Lost Boy - Dan Howell

>8<

Het eten was gezellig. We hebben veel gelachen en op dit moment zitten we weer in de auto terug naar huis. Dan wou weer rijden, dus ik zit weer in de bijrijdersstoel en staar uit het raam.

'Een avond films kijkn, hè?' Dan grinnikt. 'Een hele nacht zul je bedoelen.' Ik draai mijn hoofd. 'Ik dacht dat je overdreef!' Dan schud zijn hoofd. 'Nope, wij gaan de hele nacht films kijken.' Ik open mijn mond en doe hem weer dicht.

'Rijd dan maar langs de winkel, want voor een hele nacht heb ik niet genoeg eten en drinken.' Dan trekt zijn wenkbrauw op, maar slaat toch rechtsaf richting de winkels. Knap dat hij de weg uit zijn hoofd weet, aangezien hij hier nog maar 2 weken 'woont'.

We staan stil op de parkeerplaats en ik draai me naar Dan toe. 'Ik ga wel alleen. Nog dingen die je perse wilt?' 

'Cola, paprika chips en m&m's en verder vind ik het wel goed.' Ik knik en sla de deur dicht. Ik loop naar de winkel en stap fluitend door de schuifdeuren.

Ik pak een mandje en gooi er wat verschillende soorten eten, wat frisdrank en wat andere spullen die ik nodig heb in huis in en loop naar de kassa. Ik reken af en koop er een 2 tasjes bij, waar ik alles in gooi.

Zwaaiend met het tasje loop ik terug naar de auto. Ik open de deur en hoor dat Dan de radio aan heeft gezet. Ik gooi de tas op de achterbank en ga in de stoel zitten, warna ik mijn riem om doe.

'Let's go!' Dan start de auto en rijd het laatste stuk terug naar huis.

'Je hebt een goed geheugen.' Complimenteer ik Dan. Hij grinnikt en pakt het tasje van de achterbank. Hij sluit de auto af en gooit de sleutels naar me toe. We lopen de trappen op naar mijn appartement waar ik de deur open en hem open houd zodat Dan ook naar binnen kan.

Hij gooit de tas op tafel en ik sluit de deur achter me. 'Hoelaat is het?' vraag ik, te lui om op de klok te kijken. '9 uur!' hoor ik als antwoord. 'Bedankt.' roep ik weer terug. Ik loop naar de tassen op tafel en haal alles eruit. 'Dan, kun je even helpen?' Dan kijkt op van de laptop waar hij alweer op zit en knikt. Hij schuit de laptop op de bank en komt naar mij toe om me te helpen met alles opruimen.

We maken er uiteindelijk meer een spelletje van, waarbij ik alles naar Dan gooi en hij ze op de goeie plek zet. Zo zijn we binnen een paar minuten klaar en kunnen we alles voorbereiden voor de filmnacht.

'Dan?' vraag ik als we op de bank zitten met een deken over ons heen. Dan typt een laatste tweet en klapt dan de laptop dicht, waarna hij me aankijkt. 'Ja?'

'Ga je me nog vertellen waarom je in Seattle bent?' Dan kijkt me moeilijk aan. 'Ik weet niet, het ligt nogal moeilijk. Ik weet zelf niet eens precies wat er gebeurt is...' Ik kijk naar het zwarte beeld van de tv en knik. 'Ik snap het.' zeg ik, ik hoor de eigen pijn in mijn stem. Dil komt aantrippelen en springt op Dan's schoot. Hij aait hem met een zucht. 'Je verdient het te weten.' zegt hij dan. Ik kijk op.

'Wil je het me vertellen?' Dan knikt. 'Ja, je neemt me in huis zonder te weten wat er met me aan de hand is, waarom ik hier ben. Je geeft me eten en onderdak, terwijl je zelf niet echt een groot inkomen hebt met je baantje bij Forever 21.' Ik kijk naar mijn handen, waar Dil onder kruipt. Ik begraaf mijn handen in zijn vacht en hij spint tevreden.

'Je weet dat ik dat graag deed.' Ik kijk van onder mijn wimpers op naar Dan, die naar mij kijkt. 'Toch ga ik het vertellen.' Ik glimlach. 'Bedankt.'

'Het begon de nacht voor je me vond. Ik ging uit met wat vrienden en weet niet precies wat er allemaal is gebeurd, maar ik herinner een meisje dat naar me toe kwam. Ze was van mijn leeftijd en bood me meer drankjes aan. Ik kan me van daarna vaag dingen herinneren. Een vliegtuig, een huis en bed en het volgende moment dat ik mijn ogen opendeed in een totaal onbekende plaats. Ik had gek genoeg geen kater, dus er moest iets in haar drankjes hebben gezeten. Ik dwaalde over de straten tot jij me vond. Ik denk dat ze een gestoorde fan was en ik ben blij dat ik haar niet meer heb gezien.' Ik kijk Dan met grote ogen aan. Er vloeit jaloezie door me heen, omdat ik dondersgoed weet wat er is gebeurt. Dan kijkt me met schuldige ogen aan.

Ik kan eerst helemaal niks zeggen. Het moet allemaal inzinken. Dan legt zijn hand over de mijne. 'Meghan, gaat het wel?' Ik kijk naar onze handen en knik dan. 'Ja hoor, het is alleen... Ik had het niet verwacht.' Ik weet dat Dan er niks aan kon doen, maar het is gewoon raar om eraan te denken.

'Bedankt dat je het hebt verteld.' zeg ik uiteindelijk. Dan glimlacht en trekt zijn hand weer terug. Hij heeft vandaag vaak mijn hand vast gehad wat me verbaasd. Natuurlijk hebben we elkaar wel vaker aangeraakt als we bijvoorbeeld aan het stoeien waren, maar nog nooit op zo'n manier. Het zou voor ons allebei wel een emotionele dag zijn.

'Heb je toevallig een DMI kabel?' Ik knik en spring van de bank af, waarna ik de kabel zoek en naar hem toe gooi. Hij verbind de laptop met de tv en zoekt een film op. Uiteindelijk beginnen we met The Hunger Games.

Ik kruip wat dieper onder de deken en voel Dan's been weer tegen de mijne aandrukken, net zoals hoe we deze twee weken begonnen. Het betekent voor Dan misschien niks, maar voor mij voelt het goed.

Als we de eerste film hebben gezien sta ik op om drinken in te doen. We hadden al wat chips en chocola op de tafel gezet en die hebben we tegen de bank aan geschoven. In het midden staat het eten en onze benen liggen aan weerszijden.

Ik loop naar de keuken en pak twee glazen en open de koelkastdeur. 'Cola of sinas?'

'Sinas en cola.' Ik rol mijn ogen en trek beide flessen uit de koelkast. Ik stop een fles onder mijn arm, neem er een in mijn hand en neem de glazen in mijn andere hand. Ik loop naar de bank toe en probeer niks te laten vallen. Het grootste probleem komt alleen bij het neerzetten. 

Dan ziet me met de glazen en flessen stoeien en lacht voordat hij voorzichtig de fles van onder mijn arm vandaan haalt. Hij zet hem naast het tafeltje neer en ik kan veilig de glazen en de andere fles neerzetten.

Ik open de sinas en schenk het in beide glazen. Ik zet de fles weer naast het tafeltje en loop er omheen. Dan houd de deken omhoog en ik kruip eronder, waarna Dan hem weer om me heen slaat. In diezelfde beweging duwt Dan me iets meer tegen hem aan en ik zit nu niet met alleen mijn been tegen hem aan, maar met mijn hele lichaam. 

Ik wil verder van hem af gaan zitten, maar dan heb ik minder deken en ik zit nu warm. Dan lijkt het niet erg te vinden en klikt met de muis, die naast hem ligt, het volgende deel van de filmreeks aan. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken hoe Dan gebiologeerd (daar zijn je moeilijke woorden weer Fem) naar het film staart. Ik glimlach en draai mijn hoofd ook naar het scherm waar de film speelt. Ik zie hoe Dan met zijn handen prutst in zijn schoot. Het lijkt wel alsof hij... zenuwachtig is? Ik besteed er geen aandacht aan en verdiep me in de film, terwijl ik Dan's lichaam dicht tegen het mijne voel. 

Ik heb vaker jongens leuk gevonden, maar dat was anders. Bij Dan voelt het anders. Het klinkt zo ongelooflijk cliché en dat is precies waarom ik het deels probeer te negeren, maar hoe negeer je in vredesnaam een lichaam dat tegen je aan geperst zit? Niet.

Hij is wat korter, ik weet het, maar ik was verder aan het schrijven en merkte dat ik niet zomaar kon afkappen, dus dat stuk komt volgend hoofdstuk (waaraan ik nu dus al aan het schrijven ben). Ik heb een soort verslaving aan mijn eigen boek... IK VIND HET GEWOON ZO LEUK OM ERAAN TE SCHRIJVEN!

Ik ga dus maar is verder :-)

TOEDELS