Lost Boy - Dan Howell

>13<

Ik pers me tussen de mensen door en probeer Phil bij te houden naar de uitgang van het station. Tot mijn grote opluchting waait eindelijk de koude wind in mijn gezicht en kijken een paar blauwe ogen me blij aan. 'We zijn er doorheen.' zegt Phil met een grote glimlach.

Ik kijk om me heen waar ik sta. We staan voor een groot plein met allemaal straatjes eraan verbonden. Het is reuze. Ik kijk met grote ogen om me heen en neem zoveel mogelijk details in me op. Veel hoge gebouwen, nog meer mensen en vooral veel drukte. Zelfs zo laat nog.

'Kom je?' Ik kijk op naar Phil en knik. Ik ga snel naast hem lopen, terwijl ik nog steeds om me heen kijk. 'Phil?'

'Hmm?'

'Waar slaap ik?' Phil kijkt opzij. 'Ik kan toch niet zomaar vrolijk jullie huis binnen lopen? Dan is nog niet jarig en dan is het geen verassing.' Phil grinnikt. 'Allemaal geregeld! En nee, ik dump je niet alleen in zo'n verschrikkelijk hotel, wees maar niet bang.' Ik haal opgelucht adem en knik, voor ik weer rondkijk en begin te denken waar ik dan ga slapen.

Het lijkt me dat het bij iemand is die hij kent. Stiekem hoop ik dat het een youtuber is, maar ik denk dat die kans klein is. Een andere vriend? Familie? Ik zou het niet weten. Ik zucht diep en zie een rookwolkje uit mijn mond komen. Gefascineerd kijk ik toe hoe het rookwolkje verdwijnt.

'Londen is mooi.' Merk ik op. 'Het is zeker mooi, maar ook ongelooflijk druk. Niet altijd even leuk.' Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar Phil. 'Heb je ooit spijt dat je hier bent gaan wonen?' Phil knikt. 'Ja, natuurlijk. Ik bedoel, vroeg wakker worden door al die auto's en mensen is niet altijd even leuk. Net als je video die wordt verstoord door ambulances of wat dan ook.' Ik knik begrijpend. 'Maar ik vind het een mooie stad verder en mijn vrienden wonen hier, dus ik ben zeker niet van plan hier weg te gaan.' Eindigt Phil zijn verhaal.

'Ik wist dat je veel praatte in je video's, maar in het echte leven kun je er ook wat van.' zeg ik lachend. Phil kijkt me verontwaardigd aan. 'Het echte leven? Ik ben zo echt als maar mogelijk is, ook in mijn video's!' Ik rol mijn ogen. 'Een citaat van mijn moeder van vroeger: 'kom uit die virtuele wereld en kijk om je heen naar de echte wereld. Met al die virtuele dingen kom je nergens.' Precies wat ze zei.' Phil legt een hand op zijn borst. 'Dat is rude.'

'Dat is het zeker. Maar kijk waar ik nu ben, hier in Londen, samen met iemand uit 'de virtuele wereld', dus ik denk dat ik mijn moeder zeker het tegendeel heb bewezen.' zeg ik trots. Opeens staat Phil stil en ik stop ook, om hem vragend aan te kijken.

'We zijn er.' zegt hij blij. Ik kijk omhoog naar het gebouw voor me. Gewoon een appartementencomplex. 'En waar zijn we precies?' Ik haal vragend mijn wenkbrauwen op. 'We zijn bij het Sugg en Lee huis.' Ik kijk met open mond omhoog. 'Phil! Je kunt me toch niet zomaar bij een stel youtubers in huis dumpen?! Ik ben alleen maar een last.' Ik zet een stap naar achteren, maar Phil pakt mijn arm vast.

'Nonsens, zij gaan ook naar Dan's verjaardag en ze vonden het geen probleem.' Ik zucht en kijk hem hulpeloos aan. 'Niks aan te doen?' Phil schud zijn hoofd. 'Nope, niks aan te doen.' Voor ik er iets aan kan doen heeft hij al op de bel gedrukt en het duurt niet lang voor de deur open gaat. Phil pakt mijn koffer, die hij had neergezet, weer op en ik volg hem de trappen op.

We lopen een paar trappen op, tot Phil stopt en op een deur klopt. Meteen wordt hij opengedaan door niemand minder dan Joseph Sugg. Ik slik en kijk hem met grote ogen aan. 'Phil!' Joe en Phil geven elkaar een korte knuffel en dan draait Joe zich naar mij toe. 'Jij moet Meghan zijn.' zegt hij met een glimlach. Ik knik, nog steeds een beetje bedonderd. 'Ik ben Joe.' Joe glimlacht naar me en steekt zijn hand uit. Ik schud hem netjes. 'Leuk je te ontmoeten.' Joe knikt instemmend.

'Caspar, Meghan is er!' roept hij dan. Meteen hoor ik een niet zo mannelijke gil en voetstappen die de trap op rennen. 'Ik wil haar ontmoeten! Laat me haar ontmoeten!' Hoor ik Caspar's stem steeds dichterbij komen. Ik kan het niet laten om zachtjes te grinniken.

Opeens springt Caspar voor Joe met een grote grijns op zijn gezicht. Joe rolt zijn ogen. 'Meghan, dit is dus Caspar.' zegt hij grinnikend. 'Hoi, ik ben Meghan.' Caspar trekt me meteen in een knuffel en geschrokken kijk ik over zijn arm naar Joe.

'Caspar, ze is er nog maar net. Laat haar met rust. Ze heeft vast een lange reis achter de rug.' Caspar laat me los en kijkt me vragend aan. 'Ik heb inderdaad een nogal lange reis achter de rug.' zeg ik met een twijfelende stem. 'Oh.' Caspar zet een stap naar achteren en kijkt Joe aan.

'Wat?' vraagt die. Caspar haalt zijn schouders op. 'Ik ga weer naar beneden.' Met dat gezegd draait Caspar zich om en loopt weer terug naar beneden.

'Dat was dus je ontmoeting met Caspar. Hij is ook altijd zo vriendelijk, zegt altijd gedag als hij iemand weer ziet zoals je merkt.' Ik kijk op naar Phil, die er half lachend, half sip bij staat. 'Sorry Phil, jij ook hallo!' roept Caspar, voordat er voetstappen de trap aflopen. Ik haal mijn schouders op. 'Daar is je gedag.' Phil lacht en geeft de koffer aan mij.

'Ik hoop dat je het verder red met Joe en Caspar? Ik kom morgen nog wel even langs en dan kunnen we de stad in en iets halen?' Ik knik instemmend en geef Phil een knuffel.

'Bedankt dat je dit hebt geregeld.' zeg ik, als ik hem weer los heb gelaten. 'Geen probleem.' Hij geeft me een kneepje in mijn schouder en kijkt dan over mijn schouder naar Joe. 'Fijn dat ze hier kan blijven, echt bedankt.'

'Geen probleem joh!' Phil knikt en kijkt me nog een laatste keer glimlachend aan, waarna hij zich omdraait en de trap af loopt. Ik pak mijn koffer op en draai me naar Joe toe, die de deur voor me openhoud.

'Kom binnen in huize Jaspar.'

En nu ga ik Dan and Phil weer kijken

Sorry voor het kleine aantal woorden btw...

TOEDELSSSSSSS