Lost Boy - Dan Howell

>2<

Ik sta daar met mijn mond open, proberend iets te zeggen, maar er komt niks uit. De jongen, blijkbaar Dan Howell, kijkt me met een ongemakkelijke glimlach aan. 'Ik heb zo'n gevoel dat je me kent?' vraagt hij onzeker. Dit keer ben ik diegene die alleen maar knikt. Dan lacht ongemakkelijk. 'Het is koud, kunnen we misschien?' Dan wijst half naar de auto en meteen ben ik er weer met mijn gedachten bij en knik ik. 

'Uh, ja ja natuurlijk, stap in!' Dan draait zich om en ik loop naar de andere kant van de auto en stap in aan mijn kant. Ik hoor Dan lachen en kijk op. Hij staat nog buiten de auto en kijkt met een glimlach naar de autostoel, waar nog steeds het boek ligt. Mijn wangen worden meteen rood en ik pak het boek op en leg het met het tasje op de achterbank neer. Ik sla de deur dicht en Dan stapt aan zijn kant in en doet zijn deur ook dicht. 

En toen zat ik opeens in dezelfde auto met Dan Howell, de jongen die mijn leven een soort van overgenomen heeft. Ik adem dezelfde lucht als hem. Straks is hij in hetzelfde huis als mij- Ik moet stoppen. 

Ik doe mijn riem om en start de auto, waarna ik weer de straat op rij. 'Uhm, wil je misschien muziek op?' vraag ik, waarna mijn wangen meteen rood worden. Ik twijfel ondertussen bij alles wat ik zeg, ik bedoel ik zit hier met mijn grootste idool. Ik zie Dan vanuit mijn ooghoeken knikken, waarschijnlijk vindt hij het net zo ongemakkelijk als mij. 

Ik zet de radio aan en zet het geluid, dat nog steeds zo hard stond van de heenweg, weer iets zachter. Ik denk namelijk niet dat ik er levend uit kom als ik Dan al doof maak na hem 5 minuten te hebben gekend. De rest van de rit verloopt in stilte, met op de achtergrond zacht muziek. Ik schuifel de hele tijd een beetje ongemakkelijk in mijn stoel en probeer zo snel mogelijk te rijden, gek wordend van hoe dichtbij Dan zit. 

Aan de ene kant geniet ik er volop van, zo dichtbij hem zitten, maar aan de andere kant word ik er gek van. Wat als ik nu iets doms doe? Hij ziet het meteen en ik denk niet dat ik een hele goeie indruk zou maken als ik bijvoorbeeld van mijn stoel af zou vallen. Niet dat dat heel makkelijk in een auto is, maar he, op zo'n verschrikkelijk moment schieten de gekste dingen me te binnen.

Als we bij mijn appartement zijn aangekomen parkeer ik de auto op de stoep en pak mijn boek en tasje van de achterbank. Ik laat het boek weer in het plastic tasje glijden en stap uit. Ik loop om de auto heen en zie dat Dan ook al uitgestapt is. Ik loop voor hem uit naar het appartementen complex en we gaan met de trappen een verdieping naar boven waar mijn appartement zich bevind. 

Ik stuntel met de sleutel in het slot steken en als hij erin zit draai ik hem tevreden om en stap naar binnen. 

'Kom binnen.' glimlach ik naar Dan. Hij knikt en stapt achter me aan naar binnen. Ik trek mijn jas uit en hang hem aan de kapstok. Als ik me omdraai zie ik dat Dan onzeker rondkijkt. 'Uhm Dan.' Hij kijkt naar me op en glimlacht. 'Gaat het?' Dan knikt en ik frons mijn wenkbrauwen, niet helemaal zeker over zijn antwoord. 

Ik besluit er niet verder op in te gaan en loop voor Dan uit naar mijn woongedeelte. Ik open de deur en meteen komt Dil op me af rennen. 'Hé Dil, heb je me gemist?' zeg ik, terwijl ik door mijn knieën zak en Dil een aai over zijn kopje geef. Dil miauwt en ik glimlach, waarna ik weer opsta en het tasje op tafel leg. Ik hoor Dan achter me lachen en draai me verbaasd om. 

'Je heb je kat vernoemd naar onze sim?' Het is de eerste volledige zin die Dan zeg en ik heb een kleine hartaanval, waar ik snel weer van herstel. Meteen zijn mijn wangen vuurrood en ik knik. Ik wist dat het een stom idee was mijn kat zo te noemen. Dat ik er ooit spijt van zou krijgen.

Dan kijkt me met een kleine glimlach aan. 'Schaam je je? Je hoeft je niet te schamen, ik vind het schattig.' Ik kijk met grote ogen naar hem op. 'Je vindt het schattig?' Dan knikt. Ik glimlach, nog steeds met rode wangen.