Lost Boy - Dan Howell

>16<

'Vandaag zal ik lief zijn en de deken niet van je aftrekken, maar wordt dan wel wakker.' Dat is het eerste wat bij me binnendringt. Langzaam brokkelt mijn droomwereld om me heen af en ik knipper slaperig met mijn ogen. Joe zit op zijn hurken voor mijn bed en glimlacht naar me.

'Godzijdank heb je hem niet afgetrokken.' Mompel ik, waarna ik me omdraai en de deken die vandaag nog wel over me heen ligt omhoog te trekken over mijn schouders. Ik hoor Joe achter me zuchten.

'Je moet er echt uit Meghan.' Ik maak een raar grommend geluid en trek de dekens over mijn hoofd. Het blijft stil en ik heb de stille hoop dat Joe weg is gegaan, tot ik iets bij mijn haar voel. Een hand krult zich om de deken en trekt hem een stukje naar beneden. 'Wil je Dan niet zien?' Ik kijk vanonder mijn wimpers op naar Joe en verslagen duw ik de dekens van me af.

'Fine.' Ik sla mijn benen over het bed en sta op. Joe staat voor me in alleen een boxer en glimlacht tevreden. 'Ga nu je vriendje maar weer gek maken met je ontblote bovenlichaam. Ik geef hem een duw tegen zijn borstkas en Joe loopt lachend de kamer uit. Nu kan ik wel zeggen dat ik Joe's blote borst aan heb geraakt, met die gedachte en een grijns op mijn gezicht pluk ik wat kleren uit mijn tas en herhaal de routine van gisterochtend.

~

'Goeiemorgen.' Ik ga weer zitten op dezelfde plek als gister, waar al een bakje ontbijtgranen klaar staat. 'Dankjewel wie dit ook in heeft gedaan.' Joe kijkt glimlachend op en knikt. Ik pak mijn lepel en begin rustig aan mijn bakje.

'Hoe laat is het eigenlijk?' verbreek ik de stilte die heerst. Joe doet zijn mobiel aan en kijkt er kort op. 'Kwart voor 10. Perfect toch?' Ik knik en neem een volgende hap. Als we allemaal klaar zijn pakt Caspar al onze bakjes en brengt ze naar het aanrecht. Ik sta op en ren de trap weer op om mijn tas in te pakken.

Gelukkig heb ik niet veel mee en ik prop alles, behalve mijn mobiel en cadeau voor Dan, in mijn tas die ik dichtrits. Ik hijs mijn tas op mijn schouder en ren weer naar boven.

'Caspar is nog even aan het douchen.' Ik zak neer op de bank en haal mijn mobiel uit mijn zak. Ik open Twitter en zie dat Dan wat heeft getweet over zijn verjaardag.

danisnotonfire: Someone has to give me 25 from Adele, because I can perfectly go with that. Happy birthday to myself!

Ik lach om de Tweet en wil reageren, maar mijn duimen blijven boven mijn toetsenbord hangen. 'Joe?' Joe kijkt vragend op van zijn mobiel. 'Dan heeft getweet.'

'Weet ik.'

'Moet ik reageren.' Joe kijkt me onderzoekend aan. 'Waarom niet?' Ik haal mijn schouders op. 'Weet ik veel. Omdat ik straks naar hem toe ga en het misschien argwaan wek, wat eigenlijk nergens op zou slaan.' Joe lacht om mijn gedachtegang. 'Zou je reageren als je hier niet was geweest?' Meteen begin ik als een gek te knikken. 'Ja, natuurlijk.' Dit keer haalt Joe zijn schouders op. 'Je wil geen argwaan wekken, reageer.'

Ik richt me weer op mijn mobiel en typ een simpele reactie.

Seattle_Girl: Happy B-Day to you!!! Have a fun day ;-)

Ik twijfel kort, maar stuur hem uiteindelijk toch. Het is zo kort en zielig vind ik. Ik zie Joe naar me kijken en draai me naar hem toe. 'Wat?' Joe glimlacht. 'Je bent zenuwachtig, hè?' Ik kijk naar mijn mobiel en knik. 'Wat als hij het niet leuk vind? Ik ben zo bang dat hij eerder teleurgesteld dan blij is.' Ik hoor Joe opstaan en naar me toe lopen, waarna de bank naast me inzakt.

'Hij gaat het super vinden. Ik ken Dan nou niet supergoed, maar ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij het zeker leuk gaat vinden.' Ik zucht diep. Diep van binnen weet ik dat Joe gelijk heeft, maar een deel van me wil het gewoonweg niet geloven. Joe slaat zijn armen om me heen en ik als dankbaar mijn armen ook om hem heen. 'Wees niet zo onzeker, okay?' Ik knik en laat hem weer los.