❋ SarmAŞIK"

BÖLÜM 18 (ŞÖYLE YAPMA BE ADAM !)

Bir haftadır Asiden haber alamıyorduk. ne ben ne de Berke denen herif. 

bir haftadır doğru dürüst uyku uyumamıştık. Asi hala yoğun bakımdaydı. o Asiyi vuran herif hala ortaya çıkmamıştı ve bulamıyordum da. bu şerefsiz kimse eğer önünde sonunda bulacaktım. 

biraz klişe olacak ama Asimin kanını yerde bırakamazdım . yoğun bakıma girmem gerekiyordu. onu çok özlemiştim ve artık dayanamıyordum. doktorun yanına gittim ve kolunu sıkıca tuttum. 

"bakın doktor bey. ben Asimi bir haftadır göremiyorum. lütfen görmeme izin verin. "

doktor yüzüme bakmaya başladı ve ufak bir şekilde gülümsedi.

"peki girin ama sadece beş dakika . hastayı da fazla yormayın !"

"doktor bey zaten Asiyle boks maçı falan yapmicaz nesine yorulsun ki ."

doktor cıkladı ve arkasını döndü ...gitti.

bende hemen yoğun bakıma girdim ve o kıyafetleri üzerime giydim.

kafama da o galoşlardan geçirdikten sonra hazırdım artık.

yavaşça içeri girdim ve Asimin solgun bedenini gördüm. dudaklarının, yanaklarının , vücudunun tüm renkleri solmuştu. 

yanına gittim ve elinden tuttum.

"ben geldim ufaklık... ben geldim sevgilim.... seni bırakmadım. ... yine yanındayım baksana ! hadi elimden tutsana . bak sevdanın yanına giderim Asi ... bırakma beni ne olur ... ben sensiz ne yaparım ? bu karanlık dünyada bir başıma ne yaparım ha ! seni Nihat beye veririm ufaklık... duydun mu beni * seni Nihat beye veririm... tehdit işe yaramıyor değil mi ? benim sert , kaba  ve sinirim sende işe yaramıyor öyle değil mi ? benim liderliğim , önderliğim senin ülkende geçmiyor değil mi ? benim kurduğum hükümdarlık senin devletin oldu Asi. benim kalbim senin oldu . sen bu kadar bencil değilsin. bu kadar kendini düşünen birisi olamazsın. sen beni bırakamazsın Asi bırakamazsın ! sen benim kalbimi de seninle birlikte götüremezsin ! sen gidemezsin Asi ! ben izin vermeden gidemezsin !"

sesim git gide kısılmıştı . susmayı tercih ediyordum artık. beş dakika dolmuştu ve hemşire içeri geliyordu. hemen Asinin üzerine eğildim ve dudağından öptüm. 

o anda tüm makineler ötmeye başladı ve hemşire hızla beni dışarı çıkardı.... Berke denen herif korkmuş gözlerle bana bakıyordu. 

"ne oldu Ecmer ? kuzucuma ne oldu ?"

"bilmiyorum lan ! bilemiyorum ben !"

doktorların hepsi Asimin başına üşüşmüştü ve 10-15 dakika olmuştu içeriden çıkmamışlardı.

sonunda yoğunbakımın kapısı açıldı ve doktorlar kafaları eğik bir şekilde dışarı çıktılar. koşarak onların yanına gittim  ve bağırmaya başladım. 

"ne oldu lan ! ne oldu Asime ? bi şey söylesenize ! dilinizi mi yuttunuz ?"

birden gülmeye başladılar bende derin bir oh çektim. 

"Asi hanım uyandı gözünüz aydın "

bu sözler beynimde yankılandı ve yoğun bakıma attım kendimi. hiç bi şey giymeden yanına gittim ve o ela gözlerine bakmaya başladım. çok güzellerdi . ışıl ışıl parlıyorlardı  her zamanki gibi. ona sıcak bir şekilde gülümsedim ve elini tuttum .  o da bana ve ellerimize bakıp ağlamaya başladı. 

"ne oldu Asi ? neden ağlıyorsun ? "

"seni bi daha göremicem zannettim Ecmer . çok korktum ve seni çok özledim."