Lost Boy - Dan Howell

>7<

Morgen gaat Dan alweer naar huis. De dagen zijn zo snel voorbij gegaan. Het is nu 10 dagen geleden dat Dan het nieuws kreeg dat hij binnenkort naar huis kon. Na wat geregel heb ik het geld op mijn bankrekening staan en nu zitten we in de auto naar het vliegveld om alvast een vliegticket te kopen.

Ik tik zenuwachtig met mijn vingers op het stuur. Ik kijk hier zo niet naar uit. Dan zet de radio aan en er begint een liedje dat ik niet ken te spelen. Dan tikt met zijn voet mee op de maat en ik zucht. Ik ga zijn irritante eigenschappen missen, zoals midden in een gesprek beginnen te tikken. Hoe hij soms rare Britse woorden gebruikt of zo blij is dat hij haast onverstaanbaar begint te praten. 

Ik ga Dan missen.

Ik draai de parkeerplaats van het vliegveld op en parkeer mijn auto zo dicht mogelijk bij de ingang. We stappen beide uit en lopen in stilte naar de schuifdeuren en komen in een grote hal. Na wat bordjes te volgen komen we uit bij de balie waar we kaartjes kunnen kopen. We hadden het ook online kunnen doen, maar we vonden dit veiliger omdat het via via wordt betaald. 

Dan begint met de vrouw achter de balie te praten en overlegt wat over de kaartjes. Ik luister half mee en hoor niet echt wat ze zeggen, tot Dan me wenkt. Ik loop met een flauwe glimlach naar de balie toe en de vrouw gebaart naar een pinautomaat. Ik steek mijn pinpas erin en zie het scherm oplichten. Ik tik mijn pincode in en het duurt even totdat hij aangeeft dat de transactie geslaagd is. Ik haal mijn pinpas er weer uit en ben opgelucht. 

Dat is ook weer gedaan. 

Dan praat nog wat met de vrouw en krijgt dan zijn kaartje aangereikt die hij met een glimlach aanpakt. We lopen weer naar de uitgang en naar de auto waar ik wil instappen, maar Dan houd me tegen.

'Laat mij maar rijden.' zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Maar je kent de weg hier niet goed.' 

'Ik vind het wel, zeker met jouw hulp.' Ik zucht en knik, waarna ik aan de andere kant instap. Dan gaat achter het stuur zitten en ik geef hem de sleutels. Hij start de auto en rijd de parkeerplaats af, richting de snelweg.

'Meghan?' Ik kijk vragend op. 'Wat is er met je aan de hand?' Dan kijkt kort vanuit zijn ooghoeken naar me. Ik zucht en kijk naar mijn handen. 'Ik weet niet, ik voel me gewoon niet zo lekker.' zeg ik zachtjes. Dan kijkt weer naar buiten en draait de snelweg op. 

'Er is meer met je aan de hand. Ben je teleurgesteld dat ik weg ga?' vraagt hij. Ik ben stil. Ik kan toch niet zeggen dat ik teleurgesteld ben? Dan lijk ik zo'n wanhopige fan die hem wil houden en het is zo egoïstisch. 

Jammer genoeg zegt mijn stilte genoeg.

'Meghan, je weet dat ik terug moet naar mijn oude leven. Ik kan hier toch niet zomaar blijven?' Ik kijk op naar Dan die naar buiten kijkt. 'Ik weet het, maar het voelde goed om met iemand te wonen. Je was een leuke huisgenoot.' beken ik. Dan lacht. 'Dat is goed om te weten.' En het is weer stil.

'Houden we contact?' vraag ik zachtjes. Dan kijkt me kort aan en glimlacht. 'Ja, natuurlijk. Hoe moet ik zonder je kunnen?' Ik lach en leg mijn hoofd tegen het raam. Ik merk dat we te vroeg van de snelweg afdraaien en draai me verbaasd naar Dan om. 'Dan we-' 

'Stil.' zegt hij alleen en legt zijn hand op mijn mond. Ik kijk verbaasd naar hem op. 'Komt goed.' Hij legt zijn weer hand op de pook en schakelt naar een andere versnelling, waarna hij beide handen weer op het stuur legt. 

We rijden over de met bomen omringde weg en langzaamaan begin ik alles te herkennen. We rijden richting de binnenstad van Seattle. Ik ga rechtop zitten en kijk verward Dan's kant op. 'Waarom rijden we deze kant op? Ik woon een stuk verderop.' Dan lacht zachtjes. 

'Dat weet ik. Kun je is nakijken hoeveel geld je op je rekening hebt staan om te kijken of de transactie goed is gegaan?' Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen samen, maar haal toch mijn mobiel uit mijn zak en kijk op mijn bankrekening.