The badboy got it (Herschrijven)

part 32

/Mika/

Julia had me gistermiddag geïnformeerd dat ik met Jake, Wesley en haar vriendengroep naar het ziekenhuis moest komen. Dus nu sta ik, om half tien 's ochtends, bij haar thuis. Wesley is ook met de auto zodat iedereen mee kan. Al snel komen Julia's vrienden en vragen gelijk wat er is. "Ik denk dat ze dat liever zelf zegt" antwoord ik kalm waarop ze knikken, nog steeds onrustig. "Wie gaat er bij mij in de auto?" Vraag ik en niemand lijkt dat te willen. "Dan gaan Rik, Nina en Mady bij mij en Melanie, Jake en Tygo bij Wesley" besluit ik en ze knikken. Ze stappen allemaal in en ik begin naar het ziekenhuis te rijden. Wesley volgt me, zie ik in de spiegels. Het is de autorit redelijk stil. Iedereen is onrustig over Julia.

Zuchtend parkeer ik de auto en stap ik uit. De rest volgt mijn voorbeeld en al snel staan we met zijn allen voor het ziekenhuis. Natuurlijk weet ik nog op welke kamer Julia ligt dus loop ik al naar de lift. De rest volgt me. Derde verdieping, drie: haar lievelingsgetal. Kamer 17: haar leeftijd. Ik loop door de gangen met de rest achter me aan. Als we bij Julia's kamer komen klop ik eerst even. Ik hoor haar prachtige engelenstem roepen dat ik binnen mag komen.

"Wacht hier even, ik zal even zeggen dat we er zijn" zeg ik en ze knikken allemaal. Als ik de kamer binnenloop zie ik Julia in haar bed liggen. Ik loop naar Julia en druk een kus op haar lippen. "Iedereen is er, ze willen je graag zien" zeg ik verbazend zacht, integenstelling tot daarnet. Toen was mijn stem gewoon normaal. "Wil je ze binnen roepen?" Vraagt ze aan me. Ik knik en loop naar de deur. Gelijk als ze binnen zijn vliegt Melanie Julia rond de hals. Ze fluisteren wat, iets dat ik niet versta, en laten elkaar dan los. Julia begint te praten: "Uhm, ik denk dat jullie wel willen weten waarom ik hier ben". Iedereen knikt en kijkt haar verwachtingsvol aan. "Ik...ik heb leu..leukemie" stotterd ze en begint te snikken. En het breekt me. Keer op keer.

Ik trek haar in een knuffel en ze verbergd haar hoofd in mijn schouder. "Ja, oke, ben ik daarvoor eerder uit mijn bed gekomen?" Vraagt iemand waardoor we allemaal verbaasd opkijken. Kennelijk vindt Mady dit allemaal niet erg. "Oke, dan ga je toch weer lekker weg?" Vraagt Julia haar. Verbazend rustig. Mady haalt haar schouders op en loopt weg. Wat een bitch. Iedereen kijkt haar verbaasd na. "Oke?" Mompelt Julia en trekt me weer tegen haar aan. Na een paar minuten wordt ze uit mijn armen getrokken. Ik kijk eerst verbaasd en zie dan dat het Melanie is die haar wegtrok. Het huilende meisje lijkt wel niet te stoppen. Julia troost haar door te zeggen dat het goed komt en die soort dingen.

Jake, Wesley, Rik, Tygo en Nina geven haar ook nog een lange knuffel. "Ga je nu vaker je bril dragen?" Vraagt Jake hoopvol. Julia schudt lachend haar hoofd. "Alleen als jou hoofd zo bol blijft" antwoord ze en gaat voor de grap door zijn haren. Hij slaakt een kreet en probeert het weer goed te doen. We moeten er, ondanks de situatie, toch wel om lachen. "Wanneer is je eerste chemo?" Vraagt Wesley verlegen. Op dit soort momenten is hij echt heel verlegen. "Vanmiddag" mompelt ze, net hard genoeg voor ons om het te horen.

Ik sla een arm om haar heen en ze gaat dichter tegen me aan zitten. "Jullie mogen wel gaan zitten hoor" zegt ze en wijst naar de stoelen die in de kamer staan. Ze gaat weer op bed zitten en klopt op bed. Melanie en Nina gaan op het bed zitten. Wesley, Jake, Rik en Tygo pakken alle vier een stoel. Aangezien er niet zoveel stoelen zijn ga ik ook maar op het bed zitten. Ze pakte mijn hand en begon een gesprek met Melanie en Nina. De jongens waren ook al ergens over aan het praten en al snel kon ik er over meepraten.

"Julia, ik heb alvast lunch voor je, je moet eerder naar de chemo" zegt de verpleegster die de kamer komt binnenlopen. "Julia, ik ben blij dat je zo veel vrienden hebt die om je geven, maar kun je er voortaan maar max. vier meenemen?" Vraagt de verpleegster vriendelijk aan Julia, die knikt. "Zal ik doen" antwoord ze nog. "Sorry dames en heren, maar Julia moet zo naar de chemo, vanmiddag om drie uur mag ze weer bezoek" zegt de verpleegster nu vriendelijk tegen ons. We staan allemaal langzaam op. De verpleegster geeft het dienblad met eten aan Julia en verlaat dan de kamer. Iedereen krijgt weer een knuffel. Ook krijgt ze van iedereen een kus op de wang. En voor de eerste keer, word ik niet jaloers. Als dit haar blij maakt, er voor zorgt dat ze moed krijgt, dan maakt het mij ook blij.