SOSYOPAT

BÖLÜM |9|

BU GÜN DEĞIL KORAY!

Kafamın içinde yankılanan üç kelime sürekli tekrar edip durduğunda daha da çok sinirlenmiştim. Bu çocuk ölmeyi hak ediyor!

Boğazına sardığım ipi daha çok sıkmaya başlayınca, kurtulma umuduyla bileklerime vurmaya çalışıyordu.

"Oynamada şu işi bari rahat yapalım Koray!"

Ağzından kelimeler çıkmak istiyormuşcasına mırıltılar duyuyordum, bileklerimi tuttuğunda anlamıştım, pes ediyordu. Galiba rahat yapma işinde hem fikiriz. Bak Koray? Bir konuda anlaşabildik.

Bileğimi tutan ellerinin yavaşça kaydığını hissettiğimde galibiyete yaklaştığımı anladım, bir kızı tehdit ediyorsun, kalleşlik yapıyorsun, birde üste çıkmaya çalışıyorsun! Koray bu dünya sana göre değil.

'Ben sana güveniyorum'

Hasiktir! Çık git aklımdan Zişan, çık git!

Bileklerimden eli tamamen ayrıldığında birdaha başımın içi savaş alanına dönmeye başladı. 'Ben sana güveniyorum' güvenmeyin arkadaş bana güvenmeyin!

Koray yere yatmaya başladığında galibiyetin tadını almaya başlamıştım. Evet ölmeyi hak ediyorsun ama şimdi değil Koray, şimdi değil.
Boğazına sardığım ipi bırakarak nefes almasını sağladım, bayılmak sana ölüm gibi gelsin Koray! Dersini almışsındır umarım!
Dizimin üstünde dururken zar zor ayağa kalmaya çalışıp sonunda başardım. Sendeler adımlarla kapıya doğru ilerledim, ağrıyan yarama elimi sürdüğümde, siyah kotumdan gözükmeyen kan elime bulaşmıştı. Yine kanamaya başlamıştı sen ne zaman iyileşmeyi düşünüyorsun yara? Kendi kendime mırıldanırken yüzüme bir gülümseme yeleştirdim, bugün güzel olacak. Bugün güleceğim, sen iyileşmesende olur yara!
Kapıyı açıp dışarı doğru adım attığımda, İhsan'ın meraklı gözleriyle karşılaştım. Beni gözüyle tarayıp her tarafıma baktıktan sonra koşar adımlarla yanımdan geçip içeriye girdi.
Irmak kenarındaki kaldırıma tekrar geçip oturdum, bundan yarım saat öncede buradaydım. Şimdide!
Sigara paketini cebimden çıkarttım, aynı anı tekrar yaşamak için bir sigara eksikti. Paketten bir sigara çıkartıp ağzıma koydum ve ateşledim.
Yanımdan koşar adımlarla geçen İhsan, şimdi sakin adımlarla yaklaşıp kaldırıma oturdu. Yüzünü bana çevirmeden "Merak etmelimiyim?" Dedi.

"Neyi?" Gülümseyerek karşılık verdim. Bugün hep gülümseyeceğim.

"Farkında mısın bilmiyorum ama içeride Koray yerde yatıyor?"

"Olabilir. Hak ettiği yerde"

"Aslan aptalca birşey yapmadın değil mi? Yine ceza ev...." Daha cümlesini tamamlayamadan sözünü kestim, bu ne ya? Herkesten bir nasihat duymaktan bıktım! Ben gitmek istemiyorum oraya ben! Bana güvenmeyin! Beni uyarmayın!

"Kes sesini Ihsan! Ben ne yapacağımı biliyorum! Sürekli uyarmanıza gerek yok. Bıktım lan!"

Sigaramdan son dumanıda çekip ırmağa fırlattım ve İhsan'ın omzundan destek alarak ayağa kalktım. Evin ara sokağında park halinde gördüğüm arabama yavaşça ilerlerken Ihsan bana yetişip elimi tutup boynuna attı. Ah İhsan ah.

"Özlemişim lan, senin bağırmanı bile özlemişim" yüzüme bakarak gülümsemeye başladı.
Omzundaki elimle omzunu sıkıp onaylar bir şekilde belirti verdim ve bende gülümsedim. Unutmuştum, bugün hep güleceğim. Bugün mutlu bir gün olacak!
Arabaya geldiğimizde, Ihsan sağ taraftaki kapıyı açıp beni koltuğa otutturdu ve ardından kapıyı kapatıp arabanın sol ön tarafına gitti, direksiyon koltuğuna oturduğunda bacağıma baktı "Bunun tekrar pansumana ihtiyacı var. Hem böyle giderse mikrop kapacak kötü olacak sonu"