Lost Boy - Dan Howell

>3<

Dan zakt onderuit in de bank en ik zit ongemakkelijk naast hem, niet wetend wat ik moet doen. 'Dus je zit vast in Seattle?' vraag ik voorzichtig. Dan kijkt van onder zijn wimpers naar me op. 'Je meent het.' Ik zucht. 'Je mag hier blijven slapen...' Dan zucht geïrriteerd. 'Ik kan niet blijven slapen, ik moet terug naar Londen.' 'Maar je kunt niet-' 'IK MOET TERUG NAAR LONDEN.' Ik schrik van zijn uitbarsting en voel de tranen in mijn ogen branden. Voordat ik er iets tegen kan doen voel ik een traan over mijn wang lopen. Dan kijkt op en zogauw hij me ziet huilen zit hij meteen rechtop.

'Oh god, sorry Meghan. Alsjeblieft huil niet.' zegt hij in paniek. Ik veeg mijn tranen van mijn wangen en kijk beschaamd naar mijn handen die ik in mijn schoot heb gevouwen. Ik sta op en loop naar de keuken waar ik mijn glas, die nog steeds op het aanrecht staat, weer vul met water. Ik neem een paar slokjes, waarna ik hem naast me neer zet en mijn handen op het aanrecht plaats. Ik adem diep in en kijk op naar de muur, waarna ik me omdraai en weer terugloop naar de bank waar Dan nog steeds zit.

Ik ga naast hem zitten en Dan kijkt naar me op. 'Het spijt me, ik had niet zo naar je moeten uitvallen.' Ik schud mijn hoofd. 'Het maakt niet uit, huilen is voor mij een soort van uitgang van frustratie. Als ik boos ben ga ik vaak huilen, zodat ik geen domme dingen doe.' Dan fronst zijn wenkbrauwen. 'Boos? Waarom was je boos?' Ik kijk beschaamd naar mijn handen. 'Omdat je zo dom reageerde, ik probeerde gewoon wat aardigs te doen en tja... Ik weet dat ik je niet ken en ik niet kan bepalen wat je wel en niet kan doen, dus het was een beetje dom denk ik.'

Dan grinnikt en ik kijk verbaasd op. 'Ik vind het fijn dat je om me geeft Meghan.' Ik glimlach een beetje. Het is een tijdje stil en ik verschuif een beetje op de bank. 'Weet je wat je gaat doen?' breek ik uiteindelijk de stilte. Dan zucht en ik kijk op. 'Als ik eerlijk moet zijn? Nee. Ik weet dat ik niet veel kan, maar ik weet niet wat ik op dit moment moet doen.' Ik knik. 'Ik snap het.' 'Je snapt het?' Ik knik weer. 'Ja, als ik opeens in een totaal ander land zou belanden zou ik ook niet weten wat ik zou moeten doen.' Dan glimlacht. 'Dankje.' 'Voor wat?' 'Voor vriendelijk tegen me zijn, terwijl ik een totale bitch ben.' Ik grinnik. 'Je bent geen bitch, Dan.' Dan rolt zijn ogen.

Ik sta op en loop naar de keuken om te kijken wat ik vanavond kan eten. Ik kijk in mijn vriezer en zie dat er nog wat pizza's in liggen. Dan is dat ook besloten.

'Dan, blijf je eten?' Even hoor ik niks, maar uiteindelijk klinkt Dan's twijfelende stem. 'Ja, als je het niet erg vindt?' Ik kijk om het hoekje en glimlach. 'Natuurlijk niet, waarom zou ik het anders vragen?' Dan haalt zijn schouders op. Ik grinnik en haal de pizza's uit de vriezer.

'Dus, heb je nog leuke ideeën om te doen om de tijd te doden?' vraag ik, terwijl ik de pizza's in de oven doe. 'We kunnen elkaar beter leren kennen.' stelt Dan voor. Ik grinnik. 'Wat?' vraagt Dan verbaasd. Ik schud mijn hoofd en zet de oven aan. 'Niks, het is alleen dat ik alles al van je weet.' zeg ik, als ik terugloop naar de bank. Dan kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Oh denk je dat?' Ik knik. 'Daar komen we dan maar op een manier achter, hè?'

Na een kwartier piept de oven en sta ik op om de pizza's eruit te halen. Dan had gelijk, er is veel dat ik nog niet over hem weet. Ik haal de pizza's uit de oven en gooi ze allebei op een bord, waarna ik ze in 8 stukken snijd. Ik loop ermee naar Dan en zet er een op zijn schoot. Het zijn toch allebei salami pizza's, dus veel keuze is er niet.

Ik pak de afstandsbediening, die naast me op de bankleuning ligt, en zet de tv aan. Ik zoek wat rond en blijf uiteindelijk steken bij een talkshow. Ik leg de afstandsbediening weer terug en zie dat Dan al een heel stuk pizza op heeft.

Ik begin ook aan de pizza en met de tv op de achtergrond eten we allebei onze pizza op.

'Meghan?' zegt Dan naar een tijdje. 'Hmm?' Ik draai me naar Dan toe die een stuk pizza doorslikt.