zet mijn auto aan de kant en stap uit. Ik loop naar de jongen toe die redelijk wat langer is dan ik. De jongen knikt en ik glimlach, blij dat ik iemand kan helpen. 'Je ziet er nogal uit als een Lost Boy. Weet je waar je bent?' vraag ik voorzichtig, bang dat het misschien wel een of andere oude pedofiel is. Dit keer schud de jongen zijn hoofd.

'Je bent in Seattle.' De jongen blijft stil en ik besluit mijn gedachtes over een enge pedofiel aan de kant te zetten en hem te helpen. 'Wil je anders mee naar mijn appartement? Dan kun je uitzoeken hoe je terug komt?' vraag ik onzeker. De jongen lijkt te twijfelen maar knikt uiteindelijk. Ik draai me om en loop naar mijn auto toe. Ik houd de deur voor hem open en voor hij instapt leg ik een hand op zijn schouder, waardoor hij stopt.

'Je hebt nog helemaal niks gezegd. Wie ben je eigenlijk.' Een tijdje staan we stil, ik met een hand op zijn schouder, tot hij zich langzaam omdraait en zijn capuchon afdoet.

'Dan Howell.'

WOW WIE HAD DAT GEDACHT OMG!

Het was slecht denk ik... Ik heb altijd slechte hoofdstukken bij de eersten... EN JA HET IS HALF 1 BUT IDFC OKAY, MIJN OUDERS ZIJN NIET THUIS EN IK BEN HOME ALONE EN DAN DOE IK RARE DINGEN ACCEPT IT!

Oh en bedankt trouwens iedereen die me heeft geholpen en shit. (dedication: hamstermarit voor het maken van de cover luv u!)

Ik hoop dat jullie t boek leuk gaan vinden :-)

TOEDELSSS