Lost Boy - Dan Howell

>12<

Elke dag lijkt langer en langer, hoe dichterbij ik bij 9 juni kom. Dat is de datum waarop mijn vlucht naar Londen vertrekt. Het was wat moeite met het uitzoeken hoe we het gingen doen als het om de vlucht boeken ging, Dan mocht het namelijk niet door hebben. Uiteindelijk hebben we hetzelfde gedaan als de vorige keer, maar dan via Phil's persoonlijke rekening. Zo komt Dan er hopelijk niet achter.

Ik schuif met mijn vork over mijn bord en prik een stukje vlees eraan, wat ik daarna in mijn mond stop, terwijl ik half luister naar wat Jasmine tegen me vertelt. Ik staar eigenlijk alleen maar naar de vliegticket die aan de andere kant van de tafel ligt. Nog 3 dagen en ik vertrek.

'Meghan, luister je eigenlijk wel?'

'Hmm?' Ik kijk vragend op en Jamsine zucht, waarna ze naar de ticket op tafel kijkt. 'Je kijkt er echt naar uit, hè?' Ik knik en eet rustig verder.

'Ga verder met je verhaal, ik zal luisteren.' zeg ik, tussen wat happen door. Jasmine kijkt me even sceptisch aan, maar als ik mijn wenkbrauwen vragend ophaal schud ze haar hoofd en begint verder te vertellen over de man die vandaag in de winkel was, terwijl ik op de wc zat. Blijkbaar was hij aangeschoten geweest en had hij de raarste dingen gezegd. Uiteindelijk is hij de winkel weer uit gelopen, mompelend over dat hij het nergens op vond slaan dat ze er geen gehaktballen verkochten.

Ik pak lachend onze borden op en doe ze in de afwasmachine. 'Blijf je slapen?' Ik kijk om het hoekje naar Jasmine, die met Dil op de bank zit. Ze kijkt op en schud haar hoofd.

'Nee, ik zou morgenvroeg nog naar mijn oma gaan voor ik aan het werk moet. Jij moet volgens mij om 9 uur beginnen?' Ik knik triest. 'Ik moet om 12 uur beginnen en mijn oma had hulp nodig want haar lamp deed het niet meer, dus dat wou ik ervoor doen.'

Ik loop weer terug de keuken in en pak een pak ice-tea uit de koelkast. 'Ik wou dat ik nog een oma had. Al mijn opa's en oma's zijn dood.' zeg ik, terwijl ik de ice-tea in twee glazen schenk. Ik loop met de volle glazen naar de bank en geef er een aan Jasmine.

'Friends is erop, wil je dat zien?' Jasmine klikt er al op voor ik antwoord heb gekeken. 'Sure.' zeg ik lachend. Zo kijken we tot 10 uur Friends, waarna er eindelijk iets anders op komt. 'Man, dat was me toch een marathon.' Jasmine knikt instemmend en ik zet de tv uit, waarna ik de glazen oppak en ze naar de afwasmachine breng.

Jasmine haalt haar jas van de stoel af en trekt hem aan. 'Ik denk dat ik er straks meteen in ga.' Ze ritst haar jas dicht en loopt naar me toe. 'Het was gezellig, ik zie je morgen.' Ze trekt me in een knuffel en ik knuffel haar terug, voor ze de deur uit loopt.

Ik zet de afwasmachine aan en ruim de laatste spullen op, waarna ik alle lichten uit doe en gapend naar boven loop om mijn bed in te duiken.

~

'Het komt allemaal goed, doe is rustig aan.' Ik kijk met bange ogen op naar Jasmine, die me glimlachend aankijkt. Ik sta zenuwachtig van mijn ene been op de ander te hupsen, bang dat er iets fout gaat. Ik kijk omhoog naar de grote schermen en zie dat mijn vlucht naar Londen verschijnt.

'Oh god, Jasmine hij staat op het bord!' roep ik, half in paniek. Jasmine draait me om en legt haar handen op mijn schouders. Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Okay, luister naar me. We gaan alles gewoon stap voor stap doen en voor je het weet zit je in het vliegtuig, goed?' Ik knik en Jasmine laat haar handen van mijn schouders glijden. 'Heb je ooit gevlogen?' vraag ik haar. Jasmine knikt. 'Yep, vorig jaar nog. Ik ging op visite bij vrienden uit Canada.' Mijn mond valt open. 'Cool!' Jasmine knikt glimlachend. 'En nu gaan we jou naar je vliegtuig brengen.'

~ (Ik heb nog nooit gevlogen, dus geen flauw idee hoe het werkt. Daarom heb ik het inchecken en shit maar gewoon overslagen hihi)

Tot mijn grote verbazing zit dan toch rustig in mijn vliegtuig en kijk uit het raampje. Ik ben blij dat ik een plek aan de raamkant heb. Tot mijn opluchting zit er niemand naast me. Het vliegtuig zit überhaupt niet zo vol. Ik luister aandachtig als de piloot kort iets vertelt en doe precies wat hij zegt. Voor ik het weet zit ik hoog in de lucht en mag mijn riem af. Ik klik mijn riem los en kijk dan naast me uit het raampje, waar ik Seattle steeds kleiner zie worden en uiteindelijk verdwijnen.